CHAPTER 3

TAHIMIK lang si Peppa na nakaupo sa isang bench sa lobby ng hotel habang nakatanaw sa labas ng entrance. Kanina pa siya roon at naghihintay sa kaniyang asawa, pero mula nang iwan siya nito at sumama sa isang babae ay mukhang nakalimutan na ata siya nito at ni hindi man lang siya binalikan o hinanap. Sabagay... he is Hector PenaVega at kailanman ay hindi siya magkakaroon ng puwang sa puso nito.

“Pipay?”

Agad siyang napalingon sa gawing kanan niya nang marinig niya ang isang boses na tumawag sa pangalan niya.

“Pipay! Ikaw nga!” Malapad ang ngiti sa mga labing saad ng lalaki at pagkuwa’y nagmamadali itong lumapit sa kinaroroonan niya.

“Hunter?” kunot ang noo na sambit niya. Hindi siya makapaniwala na makikita niya ngayon ang lalaki.

Oh, God! It’s been years simula no’ng huli nilang pagkikita. Pero, aminado siyang hindi niya nakalimutan ang hitsura nito kaya agad niya itong nakilala.

“Hey! Long time no see!” Mahahalata ang labis na tuwa sa boses nito hindi lamang sa hitsura nito ngayon. “Wow! Grabe, I can’t believe na magkikita tayo ulit after so many years,” sabi nito sa kaniya nang tuluyang makalapit sa kaniyang puwesto. “Oh, my God!” Ani nito at pinakatitigan siya nang mataman pagkatapos ay napailing habang hindi pa rin nawawala ang malapad na ngiti sa mga labi nito. Nagpakawala rin ito nang malalim na paghinga.

Hindi na rin niya napigilan ang mapangiti rito pagkuwa’y tumayo sa kaniyang puwesto. Tinitigan niya rin ang guwapong mukha ng dati niyang matalik na kaibigan. Yeah, right! Matalik niyang kaibigan at kababata si Hunter nang nasa bahay-ampunan pa sila.

“K-Kumusta, Hunter?” nakangiting tanong niya rin dito. “Oo nga! Long time no see,” sabi niya pa.

“I’m fine. I mean... I’m happy to see you again,” wika nito at inilahad ang kamay sa kaniya.

Napatingin naman siya roon pagkuwa’y... nakangiting tinanggap niya ang palad nito.

“What are you doing here? May kasama ka ba? Sino’ng kasama mo?” mayamaya ay hindi mapigilan at sunod-sunod na tanong nito sa kaniya.

“Um, oo may kasama ako, kaso...” Huminto siya sa pagsasalita at saglit na iginala ang paningin sa paligid ng lobby, pero kagaya kanina ay wala siyang makita ni anino ng kaniyang asawa.

“Pero wala siya.” Dugtong ng lalaki sa sinabi niya.

Tila nahihiya siyang ngumiti rito at bahagyang nag-iwas ng tingin.

“Obviously.” Ani nito. “Tamang-tama, sumama ka na muna sa ’kin sa loob at nagkakasiyahan kami roon. I mean, I’m so happy that I see you again. Kaya gusto pa kitang makausap.” Dagdag pa nito kaya muli siyang napasulyap dito. “Gusto kitang makausap nang matagal and gusto ko ring kumustahin sila Sister Venice.”

Tatanggi na sana si Pipay sa alok ng lalaki, dahil panigurado siyang kapag nalaman iyon ng kaniyang asawa, malamang na mananagot siya rito, bugbog at puro pasakit na naman ang aabutin niya. Ngunit hindi niya na rin nagawang tumanggi nang bigla siyang hawakan sa palapulsuhan ni Hunter.

Jusko! Tama ba na sumama siya rito ngayon? Baka kung ano pa ang mangyari sa kaniya! Kaibigan niya naman si Hunter, pero ilang taon na rin ang lumipas na hindi sila magkasama.

Kahit sinasalakay na naman siya nang matinding kaba sa dibdib at labis na pag-aalala, binale-wala niya na lamang iyon. Bahala na!

Matagal na panahon din ang lumipas na hindi sila nagkita ng kababatang si Hunter. Bata pa lang ay kakilala na niya ito. Sabay at pareho silang lumaki sa bahay-ampunan noon. Matalik na magkaibigan at magkaklase rin sila simula elementarya hanggang high school. Sinuwerte nga lang ito at may mabait at mayamang mag-asawa na umampon dito. Kahit masakit man sa loob niya noon na magkakahiwalay silang magkababata ay wala rin siyang nagawa. Lumipas ang mga taon na hindi sila nagkikita sa kadahilanang dinala na pala ito sa aboard para doon manirahan. At hindi niya naman lubos na inaasahan na muli pa pala silang magkikita nito. Matagal man ang lumipas na taon, pero parang hindi ganoong nagbago ang hitsura nito kaya kaagad niya itong nakilala kanina.

