“Kamusta na siya?” tanong ni Manang Anna na siyang katulad niya ay nag-aalala na sa binata.Tipid siyang ngumiti rito. “Medyo humuhupa na po ang mainit niyang temperatura. Sinubukan ko pong sabihin siyang magpunta ng hospital pero ayaw niya.”Mahinang napailing ang ginang. “Nako, ganyan talaga ‘yan si Sir Leon, ayaw niyang nagpupunta ng hospital. Hindi ko rin alam kung bakit. Kaya nga palaging may gamot dito para sa mga pangkaraniwang sakit tulad na lang ng lagnat at sipon. Mabuti na lang at napansin mo kaagad kanina.”She nodded. Nagpaalam na muna si Manang dahil bibili pa raw ito ng grocery dahil nauubusan na sila kaya siya na lang ngayon ang naiwang magbantay kay Leon. At sa totoo lang ay sobrang hirap painumin ni Leon ng gamot. Aayaw pa kasi mapait pero kapag alak, walang kisap-matang inuubos na mas mapait pa kaysa sa gamot.Humugot ng malalim na hiniga si Chandria at umupo sa couch dito sa sala. Hindi niya pa natatawagan si Eris na hindi muna siya makakatuloy. Nakakaramdam kasi s

Lumipas ang tatlong araw matapos ng nangyar. Unti- unti na ring gumagaling ang gulat at mga pasa niya sa gabing ‘yon na siyang ipinagpasalamat niya. Nahihirapan kasi siyang itago ang mga sugat at pasa niya sa braso, palagi siyang naka-long sleeve para hindi ito mahalata.Magmula rin ng araw na ‘yon, maaga na silang pinapauwi ni Leon. When the clock ticks three in the afternoon, uwian na agad. Sang- ayon naman siya dahil nababawasan ang takot niyang umuwi. And unlike before na halos gabi- gabi siyang nagtatambay sa dalampasigan, ngayon ay kahit pagsilip sa bintana ay natatakot na siya.She’s just silent, but that caused her trauma. Mas lalo pa siyang nakakaramdam ng pagkabahala dahil wala si Leon, tatlong araw na para sa isang importanteng business meeting sa labas ng bansa.“Good for you, you look happy and healthy, not me, if you ever cared to ask!” malakas na pagkanta ni Kathy habang naglalakad sila sa dalampasigan. “Good for you, you’re doing great out there without me, baby. God,

Lalabas ba siya? O mananatili na lang siya rito sa loob ng silid? Nagdadalawang-isip kasi siya, e. Ayaw niyang makulong sa awkwardness kasama si Leon ngunit nakakahiya naman kung hindi siya lalabas, ‘di ba?She glanced at herself on the mirror. Kailangan niya pang gawin ang kanyang night routine ngunit masyado itong time consuming. Siguro magpapaalam muna siya rito na matutulog na siya.Tama, ganon nga dapat.Tumikhim muna siya saka siya lumabas ng silid. Bumungad naman sa kanya si Leon na mukhang tapos nang kumain. Nag-angat ito ng tingin sa kanya at tipid na ngumiti.“You’re done with shower?” he asked.She bit her lower lip. “Uhm, yeah. Sort of. I’m planning to do my night skincare routine later.”“Why not now?”“Huh?”She looked at him in confusion and bit her lower lip. Napailing naman si Leon sa kanya at bumuntong hininga.“I want to see how you will do that thing,” he said. “Am I allowed to see that?”Wala sa sarili siyang tumango. “O-okay. I’ll just go and get them.”“How abou

Mariing pinikit ni Chandria ang kanyang mga mata at bumuntong hininga. Hinilot niya ang kanyang sintido at tinignan si Leon na busy ngayon sa kanyang laptop. She roamed her eyes all over the place while eating her pizza.Guess what kung nasaan siya?“May gusto ka pa bang kainin, hija?”Agad siyang umiling. “I’m fine, Manang. Thanks.”Yes, she’s at Leon’s rest house. Matapos kasi ng phone call nito kaninang madaling araw ay sinama siya nitong umalis. Hindi niya maintindihan kung bakit siya sumama. Saka niya lamang naisip ang lahat nang na sa sasakyan na siya ni Leon.Nang umalis ang Ginang ay muli na naman silang naiwan dalawa ni Leon sa sala. She looked at him and pouted. Hindi niya malimutan ang malapit niyang pagkumpisal kagabi tungkol sa mga bata. Hindi tuloy niya alam kung dapat niya bang pasalamatan ang phone call na ‘yon o hindi, e.“Bakit mo ba ako dinala rito?” hindi na niya mapigilang magtanong.Tinignan siya ng binata at mahinang umiling. “Bakit? Ayaw mo?”“Marami akong trab

Pansin ni Chandria ang pagiging tahimik ng binata ngayon. At alam ni Chandria na tungkol ito sa batang tinititigan nito sa bangka. Hindi niya tuloy maiwasang isipin na baka nais nitong magkaroon ng anak or something. And the thought of it itself makes her feel guilty. Parang isang malaking pagkakamali na itago rito na mayroon itong anak. Pero baka naman naalala lang nito ang childhood niya, ‘di ba? Kaya ganoon ang kanyang tingin sa bata? “These are the times that I wanted to what’s going on inside your head,” he said. Napatingin siya rito at napansing nakatitig ito sa kanya. After many weeks of spending together with him, be it at work or outside working hours, ngayon niya lang napansin kung paano siya titigan nito. The way he looks at her made her heart skip a beat. He’s looking at her with sincerity and care. Alam niya, nababasa niya ‘yon. Pero hindi niya maipaliwanag kung bakit natatakot siya sa nakikita niya ngayon. Nababahala siya. Nababahala siya na baka sakaling siya lamang