70 Napatitig ako kay papa na hanggang ngayon ay tulog na tulog pa rin at ang tanging machine lang ang nagbibigay buhay sa kanya. Kahit na sabihin nila na malabo na at isang himala na lang ay hinding-hindi pa rin ako titigil na umasa na magigising siya. Kinabukasan ay agad akong pumunta rito sa hospital dahil may pinuntahan ulit si lolo kasama sila Ivo at ang daddy niya. Sa daming bagay at tanong na tumatakbo sa isip ko, mababaliw ako kung mananatili pa roon kaya naisipan kong pumunta na lang dito kahit saglit lang. Sabado ngayon at walang klase. Binilin ni Lolo na huwag muna ako aalis sa bahay, pero gusto ko talagang puntahan si Papa ngayon. Gusto kong makita si papa at kahit na tulog ay gusto kong maglabas ng sama ng loob sa kanya. Napabuntong hininga ako ng malalim at tumayo para ayusin ang bedsheet ni Papa. Sira na ang phone ko kaya hindi ko alam kung nag text ba o tumawag din kalaunan si Yrony sa’kin. Hindi ko din naman tinignan ang laptop ko para mag online sa social media acc

73"Just like what I want you to say, I want you to marry him. If you don't marry Ivo, I will use my influence to get your father out of the hospital, but if you say yes about marrying Ivo, then I promise to take care of everything about him. You and Ivo will get married abroad, and I will also agree if you ever want to take him with us abroad. I will promise to put him in one of the good hospitals there." seryosong dugtong pa niya.Hindi ako nagsalita at parang napako na ang paa ko sa kinatatayuan ko.Mahal ko si Yrony, pero mas mahal ko si papa. Kahit na sinasabi nilang lantang gulay na si papa at hinihintay na lang ang pasya ko kung isusuko ko na ba siya o hindi, ang sagot ko lang ay hindi. Walang pagdadalawang isip kong sasabihin na hindi ko siya isusuko kahit na katiting na lang na tyansa ang kakapit ko. Hinding-hindi ko siya isusuko kasi siya ang papa ko.Mahal ko si Yrony at kaya ko siyang ipaglaban, kaya-kaya kong panindigan ang kung anong meron kami kasi mahal na mahal ko siy

74Ilang beses kong kinurot ang sarili ko nang kaming dalawa na lang ang natira rito sa pool. Subra akong kinakabahan ngayon lalo na at kaming dalawa na lang. Gusto ko ng magsalita. Gusto ko na siyang kausapin ngayon, pero natatakot ako. Takot na hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman ngayon.Subrang tahimik ng paligid at hindi ko alam kung paano magsisimula. Kanina lang ay hindi na ako makapaghintay para kausapin siya, pero ngayon, para akong napipi. Napatitig ako sa likod niya. Hindi niya ba ako matignan nakita ko iyong kanina? Gusto ko siyang yakapin at hayaan ang sariling ubusin ang oras para makasama siya.Naglakad ako papalapit sa kanya at alam kong narinig niya ang bawat yapak ko papalapit sa kanya. Hinawakan ko ng mariin ang bag ko para magkalakas ng loob para magsalita.“Harapin mo naman ako,” sambit ko at parang tangang pinasaya ang boses ko dahil nanginig din naman iyon sa huli. Hinintay ko siyang harapin ako, pero hindi siya humarap o nagsalita man lang.“Yrony,” tawag ko

WAKASI sign and let my body rest in my swivel chair. I want to go there and see her, but I'm guilty. I don't know how to face her after this, after what I did. My conscience is eating me. I don't remember anything, but because I woke up next to her with no clothes, I couldn't help but believe that something had happened. Wala akong maalala, pero wala akong maisip na ibang dahilan kung bakit nandoon kaming dalawa.“You should rest, son. Hindi ka raw lumabas sa opisina mo maghapon. You don’t even eat at bakit nasa opisina ka pa hanggang ngayon?” Mama said on the phone.I sign. “I’m fine, Ma,” walang kalakas lakas na ani ko at pinikit na lang ang mata."But your voice says the other way. What is it? Do you have a problem? You can tell me and I can listen," she said softly, but I didn't speak and the phone remained on my desk, now on loudspeaker.Nasa opisina pa lang ako at halos lahat ng empleyado ay wala na. Pinatay ko ang ilaw at pinanatili ang kadiliman sa paligid ko.Narinig ko ang