“Kumusta ka na pala, Pipay?” tanong nito sa kaniya mayamaya. “Sorry. Sa sobrang saya ko kanina nang makita kita, hindi na kita nakumusta agad,” sabi pa nito habang magkaagapay silang naglalakad sa pasilyo.

“Um, okay naman ako. Walang pagbabago. Ganoon pa rin si Pipay na kilala at naging kaibigan mo noon,” sagot niya at muling ngumiti ng tipid.

Mayamaya ay bigla naman itong huminto sa paglalakad at hinarap siya. Pinakatitigan siya saglit nang mataman sa kaniyang mga mata na para bang ganoon pa rin sila ka-close noong hindi pa sila nagkakahiwalay.

“No. I think I disagree,” kunot ang noo na sabi nito at napapailing pa. Mayamaya ay muli nitong ipinagpatuloy ang paglalakad at ngumiti. “I mean, you’re not the same Pipay I’ve used to know noong nasa ampunan pa tayo. Look at yourself. Mas lalo kang gumanda,” wika pa nito at saglit siyang binalingan ng tingin habang may ngiti pa rin sa mga labi.

Hindi naman agad siya nakapagsalita dahil sa sinabi nito sa kaniya. Nabigla siya. Paano naman kasi, sa tanang buhay niya... ni isa ay wala pang may nagsasabi sa kaniya ng ganoon.

“Let’s go inside. Ipapakilala kita sa mga kaibigan ko,” sabi nito nang makarating sila sa tapat ng isang kuwarto.

Mayamaya ay bigla iyong bumukas at bumungad sa kanila ang mga taong nagkakasiyahan doon habang sinasabayan ang malakas na tugtog ng musika.

“It’s my friend’s birthday party. Come at ipapakilala kita sa kaniya.” Ani nito at walang paalam na hinawakan ang kaniyang kamay.

Nagpatianod na lamang siya rito. Pero hindi pa man sila nakakalapit sa isang lamesa na inuokupa ng limang puro kalalakihan ay kaagad na nakaramdam siya ng takot at matinding kaba sa dibdib nang makita niya ang nandidilim na hitsura ng kaniyang asawa. Masama ang tingin nito sa kaniya habang kaagapay pa rin niya sa paglalakad si Hunter. At mas lalo pang sumama ang tingin nito sa kaniya nang makitang hawak-hawak siya sa kamay ng kasama niyang kaibigan. Wala sa sariling nabawi niya ang kamay mula kay Hunter nang makalapit na sila nang tuluyan sa lamesang kinaroroonan ni Hector kasama ang mga kaibigan nito.

“Yow! Bro, akala ko ba magpupunta ka lang sa banyo?” tanong ng isang lalaki kay Hunter. “Bakit babae ang kasama mo ngayon?” tumatawang dagdag na tanong pa nito.

“Iba ka talaga, Hunter Imperial. Ang ganda pa ng hot babe mo ngayon,” sabi rin ng isa pang lalaki na malawak din ang pagkakangiti.

Napalunok siya ng kaniyang laway habang hindi niya maialis ang paningin sa asawa.

“Tss! Mga loko!” Ani nito. “Oh, by the way, this is—”

Kaagad na natigil sa pagsasalita si Hunter nang biglang tumayo sa puwesto nito si Hector at mabilis na lumapit sa kaniya. Mas lalo siyang natakot nang walang sabi-sabi ay hinawakan nito ang isang kamay niya at hinila siya palabas sa malaking silid na iyon.

Gulat at nagtataka naman ang mga lalaki na naiwan sa lamesa habang sinusundan ng tingin ang dalawa.

“Who is he?” kunot ang noo na tanong ni Hunter sa mga kaibigan.

“Hector PenaVega. Best friend ng Mondejar twins,” sagot ng isang lalaki.

“H-HECTOR!” takot na sambit ni Pipay sa pangalan ng asawa habang kinakaladkad pa rin siya nito palabas ng hotel. “P-Please nasasaktan ako.”

Ngunit hindi naman siya nito pinakinggan. At hindi na rin siya magugulat at magtataka kung pagkauwi nila sa bahay nila mamaya ay bugbog sarado na naman siya rito. Puro pasa na naman ang aabutin niya rito.

