All Chapters of Remarried to CEO: Chapter 21 - Chapter 30

Sa hinaba haba ng panahon sa isang iglap magigising kanalang sa lahat ng katotohanan. Doon mo makikita ang sarili mo kung gaano kana nahihirapan. Makikita ang sarili na puno na ng pighati at lungkot. Para kang nawawalang bata na nag hahanap ng aruga sa kaniyang pamilya. Bumababa ang self-esteem mo, nagkakaroon ka ng insecurities. Lahat ng iyon makikita mo pag minulat ang mga mata mo. Doon ka lang magigising at mapapaisip na hindi na pala tama ang lahat ng nangyayari. Binuhos mo sa tao ang lahat ng pagmamahal mo. Kahit natatapakan na ang sarili mong pagkatao. Ginawa mo pa rin ang lahat para mapansin ng taong pinaka importante sa'yo ang halaga mo. Unrequited Love, ito yung tawag sa pagmamahal na hindi ka susukong mahalin ang taong mahal mo. Kahit anong sakit, kahit anong taboy sa'yo na para bang kinamumuhian kana niya hindi kapa rin titigil na mahalin siya. As soon as I heard Krisha's car stop, I opened my eyes. I dozed off temporarily as we were travelling. When I opened my eyes,

Letitia’s POVSabi nga nila "Fight for yourself because nobody will".Marami tayong natatanggap na payo sa ibang tao subalit hindi ito magiging epektibo kung hindi natin kayang gumawa ng aksyon para sa sarili natin. Tanging ang mga payo ay mananatiling gabay lang para saatin.Kaya matatawag ko pa rin talaga ang sarili ko na swerte dahil mayroon akong mga taong na nandyan lang saaking tabi hindi nagsasawa o napapagod saakin.Hindi ako makakarating sa gantong sitwasyon kung wala sila."Ma'am Letitiaaaa!" Bungad saakin ni Amy na papalapit saakin.Binigyan ako nito ng mahigpit na yakap.Siguro nang makaramdam si Amy ng hiya ay agad siyang kumalas sa aking pagkayakap."Thank you, Amy.""Ma'am akala ko 'di kana babalik nag-aalala na po kami buti nalang sinabi ni ma'am Krisha na nag babakasyon ka pala.” Mangiyak-ngiyak niyang sambit.I chuckled.Hindi sinabi ni Krisha ang totoo siguro ayaw lang niya mag-aalala saakin yung mga staff ko dito sa Cafe."Nakapag pahinga ka po ba ng maayos?" Tanon

Letitia's POVGumising ako ng maaga para mag asikaso, pupunta kasi ako sa cafe bago pumunta sa puntod ni Lolo.Death anniversary ngayon ni Lolo limang taon na ang nakalipas pero parang kahapon lang nangyari.Nakakamiss lalona’t pag-naalala ko lahat ng masasayang nagawa namin ni Lolo noong nabubuhay pa siya. Si Lolo na kasi ang nagpalaki saakin mula ng mawala ang mga magulang ko, siya ang kumatawan bilang magulang ko.At alam kong ayaw niyang maging malungkot ako o mahirapan. Gusto kong mapasaya at maibalik lahat ng nagawa niya saakin kaya ako nandito.Naisip kong hindi ko dapat siya sisihin kung bakit ako napunta sa sitwasyon na 'to.Masaya akong natupad ng Lola ni Bryson at Lolo ang pangako nila sa isa't isa.Bago pa sila mawala sa mundong ito.Nagluluto ako ngayon sa kusina ng fried rice at itlog nagluto na rin akong soup para sa may hangover na si Bryson.Ginagawa ko ito kasi kahit papaano may pinagsamahan naman kami.Kahit alam kong hinding hindi kami magkakasundo.Sinusunod ko l

Letitia's POVEverything that happened between me and Bryson was true, which shocked me.Just a kiss! Everything in my head was completely blown off by one kiss. Ang tanga ko para isipin ‘yon ngayon habang nagdadrive ng kotse. Parang masisiraan ako sa nangyari!Sumulyap ako sa natutulog na si Bryson. “This is insane!”Ang bilis ng pangyayari para itong bula na bigla nalang nawala.Pagkatapos niya akong halikan bigla nalang siyang nawalan ng malay kaya naman dali-dali ko siyang inalalayan papunta sa kotse kahit sobrang bigat niya.Wala naman tutulong saakin dahil kami lang naman dalawa ang tao sa sementeryo. Alangan naman iwanan ko siya roon, ako pa ang mapapahamak.Mabilis kaming nakauwi sa bahay, dadalhin ko na sana siya sa hospital ngunit ayaw niya. Ang kanyang gusto i-uwi ko siya sa bahay.“Bryson, nandito na tayo,” sabi ko.Tanging daing lang ang sinagot niya saakin. Namumula na ang kanyang pisngi sa init na lumalabas sa kanyang katawan.Hinawakan ko ang kanyang braso upang alala

Letitia's POV Gusto ko nalang magpakain sa lupa dahil sa kahihiyan na nagawa ko kagabi. Hindi ako makapaniwala na bumigay ako sa mga halik ng lalaking 'yon. Para akong manipis na plywood na matapakan lang nasisira na agad. Ganoon na ba ako karupok para madala sa mga halik niya? Naguguluhan nanaman ako. Pinagsisihan ko ang mga halik na 'yon, hindi dapat ‘yon nangyari. Nakakaramdam ako ng konsensya kahit ako yung tunay na asawa. Pwede bang humarap kay Bryson na parang walang nangyari sa aming dalawa kagabi. Kung pwede lang e, sana wala ako rito sa k'warto na parang presong nakakulong. Gumulong ako sa kama sa sobrang inis sa ginawa ko. Hindi na ako bata para magkaganito marapat na harapin ko siya ng walang issue, walang ilang subalit hindi ko man ito magawa. "Bwiset!" wika ko sa aking sarili. Tumayo ako sa higaan at inayos ang suot kong damit. Huminga ako ng malalim. Hindi naman p’wede na magkulong lang ako rito. May mga bagay na dapat akong gawin. Hindi dapat ako nag popok