All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2831 - Chapter 2840

ช่างเจวียนกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง นางแผดเสียงตะโกนด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวแทบขาดใจ“ท่านพ่อ กลับตัวกลับใจตอนนี้ยังทัน อย่าได้ถลำลึกทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อสตรีเยี่ยงพระชายาอ๋องจิ้นอีกเลย!”“ปล่อยตัวท่านแม่ทัพสวีกับฮูหยินหยางเสียเถิด! อย่าได้ดันทุรังเดินในทางที่ผิดจนกู่มิกลับ ทำให้ตระกูลเราต้องแบกรับข้อหาอกตัญญู มิรู้คุณคนและไร้ซึ่งคุณธรรมน้ำมิตรเลย!”กล่าวจบ ช่างเจวียนก็ทิ้งตัวลงคุกเข่าดังตึง นางร่ำไห้โฮพลางกล่าวว่า“ท่านพ่อ ท่านเป็นบิดาของข้า ต่อให้ท่านทำผิด เดิมทีก็หาใช่หน้าที่ของข้าที่จะลุกขึ้นมาเปิดโปงท่านไม่!”“ทว่าฮูหยินหยางและท่านแม่ทัพสวีมีบุญคุณต่อตระกูลเราอย่างลึกซึ้ง ต่อให้ช่างเจวียนจะชิงชังท่าน แต่ก็มิอาจทนเห็นท่านต้องถูกผู้คนทั่วหล้าตราหน้าก่นด่าไปชั่วชีวิต!”“พี่ชายทั้งสองยังต้องมีหน้ามีตาอยู่ในสังคม ท่านจะเห็นแก่ตัวทำลายอนาคตของพวกเขามิได้นะเจ้าคะ!”ช่างเจวียนมองช่างเผิงด้วยสายตาเว้าวอนสีหน้าของช่างเผิงแปรเปลี่ยนกลับไปกลับมา พระชายาอ๋องจิ้นเกรงว่าเขาจะใจอ่อน จึงขยับเข้าไปกระซิบถ้อยคำบางอย่างข้างหูเขาเสียงนั้นเบายิ่งนัก ต่อให้หลิงอวี๋จะมีโสตประสาทดีเยี่ยมเพียง

พระชายาอ๋องจิ้นเผลอยกมือขึ้นปิดหน้าท้องของตนโดยมิรู้ตัวทว่ากิริยาท่าทางที่ยิ่งปิดก็ยิ่งเผยพิรุธ กลับยิ่งเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่หลิงอวี๋พูดนั้นเป็นความจริงพระชายาอ๋องจิ้นตะโกนก้องด้วยความอับอายระคนโทสะ “หลิงอวี๋ เจ้าอย่ามากล่าวหาคนอื่นพล่อย ๆ ข้ามิได้ตั้งครรภ์!”นางคิดว่าขอเพียงตนปฏิเสธเสียงแข็ง มิว่าคนพวกนี้จะพูดอย่างไร นางก็สามารถบ่ายเบี่ยงได้ว่าพวกเขาจงใจใส่ร้ายนางฮูหยินหยางปรายตามองพระชายาอ๋องจิ้นแวบหนึ่ง ก่อนจะแค่นหัวเราะอย่างดูแคลน “ข้ายืนยันได้ว่าสิ่งที่ฮองเฮาหลิงพูดนั้นเป็นความจริง พระชายาอ๋องจิ้นตั้งครรภ์ได้ราวสามเดือนแล้ว!”ฮูหยินหยางและหลิงอวี๋ต่างเป็นผู้เชี่ยวชาญวิชาแพทย์ เพียงมองรูปร่างของพระชายาอ๋องจิ้นปราดเดียว ก็รู้ได้ทันทีว่านางกำลังตั้งครรภ์ทว่าพระชายาอ๋องจิ้นยังคงปฏิเสธคำยืนยันของฮูหยินหยาง “ฮูหยินหยาง เพื่อจะทำลายชื่อเสียงของข้า เจ้ากับหลิงอวี๋ช่างลงแรงเสียจริง!”พานเหมยที่คอยดูแลช่างเจวียนอยู่อีกด้านหนึ่งพลันตาสว่างขึ้นมาทันที เดิมทีนางนึกว่าเพราะพระชายาอ๋องจิ้นริษยามิอาจทนเห็นหน้าตนได้ จึงวางยาพิษหมายจะกำจัดตนเสียที่แท้นั่นเป็นเพียงสาเหตุหนึ่ง เหตุผลที

