ASHLEY POVParehong hilam ng luha ang aming mga mata ng humiwalay ako sa pagkakayakap kay Lola Agatha. Hindi naman masyadong halata na sobrang na-miss namin ang isat isa."Masaya ako dahil ligtas ka Iha. Akala ko talaga, nawala ka na sa amin ng tuluyan. Pakisabi kay Lorenzo maraming salamat. Walang katumbas na halaga ng pera ang pwedeng ibayad sa lahat ng kabutihan na ginawa nya sa iyo. Sa pagligtas nya sa buhay mo." wika ni Lola Agatha sa akin. Agad naman akong napangiti."Hayaan mo La....sasabihin ko kay Lorenzo ang lahat ng iyan." sagot ko."Teka, halika na...anong oras na hindi ka pa pala kumakain. Tiyak na nakahanda na ang dining area for breakfast kaya sumama ka na sa akin sa ibaba." pagyayaya nito. Agad akong tumango.. Inalalayan ko itong makatayo at sabay na kaming lumabas ng kwarto ni Charles.Hindi ko maiwasan na mkaramdam ng matinding lungkot habang inililibot ang tingin sa mga dinadaanan namin. Malaking parte ng pagkatao ko ang naiwan sa bahay na ito at nakakalungkot isipi

ASHLEY POV"Yes Tita! Salamat po sa pagpapatira nyo sa akin dito kaya lang po nakakahiya naman kung dumito ako sa inyo habang buhay. Hangat maari gusto ko pong matuto mamuhay ng sarili ko lang dito sa Pilipinas." sagot ko. Nagpapaalam na kasi ako sa kanila na aalis na ako ng bahay nila. Balak kong kumuha ng hulugang condo at muling mamuhay kasama si Charles. Hindi ko dapat iasa sa iba ang buhay ko. Magaling na ako at nakakahiya kung nakadepende pa rin ako sa kanila.Kailangan kong matutong mamuhay mag-isa. Isa pa balak ko din dalawin sila Nanay at Tatay sa probensya. Alam kong masyado silang nasaktan sa pagkawala ko at sana mapatawad nila ako kapag malaman nilang hindi naman talaga ako namatay. Buhay ako at pansamantalang inilayo ng mga taong nagmamalasakit sa akin noon para madugtungan ang buhay ko."Ayos lang naman sa amin ang plano mong iyan iha kaya lang hindi ka pwedeng tumira sa kung saan-saan lang. Delikado na ang panahon ngayun lalo na kapag maninirahan ka sa isang lugar na m

RYDER POVHindi ko mapigilan na maikuyom ang aking kamao. Nasasaktan ako sa mga naririnig ko ngayun kay Ashely. Ganoon na ba ako kasama sa paningin nya para masabi nya sa akin ang lahat ng bagay na iyun.Miss na miss ko na sya. Miss na miss ko na ang dating Ashley. Hindi ko alam kung ano ang pwede kong gawin para muling bumalik ang tiwala nya sa akin."Who are you?" natigil ako ng marinig ko ang boses na biglang nagsalita ng makapasok ako sa kanyang unit. Mukhang pinapapasok nya naman talaga ako nito pagkatapos ng mainit namin na pag-uusap dahil iniwan nyang bukas ang pintuan ng kanyang unit.Agad akong napatitig sa nagsalitang bata. Bigla akong nakaramdam ng panibugho ng makita ko ang batang kasa-kasama nya noon sa restaurant. Ang bata na kung hindi ako nagkakamali anak nilang dalawa ni Lorenzo.Pakiramdam ko, bigalng tinusok ng libo-libong karayom ang puso ko. Ang sakit isipin na pag-aari na ng iba ang asawa ko."Mika...dont talk to him! Go back to our room!" narinig ko pang utos ni

ASHLEY POVHindi ako makapaniwala na aabot kami sa ganito. Hindi ako makapaniwala na ganito kapusok si Ryder.Mapang-angkin, mapag-parusa...iyan ang paraan ng paghalik nito sa akin. Wala na akong magawa pa kundi hayaan na lang muna ito. Tama ito, mag-asawa pa rin kahit na anong mangyari.Naramdaman marahil nito na hindi na ako nagpumiglas pa kaya naging banayad na ang paghalik nito sa akin. Hindi ko naman mapigilan na mapapikit upang namnamin ang halik na iyun. Aminado akong sobra ko siyang namiss. Pero tuwing sumasagi sa isip ko ang ginawa nila ni Natalia habang nakaratay ako noon parang tinutusok ng libo-libong karayum ang puso ko."Ngayun mo sabihin sa akin na hindi mo ako na-miss Ashley." wika nito habang nakatitig sa mukha ko. Tapos na pala ang mapusok namin na halikan at napahiya akong naitulak ito. "Bastos ka!" galit na sigaw ko kasabay ng pagsampal sa kanya. Wala lang, gusto ko lang takpan ang pagkapahiya ko. Kahit na anong mangyari, hinding hindi ko aaminin sa kanya na nag-e

ASHLEY POVKinaumagahan..........Nagising ako na wala na sa tabi ko si Ryder. Nang tingnan ko ang orasan sa bedside table ay alas otso na pala ng umaga. Pakiramdam ko kulang na kulang pa rin ako sa tulog. Anong oras na nga ba pala kami nakatulog kagabi? Ah hindi ko na napansin. Basta ang naalala ko hindi ako tinantanan ni Ryder hangat hindi nito nakita na lupaypay na akong nakatulog sa kama.Nagmamadali na akong bumangon ng kama. Gusto ko din icheck kung umuwi na ba si Charles. Baka wala na si Ryder at pumasok na ito sa work. Ewan, bahala na sya. Susunod na lang siguro ako sa agos ng buhay. Wala na akong kawala sa kanya. Mahal ko pa din naman siya at siguro ihahanda ko na lang ang sarili ko sa mga posibleng pagsubok na dumating.Pagkatapos kong maligo ay nakaramdam ako ng kahit kaunting ginhawa sa buo kong katawan. Nagbihis lang ako ng damit pambahay at nagpasya ng lumabas ng kwarto. Nagtaka pa ako dahil nakakaamoy ako ng masarap na aroma ng pagkain na nagmula sa kusina. Dali-dali a