All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 1381 - Chapter 1390

เมื่อคนใบ้ได้ยินคำพูดนั้น เขาก็รีบคว้าข้อมือนางไว้ มิอยากให้นางไปลั่วชิงยวนกล่าวว่า “วางใจเถิด ข้าเพียงแค่อยู่บริเวณใกล้ ๆ นี้ มิเป็นอะไรหรอก”โอสถห้ามเลือดหมดแล้ว บาดแผลที่หลังของคนใบ้สาหัสถึงเพียงนั้น หากมิได้ยารักษาก็เกรงว่าจะมิอาจประคองชีวิตได้ถึงรุ่งเช้าซูเซียงก็ต้องการสมุนไพรอย่างเร่งด่วนเช่นกัน“เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ ประเดี๋ยวข้าจะกลับมา” ลั่วชิงยวนกำชับคนใบ้คนใบ้พยักหน้าจากนั้นลั่วชิงยวนก็เข้าไปยังป่ารกทึบเพื่อหาสมุนไพรราวกับไม่มีผู้ใดเคยย่างกรายเข้ามาในขุนเขาแห่งนี้มาก่อน พุ่มไม้หนาทึบจนแทบไม่มีทางเดินแต่ก็ดีแล้ว เพราะสมุนไพรมีมากมายแม้จะมิใช่ของวิเศษล้ำค่าแต่ก็เป็นยารักษาที่ดีนางเก็บสมุนไพรมามากมายเมื่อกลับไปอย่างตื่นเต้น นางกลับพบว่า…ทุกคนหายไปแล้ว!ทั้งคนใบ้และซูเซียงหายไปหมดแล้ว!ความหนาวเย็นยะเยือกแผ่ซ่านขึ้นมาในใจทันทีนางมองหาไปทั่วก็มิพบเงาร่างของทั้งสองกระทั่งสงสัยว่าตนเดินมาผิดที่หรือไม่แต่นางกลับเห็นรอยเลือดบนพื้นเป็นรอยเลือดที่ถูกลากไป!ลั่วชิงยวนใจหายวูบต้องเกิดเรื่องกับคนใบ้แล้ว!นางหยิบเข็มทิศออกมา พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งควา

ในชั่วขณะนั้น ซูเซียงตกตะลึงจนหน้าซีดเผือดทุกสิ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวมิทันนางชักกริชออกมา ขณะเดียวกันลั่วชิงยวนก็ออกแรงดึงนาง สองเหตุการณ์เกิดขึ้นแทบจะพร้อมกันซูเซียงจึงเพิ่งตระหนักได้ว่า ลั่วชิงยวนล่วงรู้ถึงเจตนาของนางแล้ว!ในขณะที่ร่างดิ่งลงสู่เบื้องล่าง ซูเซียงก็คว้าจับเถาวัลย์ไว้แน่นลั่วชิงยวนใช้ขาทั้งสองข้างพันรอบเถาวัลย์ ร่างกายดิ่งลงสู่เบื้องล่างอย่างรวดเร็ว กระบี่ยาวในมือพุ่งแทงไปยังซูเซียงซูเซียงร่วงลงสู่พื้นอย่างรวดเร็วแล้วกระแทกพื้นอย่างแรง จากนั้นก็พุ่งเข้ามาต่อสู้กับลั่วชิงยวนความเร็วของซูเซียงทำให้ลั่วชิงยวนประหลาดใจ ในระหว่างการต่อสู้ กรงเล็บเหล็กที่ยื่นออกมาจากแขนเสื้อของนางส่องประกายแสงเย็นเยียบลั่วชิงยวนรีบหลบหลีก ซูเซียงเตะเข้ามา กรงเล็บเหล็กก็ปรากฏออกมาจากฝ่าเท้าของนางเช่นกัน ทั้งร่างของนางเปี่ยมไปด้วยจิตสังหารลั่วชิงยวนเพิ่งสังเกตเห็นว่าสตรีผู้นี้ซ่อนอาวุธไว้ทั่วร่างหลังจากการต่อสู้ดุเดือด ลั่วชิงยวนใช้กำลังทั้งหมดกดซูเซียงลงบนพื้น“เจ้าเป็นใครกันแน่! เจ้าเป็นคนทำให้คนใบ้หายไปใช่หรือไม่!”ซูเซียงมองนางด้วยแววตาอำมหิต ทันใดนั้นก็อ้าปากพ

