Napatigil sa pagpasok sa elevator si Alejandro at saka sinundan ang tingin ni Luke. Sa kabilang parte ng hallway ay may dalawang bata na nakatalikod. Sa pigura pa lang ay nakilala na niya ang mga ito.His children. Kumunot ang noo niya, lumakad patungo sa dalawang maliliit, at saka inagaw ang atensyon ng dalawa. “Nico, Natasha, what are you doing here? You should be at home and studying. Tumakas na naman ba kayo?”Nakayuko si Nico at taimtim na tinutulungan ang kanyang kapatid na mahanap ang bracelet nang marinig nila ang pamilyar na boses na ‘yon. Agad na nanginig nang husto ang dalawang bata dahil sa takot.Nilingon nilang pareho ang gawi ng boses at nakita ang kanilang Daddy. Nanlaki ang mga mata nila at tila ba hindi makagalaw ang kanilang mga paa. Si Daddy! Bakit siya nandito? Naisip ni Nico.We’re doomed!“D-Daddy…” hindi makapaniwalang sabi ni Nico.Tinitigan ni Alejandro ang dalawang bata na halatang medyo nataranta, at hindi maiwasang magtanong sa malamig na boses, "Tell me

Feliz’s mother’s condition was quite complicated. Bagama't bihasa si Klaire sa larangan ng medisina at surgery ay naging abala pa rin siya sa tambak na mga medikal records na kinailangan niyang busisiin at pag-aralan.Gabi na nang matapos siya sa pag-aaral. Marahan niyang minasahe ang kaniyang balikan at saglit na pinikit ang mga matang medyo nakakaramdam na ng pagkasakit.“Klaire, what do you think? Kaya ba?” nag-aalalang tanong ni Feliz, halata ang pagkabalisa sa tono ng boses nito. Iminulat niya ang mga mata at binalingan ng tingin ang kaibigan.“Yes. I can do it, Fel. 70% ang tiwala ko na magiging maayos ang surgery ni Auntie,” wika niya na may ngiti sa labi.Tila iyon lang din ang hinihintay na marinig ng kaniyang kaibigan. “Really?!”Klaire nodded her head. “70% is much better than 10%.”Pumalakpak sa tuwa si Feliz at niyakap siya. “I know you can help me. You are a miracle doctor. Alam kong makakagawa ka ng paraan pa maging maayos si Mommy.”Bumaling si Feliz sa dalawang bata

“I’m aware of that, Ma. You don’t have to stress it out,” galit na sabi ni Alejandro habang inaalala kung paano inabandona ng dating asawa ang kanilang kambal, dahilan para mabuhay ang poot sa kaniyang dibdib. Lumapit sa kaniya ang ina at saka hinawakan ang kaniyang braso, tila ba’y nagmamakaawa. “Anak, ang tagal nang naghihintay sa ‘yo ni Sophia. Hanggang kailan mo ba siya balak paghintayin? She’s been with you for years, and she’s more than willing to mother your children more than their own mother. I hope you can make a decision as soon as possible.”Napakunot ng noo si Alejandro, hindi nagustuhan ang sinabi ng kanyang ina.Malamig siyang tumugon, “Hindi mo kailangang mag-alala para kay Sophia, Ma. I’m sure she knows her place. Hindi ko siya pinapaasa.”“What?” Mas tumaas ang boses ng kaniyang ina. “Don’t be so selfish, Alejandro. I will not allow you to continue treating her like this. Dapat ay pinaplano mo na ang kasal mo sa lalong madaling panahon. Marry Sophia! Siya lang ang p

Mabilis na nagtaas-baba ang dibdib niya dahil sa matinding pagkamuhi sa kaniyang sariling ina. Kung pupwede lang talagang piliin kung sino ang magiging magulang niya. She wouldn’t want to be connected to the De Guzmans at all. Namula sa galit si Carmina De Guzman at saka dinurong muli si Klaire. “How dare you! Para kang hayop kung makipag-usap sa sarili mong ina. Wala ka talagang pinag-aralan!”Nanginginig ang mga tuhod niya sa narinig. She sneered and said, “Hindi lang sa mga may pinag-aralan mo makikita ang respeto. Madalas kahit may pinag-aralan ang isang tao, nawawalan ito ng respeto kung hindi naman asal tao ang kaharap.” Pagkasabi niya nun, umalis na siya!Naiwan si Carmina na galit na galit at sumisigaw. “Tumigil ka, bastarda! Sino ka ba para maglakas-loob kang turuan ako ng leksyon!? Kung alam ko lang na ganiyang klase ng tao ang ipapanganak ko noon, hindi na sana kita binuhay pa!”Nang marinig ang galit na mga salitang iyon mula sa ina ay saglit na nahinto sa paglalakad si

Napabuntonghininga si Klaire pagkatapos kausapin ang mga anak sa phone. Wala pa namang bente-kwatro oras nang huli niyang makita ang dalawa niyang baby, pero ramdam niya ang pagka-miss sa mga ito. Habang nagpapahinga sa hospital bed ay naiisip niya rin ang pagkikita nila ni Alejandro. Naisip niya kung ano ang ginagawa ng lalaki sa ospital. Sino ang may sakit? Natigil siya sa pag-iisip nang tumunog ang kaniyang phone. Feliz was calling her. Nataranta naman siya dahil ang paalam niya lang sa kaibigan ay magbabanyo, pero magi-isang oras na siyang hindi nakakabalik at heto’t kinailangan pang i-dextrose at maggamot para sa kaniyang gastritis. Nang malaman ni Feliz na nasa emergency ward siya ay agad nagpunta ang kaibigan.“Naku naman, Klaire. Sinasabi ko na nga ba’t masama talaga ang pakiramdam mo. You should have been honest with me. Ayos ka na ba talaga?” nag-aalalang litanya ni Feliz. “Sabi mo magbabanyo ka lang pero heto at na-confine ka. Klare naman, e.” “I thought it was nothing,