ครั้นหยวนซือหลิงเห็นหลิงอวี๋ลงมือ ก็ร้องตะโกนลั่นว่า “นางทำร้ายคน พวกเจ้าขึ้นไป ตีนางให้ตาย!”เหล่าสาวใช้ที่หยวนซือหลิงพามาต่างกรูเข้าไปพร้อมกัน ง้างไม้กางมือหมายจะตบตีหลิงอวี๋กันพัลวันทว่าหลิงอวี๋กลับมีแววตาคมกริบ นางคว้าข้อมือของหยวนซือหลิงแล้วบิดกลับอย่างแรง กดร่างของคุณหนูห้าลงไปกองกับพื้นในชั่วพริบตา“อ๊า…”หยวนซือหลิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ทรุดฮวบลงคุกเข่า รู้สึกราวกับแขนข้างนั้นกำลังจะถูกหลิงอวี๋บิดจนหัก“หากก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะบดกระดูกไหล่นางให้แหลกเสีย!”หลิงอวี๋ตวาดเสียงเย็นอันเหลียนและสาวใช้คนอื่นชะงัก ต่างยืนนิ่งอยู่ที่เดิมมิกล้าขยับเข้าไปใกล้แม้หลิงอวี๋จะมิได้ขู่เอาชีวิต แต่หากกระดูกไหล่ของหยวนซือหลิงแหลกละเอียดจริง นี่มิใช่เรื่องเล็ก!นั่นหมายความว่าแขนข้างนี้ของหยวนซือหลิงจะต้องพิการไปชั่วชีวิต“ท่านกล้ารึ...”อันเหลียนตะลึงงันไปครู่หนึ่งก่อนจะโวยวายขึ้น “ที่นี่คือตำหนักเสวียนเทียน มิใช่ปากั๋วโจว หากท่านกล้าแตะต้องคุณหนูของข้าแม้แต่ปลายก้อย พวกท่านทุกคนต้องจบชีวิตอยู่ที่นี่!”หลิงอวี๋หัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ข้ามีศักดิ์เป็นถึงฮองเฮาแห่งฉินตะวัน
Baca selengkapnya