ช่างเผิงโน้มศีรษะลง มือทั้งสองกำแน่นเป็นหมัดถ้าเขาเป็นคนหน้าด้านไร้ยางอายก็แล้วไปเถิด แต่ช่างเผิงถึงกับสามารถได้รับการยอมรับจากแม่ทัพสวีและหยางหนาน ย่อมต้องมีข้อดีบางอย่างก่อนหน้านี้เขายังมีความหวังลม ๆ แล้ง ๆ เพียงคิดว่าจะไม่มีผู้ใดล่วงรู้ในสิ่งที่เขากระทำบัดนี้ความจริงทุกประการประจักษ์ชัด ทุกสิ่งที่เขาทำล้วนมิอาจปกปิดได้อีกช่างเผิงรู้สึกละอายอย่างยิ่ง รู้สึกราวกับตกสู่ก้นเหวชีวิตนี้ของเขาจบสิ้นแล้ว!แม้หลงซู่จะมาช่วยพวกเขาออกไปแล้ว แต่เขาจะเอาหน้าที่ไหนไปเผชิญหน้ากับผู้คน จะไปเผชิญหน้ากับสายตาดูถูกเหล่านั้นได้อย่างไร?“ผิดที่ข้าเอง!” ช่างเผิงพึมพำเขาคุกเข่าลงไปหนึ่งข้าง“แม่ทัพสวี เรื่องนี้ข้าเป็นคนทำเอง ข้าจะรับผิดชอบเอง!”“ข้าเป็นคนวางยาพิษกับพานเหมยเอง!”“และยังเป็นข้าที่บีบบังคับพระชายาอ๋องจิ้นจนทำให้นางตั้งครรภ์ลูกของข้า!”“ข้าสารภาพทุกสิ่งแล้ว หวังเพียงพวกท่านเมตตา เห็นแก่เด็กในท้องที่มิรู้อีโหน่อีเหน่ ปล่อยนางไปเถิด…”กล่าวจบ ช่างเผิงก็ยกมือขึ้นตบลงบนกระหม่อมของตัวเองหนึ่งฝ่ามือฝ่ามือนี้ของเขารวบรวมกำลังภายในทั่วสรรพางค์กาย จึงทำให้กระหม่อมของเขาแตกละเอียด

เมื่อเซียวหลินเทียนได้ฟังก็รู้สึกโล่งใจอยู่บ้าง ทว่าบัดนี้ความเป็นความตายของหลงซู่หาใช่สิ่งที่เขาใส่ใจไม่เมื่อเทียบกับเขาแล้ว สิ่งที่เซียวหลินเทียนใส่ใจยิ่งกว่าคือดวงตาของตนเมื่อครู่เขามองมิเห็นสิ่งใดเลย จึงได้ตื่นตระหนกขึ้นในทันทีในอดีตเมื่อครั้งอยู่สนามรบ ขาของเขาได้รับบาดเจ็บจนมิสามารถเดินได้ในยามนั้นเขาสิ้นหวังอย่างถึงที่สุด!ทว่าเมื่อเปรียบเทียบความรู้สึกสิ้นหวังในยามนั้นกับยามนี้ เขาจึงได้ค้นพบว่าการมองมิเห็นนั้นน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าแต่เมื่อนึกถึงว่าหลิงอวี๋มีวิชาแพทย์สูงส่ง เซียวหลินเทียนจึงมิได้ตื่นตระหนกนักยามนี้เขาฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หลิงอวี๋หลิงอวี๋ย่อมเข้าใจดีว่า การมองมิเห็นนั้นมีความหมายเช่นไรต่อเซียวหลินเทียน นางจึงตรวจดูอาการอย่างละเอียดถี่ถ้วนแลดูนัยน์ตาของเซียวหลินเทียนแล้ว เหมือนจะมิได้มีความผิดปกติอันใด บริเวณตาขาวก็ไร้จุดดำหรือเส้นดำใด ๆ“หม่อมฉันจะเจาะเลือดท่านไปตรวจดูสักหน่อย!”หลิงอวี๋เจาะเลือดเขาแล้วก็รีบส่งเข้าไปตรวจในมิติลึกลับทันทีฟางเจ๋อได้สั่งให้ทหารของตนเฝ้าระวังโดยรอบไว้แล้ว เขาเดินเข้ามาใกล้ มองดูหลิงอวี๋ตรวจอาการเซียวหลินเทียนอ

“พี่หญิงหลิงหลิง ท่านพี่เขย!”หลิงหว่านเอ่ยทักทายอย่างรู้กาลเทศะ แต่มิได้ถามถึงดวงตาของเซียวหลินเทียน ทำราวกับไม่มีเรื่องใดเกิดขึ้น แล้วกล่าวว่า “พวกท่านจะไปห้องปรุงโอสถหรือ? ข้าจะไปด้วย!”หลิงอวี๋ได้แต่ถอนหายใจในใจ ดวงตาของเซียวหลินเทียนมองมิเห็นชั่วคราว มิว่าเขาทำสิ่งใดก็จำเป็นต้องมีการนำทางทว่าเซียวหลินเทียนรักในศักดิ์ศรี ให้เขาต้องพึ่งผู้อื่นในทุกเรื่อง ย่อมเป็นความอัปยศแก่เขาอย่างหนึ่งหากลู่หนานอยู่ บางทีให้เขาดูแลเซียวหลินเทียนเสียหน่อย เซียวหลินเทียนก็คงจะยอมรับไว้บ้างทว่ายามนี้ลู่หนานกับเผยอวี้อยู่ที่เมืองหลวงแดนเทพ ยังมิสามารถมาได้ชั่วคราว แล้วจะให้ใครคอยดูแลเซียวหลินเทียนอย่างใกล้ชิดกันหนอ?หลิงอวี๋ครุ่นคิดไปเรื่อย ๆ ครั้นเมื่อเดินมาจนถึงห้องปรุงโอสถ นางก็เห็นว่าห้องปรุงโอสถนั้นกว้างขวางใหญ่โต นอกเหนือจากเตาหลอมจำนวนหนึ่งแล้ว ห้องปรุงโอสถนี้ยังมีห้องเก็บของอีกหลายห้อง มีห้องนอนห้องหนึ่งตกแต่งอย่างวิจิตรตระการตานี่คงเป็นห้องพักของเจี่ยงชิงกระมัง!หลิงอวี๋ตรวจดูทั่วทุกห้องแล้ว จึงหันไปกล่าวต่อหลิงหว่านว่า “เจ้าไปเรียกองครักษ์ของเรามาสองสามคน ให้พวกเขาเข้าไปทำความสะอ