บททั้งหมดของ MY SWEET SADIST HUSBAND: บทที่ 1 - บทที่ 7

NAALIMPUNGATAN bigla si Pipay nang marinig niya ang kalabog sa tapat ng pinto ng kaniyang kuwarto. Hindi niya namalayan na nakatulog na pala siya kanina habang umiiyak. Well, ano pa nga ba ang bago roon? Lagi naman niyang nakakatulugan ang sarili na hilam sa luha pagkatapos siyang saktan ng kaniyang magaling na asawa.Halos mahulog pa siya sa kaniyang kama sa pagmamadaling makabangon at mabuksan ang pinto na sa tingin niya ay kaunti na lang ay mawawasak na dahil sa sobrang lakas nang pagkalabog ng asawa mula sa labas!“S-Sandali lang! Nandyan na!” Nanginginig pa ang kaniyang boses habang nagkukumahog na lumapit sa pinto at binuksan iyon. Bumungad sa kaniya ang galit at hindi maipintang hitsura ni Hector.“What took you so long?” galit na tanong nito agad sa kaniya. “Alam mong ayoko na pinaghihintay ako!”“N-Nakatulog kasi ako. Pasensiya na!” Nakayokong hinging paumanhin niya rito.Narinig niya naman ang pagpapakawala nang malalim at mabigat na buntong-hininga nito, siyang naging dahil

KINABUKASAN, nang magising si Peppa, biglang nagsalubong ang kaniyang mga kilay nang mapagtanto niyang nasa loob na siya ng kaniyang silid. Nagtataka siya kung paano siyang na punta roon, gayo’ng ang pagkakaalala niya ay nasa sala siya nang nagdaang gabi, at umiiyak na naman siya nang dahil sa kaniyang asawa. Naalala pa nga niya na namaga ang kaniyang isang paa dahil sa pagkakatisod nang sapilitan siyang hilahin ni Hector palabas ng hotel maging ang pananakit nito sa kaniya, hanggang sa itinulak siya nito at tumama ang tagiliran niya sa bubog na lamesa. Ngunit bakit wala siyang maramdamang sakit sa paa at tagiliran niya ngayon?Medyo masakit pa man ang kaniyang ulo’y pinilit niyang kumilos sa kaniyang puwesto at kunot ang noo na dahan-dahan siyang umupo sa kaniyang kama para siyasatin ang sarili. Ngunit ganoon na lamang ang pagtataka niya nang makitang nakabenda ang kaniyang paa. At nang kapain niya ang kaniyang tagiliran ay may bandaid na rin iyon.Napamaang siya. Oh, baka ang asawa

ISANG malakas na dighay ang pinakawalan ni Pipay matapos kainin ang huling slice ng pancake na inihain sa kaniya ng asawa. “Sorry! Excuse me.” Nahihiyang saad niya kay Hector saka nagbaba ng tingin dito.“You want more?” tanong nito.“Huh? A, busog na ako. Salamat!” aniya.“Um!” bigla itong naputol sa pagsasalita nang tumunog ang cellphone nito na nasa ibabaw ng lamesa.Dahil nasa tapat niya lang ang asawa ay nakita niya agad kung sino ang tumatawag dito.Erneth? Babae ba ’yon? Tanong niya sa isipan nang mapasilip siya sa asawa na abala naman sa pagnguya sa kinakain nito. Mabilis na kumilos ang kamay ni Hector at pinatay ang tawag. Pero mayamaya ay tumunog na naman iyon.“B-Baka importante ’yang tawag sa ’yo.” Lakas loob na saad niya nang makailang ring na ang cellphone nito pero pinapatay lamang iyon ni Hector. Ang pagkakaalam niya kasi ay walang tawag ang asawa na hindi nito sinasagot. Even if he is in front of the dining table, when his phone rings, he answers it immediately, whe