“I was never a Dela Vega. And I will never want to be a Dela Vega.” Hindi ako nakakibo. Ramdam ko ang pait sa sinabi niya. Para bang sobrang tindi ng galit niya at sama ng kanyang loob sa pagiging Dela Vega. I scoffed. “Why? Dahil nalaman mong mas mayaman ang family mo? Dahil sa pera? Akala ko ba hindi ka interesadong makilala sila?”“People changed, Savrinna. Like you, right? Pumunta ka sa bahay kahapon pero tinakbuhan mo si Bella.”Natigilan ako sa sinabi niya. So, nakita niya pala talaga ako? Pero hindi naman siya sumunod sa akin. At bakit naman siya susunod? Kasama niya nga pala si Gretta kaya malamang hindi niya ako susundan.At bakit ako nadidismaya? Wala akong pakialam. “So what? Napadaan lang ako doon dahil naglibot-libot ako sa lugar,” pagdadahilan ko.Ngumisi siya. “Napadaan? But you stood in front of my gate for almost ten minutes. Sumisilip ka pa sa loob. Minamanmanan mo ba ang bahay ko o may hinahanap ka?”I was too stunned to speak. Then I realized, he must have seen

Days passed by like a blur and just when I thought that I everything was finally falling into place, I was hit by a sudden realization. I really couldn't do this alone. Hindi ko pala talaga kayang isalba ang business namin. Siguro kung pinagtuunan ko ng pansin ito mula pa noong bata ako, baka mas marami akong nalaman ngayon. Pero kahit business major graduate ako, hindi naman ako nagseryoso sa pag-aaral ko. I admit, I just took business major just to please my parents. I never took it seriously. Yes, I passed all my exams but...my heart was really into arts.Kaya ngayong may kinakaharap na problema ang company namin, hirap na hirap akong mag-come up ng mga plano. Am I weak? Yes. Napanghihinaan talaga ako ng loob. Idagdag pa na may sakit si dad at palagi ko siyang inaalala. Nakaharap ako sa laptop ko ngayon kahit wala naman akong ginagawa. Kanina pa tapos ang meeting ko kasama ang members ng board pero hindi pa ako lumalabas ng meeting room. Pakiramdam ko natutuyo ang utak ko. Na

Habang mas iniisip ko ang desisyon ko, mas lalo akong naguguluhan. Mas lalo kong hindi maintindihan ang sarili ko. Kung tama pa ba ang ginawa kong desisyon o kung mali.I rejected his proposal. Because I wasn't ready yet. But then, is that really the only reason?Of course, that's the only reason. Wala na akong ibang dahilan. Hindi ko dapat pagdudahan ang sarili ko. That's it.Pilit kong itinatak sa isip ko na iyon ang nag-iisa kong dahilan. Pinilit kong paniwalain ang sarili ko. Dahil ayaw kong mag-isip pa ng ibang rason. Besides, sobrang daming mas importanteng bagay na dapat kong harapin ngayon. Ang company, specifically iyong mga investors and shareholders na ayaw magpapigil, at si dad. Ilang araw nawala sa isip ko ang tungkol sa proposal ni Calvin. Hindi na rin ulit nagtanong si mommy tungkol doon dahil si dad ang madalas naming pag-usapan kapag tumatawag siya. Today is the fourth day after Calvin proposed to me. And I haven't seen him since then. No calls, no messages. Ayaw

I could feel my heart beat drumming inside my chest. Habang nakatingin ako sa kanya, wala akong ibang marinig kundi ang kabog ng dibdib ko.Dahil siguro sa kahihiyan kaya ganito ako kabahan ngayon. “What are you doing here, Miss Dela Vega? Did you sneak inside our building? Maybe I should call the security—”“I need your help.”Natigilan siya nang magsalita ako. Unti-unting kumunot ang kanyang noo at pinanliitan ako ng mga mata.Ikinuyom ko ang mga palad ko na nag-uumpisa nang manginig. Nang banggitin ko ang apat na salitang ‘yon, bumagsak na agad ang dignidad ko.Siguro pinagtatawanan niya na ako sa isip niya ngayon. Ilang beses kong tinanggihan ang offer niya tapos ngayon...nilunok ko ang pride ko.This is embarrassing. Ngayon ko lang talagang napagtanto kung gaano nakakahiya ito. “What did you say?” he asked.I gulped. “I don't want to repeat what I said.”Halos mamatay na ako sa kahihiyan nang sabihin ko ‘yon tapos gusto niyang ulitin ko? Nananadya siya. Sinasadya niyang gawin ‘

Mahabang katahimikan ang bumalot sa pagitan namin ni Markus. Hindi ko na siya tiningnan ulit pero ramdam ko ang paninitig niya sa akin.Tinatantya niya ang emosyon ko. Or maybe he was trying to read my mind. Ginawa ko ang makakaya ko para hindi mag-breakdown sa harap niya. Sobra-sobra na ang kahihiyan na inaabot ko ngayon. At kung iiyak pa ako, baka magpalamon na talaga ako sa lupa."I’m sorry,” he muttered.I gulped and sighed. “Let’s start talking about business. Masyado nang mahabang oras ang nasasayang.”Tumingin ako sa kanya at nakita kong gusto niya talagang magpaliwanag. Pero kalaunan ay tumango siya at huminga nang malalim. Hindi ko alam kung magiging maayos ba ang resulta ng plano na ‘to. Napipilitan lang akong gawin ‘to pero kung makakatulong talaga siya sa kompanya namin, gagawin ko ang lahat. “So, anong plano mo? Paano mo tutulungan ang company namin?” seryoso kong tanong.He stared at me for a while. “Like what I said before, I will invest in your company. Magpapasok a