“T-Teka lang, Hector! Nasasaktan ako! Dahan-dahan lang, please!” Pagmamakaawa niya sa asawa nang bigla siyang matisod nang mamali siya sa paghakbang dahil sa mabilis na lakad nito. Ramdam niya ang pagkirot ng kaniyang ankle; pero ang kaniyang asawa’y tila walang naririnig mula sa kaniya. Hindi na niya napigilan ang pamamalisbis ng kaniyang mga luha dahil sa sakit na nararamdaman mula sa kaliwang paa. “Hector, please! I’m sorry.” Humihikbing saad niya.

Hanggang sa makarating na sila sa parking area, roon lamang siya nito tinigilan sa paghila. Panigurado, bukas ay hindi siya makakalakad dahil ramdam niya talaga na napasama ang pagkakatisod niya kanina. Samahan pa sa puwersahang paglalakad dahil sa napakawalang-hiya niyang asawa!

“Get in. Hurry up!” Galit na utos ni Hector sa kaniya.

Iika-ika naman siyang naglakad palapit sa sasakyan nito at pinilit na makasakay sa passenger seat.

“Shut up at hindi mo ako madadala sa iyak mo. Save your tears and I swear to you na mas lalo kang iiyak dahil sa kalandian mo.” Mariing saad pa nito habang matalim ang tingin sa kaniya nang makasakay na rin ito sa driver’s seat.

“WHAT ARE YOU DOING, HUH? Ganiyan ba talaga ang ginagawa mo kapag wala ako rito sa bahay? Ang makipaglandian sa ibang lalaki? Tell me Peppa, pang-ilan na ba siya sa ’yo, huh?” nanlilisik ang mga matang tanong nito sa kaniya.

Masakit ang paa niya dahil sa pagkakatisod niya kanina. Masakit para sa kaniya sa tuwing pinagsasalitaan siya ng masama ng kaniyang asawa. Ngunit sa pagkakataong iyon ay hindi niya lubos maisip na may mas sasakit pa pala sa sakit na nararamdaman niya kanikanina lang. Ang husgahan ka ng taong hindi marunong makaintindi at hindi marunong maniwala kung saan ang tama at saan ang mali. Taong buong akala mo no’ng umpisa ay magiging kakampi mo sa buhay, pero siya pala ang magiging dahilan ng pagdurusa ng buhay mo ngayon. Alam ng Diyos na kailanman walang katotohanan ang lahat ng ibinibintang ni Hector sa kaniya.

“Tell me, Peppa!” Sigaw at nanggigigil na hinablot nito ang kaniyang buhok.

Ang impit na iyak kanina ay hindi niya na napigilan at tuluyan nang kumawala sa lalamunan niya. Pakiramdam niya kasi ay isang pagpipigil na lang sa hagulhol niya ay sasabog na ang sarili niya.

“Hector, please! Nagmamakaawa ako sa ’yo. Parang-awa mo na! Mali ang lahat ng ibinibintang mo sa ’kin.” Pagsusumamo niya sa asawa habang pinipigilan ang kamay nito na nakasabunot sa buhok niya. “Nagmamakaawa ako sa ’yo.”

“Kilala na kita. Kung kaya mong makipaglandian sa ama ko noon, alam kong magagawa mo rin iyon ngayon sa iba,” mariing sabi nito sa kaniya. “Asawa na kita at akin ka na, Peppa. Tandaan mo ’yan. Akin ka na!” Bulyaw nito.

Mas lalo siyang napaluha. “P-Please! Nasasaktan na ako, Hector.” D***g niya nang mas lalo pang hinila nito ang kaniyang buhok. Mayamaya ay nanggigigil din nitong hinawakan ang kaniyang baba.

“Mula ngayon ay bawal ka ng lumabas ng bahay. Malaman ko lang na lumabas ka kahit sa pintuan lang na iyan, I swear to you. I will kill you.” Madiing saad nito saka siya malakas na itinulak.

Dahil sa walang balanse ang katawan at dahil sa pananakit ng paa niya ay bigla siyang bumagsak at tumama ang tagiliran niya sa gilid ng glass center table. Napadaing siya nang bigla niyang maramdaman ang hapdi at sakit nang pagtusok ng bubog na lamesa sa baywang niya.

“H-Hector!” Ang tanging nausal niya ngunit isang matalim na tingin lamang ang ibinigay sa kaniya ng asawa.

Hawak-hawak ang tagiliran na tumama sa bubog na lamesa habang patuloy na lumuluha at iniinda pa rin ang sakit at kirot sa paa niya ay sinuyod naman siya ng tingin ni Hector.

“P-Please!” Nahihirapan at halos pabulong na sambit niya. At mayamaya, biglang nandilim ang paningin niya at nawalan siya ng malay.

“Peppa?”