นี่มันเสียงหงไห่มิใช่หรือ!“หงไห่?” ลั่วชิงยวนเอ่ยถามลองเชิงอีกฝ่ายผงะไปเล็กน้อย จากนั้นกล่าวทันที “เจ้าก็มาถึงที่นี่ด้วยหรือ!”ลั่วชิงยวนตกใจ นี่คือโฉวสือชี!ทั้งสองหยุดต่อสู้กันในทันทีลั่วชิงยวนจุดไฟอีกครั้งเพื่อให้แสงส่องสว่างโดยรอบจึงได้เห็นโฉวสือชีที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดส่วนหงไห่นั่งพิงผนังหิน กำลังไอออกมาเป็นเลือด“เขาเป็นอะไร?” ลั่วชิงยวนรีบเข้าไปหาเมื่อเห็นว่าหงไห่ถูกงูกัดที่หลังมือจึงได้รับพิษนางก็รีบนำยาถอนพิษมาให้หงไห่กิน จากนั้นฝังเข็มเพื่อเอาพิษออกหงไห่จึงรอดชีวิตมาได้โฉวสือชีนั่งยอง ๆ บนพื้น ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “โชคดีที่เจอเจ้า มิเช่นนั้นคราวนี้หงไห่คงมิรอด”ลั่วชิงยวนมองดูสภาพของทั้งสอง เกรงว่าคงต้องเผชิญกับพายุโลหิตมา“พวกเจ้าอยู่ด้วยกันกี่คน? ข้าเจอจวี้ซานในป่า เขาตายแล้ว”ลั่วชิงยวนถามด้วยความเป็นห่วงโฉวสือชีผู้สีหน้าเคร่งขรึมส่ายหน้า “ข้ามิรู้ ในบรรดาคนที่ข้าพบ มีคนตายไปแล้วสามคน ข้าหาเจอแค่หงไห่”“อีกสองคน เกรงว่าจะประสบเคราะห์ร้ายเช่นกัน”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ใจหายวูบ“อยู่ที่ใด พาข้าไปหน่อย”จากนั้นโฉวสือชีก็พยุงหง

โชคดีที่หลังจากเดินไปได้ประมาณหนึ่งชั่วยาม พวกเขาก็พบกระท่อมหลังหนึ่งเป็นกระท่อมที่ฝังตัวอยู่บนผนังหิน มองดูคล้ายถ้ำมากกว่าที่นี่ค่อนข้างทรุดโทรม มีฝุ่นจับหนาเตอะ ดูเหมือนจะไม่มีใครอาศัยอยู่มานานแล้วแต่ในกระท่อมมีฟางปูไว้หนามากและค่อนข้างแห้ง ทุกคนจึงตัดสินใจพักที่นี่ก่อนลั่วชิงยวนตรวจสอบ แล้วกล่าวว่า “ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นที่ที่คนเลี้ยงงูเคยอาศัยอยู่”ที่มุมห้องมีตะกร้าใส่งูจำนวนมากวางอยู่ ทว่ายามนี้ด้านในนัน้ว่างเปล่าลั่วชิงยวนล้างทำความสะอาดหม้อและชาม ก่อนจะนำมาต้มยาระหว่างที่รอก็พันแผลให้คนใบ้อีกครั้งคนใบ้คงจะเจ็บปวดแผลมาก จึงได้ตื่นขึ้นมาพอดีกับที่ลั่วชิงยวนกำลังนำยามาให้เขา “เจ้าดวงแข็งถึงเพียงนี้ คงมิตายง่าย ๆ หรอก”คนใบ้รับชามยาไป ลังเลเล็กน้อยก่อนเขียนบนพื้นว่าซูเซียงมีพิรุธลั่วชิงยวนพยักหน้า “ข้ารู้แล้ว แต่ถ้ามิใช่เพราะซูเซียง ข้าก็หาเจ้ามิพบ”ดูเหมือนว่าในยามนั้นซูเซียงจะสู้กับคนใบ้ด้วยอากาศโดยรอบเย็นลงเรื่อย ๆ โฉวสือชีจึงก่อไฟให้แรงขึ้น แล้วกล่าวว่า “ยามนี้น่าจะกลางคืนแล้ว”“พวกเจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าจะเฝ้ายามให้”ลั่วชิงยวนพิงกำแพง แต่กลับนอนมิหลับนาง

หลังจากที่ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปสำรวจก็รีบลงมือไขกลไกเสียงจากด้านหลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทำเอาโฉวสือชีและหงไห่ต่างหวาดหวั่น ทั้งสองกำอาวุธในมือแน่น เตรียมพร้อมต่อสู้ทุกเมื่อในขณะที่พวกโฉวสือชีเห็นเงาโผล่มาจากมุมหัวใจก็แทบหลุดออกจากอกมีเสียงดังแก๊ก!กลไกเปิดออกแล้ว!ลั่วชิงยวนรีบผลักประตูหิน “รีบเข้ามาเร็วเข้า!”ในเวลานั้นนางเห็นซูเซียงกระโจนเข้ามาด้วยจิตสังหารขณะพาชายชุดดำอีกหกคนวิ่งตามมาอย่างรวดเร็วพวกนางรีบเข้าไปในประตูหิน แล้วช่วยกันปิดประตูหินลั่วชิงยวนเห็นกลไกอยู่ที่กำแพงจึงรีบกดกลไก ทำให้เกิดเสียงดังแก๊ก แล้วประตูหินก็ปิดลงอีกครั้งคนที่อยู่ด้านนอกทุบประตูหินอย่างแรง แต่ประตูมิขยับเขยื้อนทุกคนจึงค่อย ๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งใจ“ไปกันเถอะ”ลั่วชิงยวนหันหลังกลับไป ด้านหลังเป็นสถานที่คล้ายท้องพระโรงขนาดใหญ่ตำแหน่งที่พวกเขาอยู่นั้นอยู่บริเวณด้านข้างของท้องพระโรง มีบันไดหินสูงตระหง่าน“บนภูเขาลูกนี้มีสถานที่เช่นนี้ด้วยหรือนี่” หงไห่กล่าวด้วยความตกตะลึงลั่วชิงยวนมองไปยังธงด้านหลังตำแหน่งที่ประทับสูงส่งของท้องพระโรง และการจัดวางตกแต่งสถานที่แห่งนี้ ดูโอ่อ่าสง่างามยิ่