“Kua, huwag kang umalis ah, sandali lang si mama,” sabi ko sa anak ko nang iwan ko siya sandali para kunin ang mga pinamili namin.“Okay mama,” he said habang kumakain ng ice cream.Tumalikod ako para ibigay ang number sa nagbabantay ng mga baggage sa labas ng super market.“Salamat,” ngumiti ako matapos kong makuha ang mga iniwan kong mga groceries na binili namin sa labas ng supermarket.“Kua, let’s go,” tumingin ako sa likuran ko to find Kua but wala na siya.Agad akong kinabahan at hinanap siya.“KUA!” Sigaw ko but no sign of him.Binitawan ko ang mga grocery bags para mapabilis ang lakad ko para mahanap siya nang tawagin niya ako mula sa likuran.“MAMA!” Napahito ako at lumingon.Nakita ko siya at hawak siya ni Henry.Malakas akong napabuntong hininga at agad na lumapit sa kaniya.“KUA! HINDI BA SABI NI MAMA HUWAG KANG UMALIS?” nawala ang ngiti sa labi niya at parang maiiyak na.Lumuhod ako para mayakap siya.“Mama told you na huwag kang umalis. Paano kung nawala ka?”“I’m sorry

Malakas akong napabuntong hininga. Nakita ko si Sico na nakahiga na ngayon sa tabi ng anak namin. Kanina, no’ng banggain niya ang balikat ko, hindi ko ikakaila na nasaktan ako.May minsan na mabait siya sa akin at madalas ay hindi.“Ano, sa couch nalang ako matutulog,” ang sabi ko sa kaniya.“Bakit?”Nawindang ang kaluluwa ko sa bakit niya. Bakit? Saan ba dapat? Isa pa, akala ko ba ayaw niyang hawakan ko siya?“Saan ba dapat ako hihiga?” nagtataka kong tanong.Hindi siya nagsalita, sinamaan niya lang ako nang tingin.Sabi ko nga.Naglakad ako palapit sa kama at humiga sa tabi ni Kua. Bale, napapagitnaan namin si Kua.“Bakit nandito ka?” mahinang tanong ko, pero hindi niya ako sinagot.“Na enroll mo na ba si Kua?”Tumango ako. “Tapos na,” nagsimula na nga siyang pumasok 1 month na.Natahimik ulit ang pagitan naming dalawa. Hindi ko talaga minsan maintindihan ang iniisip ni Sico. May minsang transparent siya, may minsang hindi.Minsan nakakatakot siya, minsan hindi.Pero kahit anong gaw

ZEYM I ended up with Sico. Kasal na kaming dalawa and I’m happy that I didn’t regret my decision on marrying him. Kasi kahit kasal na kami, hindi pa rin siya nagbago. He always surprise me everyday not until recently. Kung saan kasal na kami, saka ko pa nakikita ang kapaguran sa mukha niya. I don’t know it it’s because 24/7 ko siyang kasama kaya naging attentive ako sa mukha niya o iba. "Ate, gusto mong kumain?" tumingin ako kay Moni at umiling. "Thank you Moni but busog pa ako. I'm waiting for your kuya." Tumango siya. I looked at my watch. Sico is 30 minutes late tapos masama pa ang panahon. "Moni, maiba ako, may sinabi ba ang kuya mo sa 'yo?" tanong ko at nakita ko ang agad na pag-iling niya. "Wala ate. Bakit? May problema ba ate?" "Wala naman but I am curious bakit parang wala siya sa sarili lately." He’s spacing out at ilang beses ko siyang mapansin na wala sa mood. Everytime I ask him if he’s okay, oo lang naman parati ang sinasagot niya. I know dumaan sa maraming pagsub

“Kanina ka pa tahimik,” sabi ni Sico, papunta kaming simbahan ngayon dahil magsisimba kami. Tahimik talaga ako dahil sa nangyari kanina.I know dapat masaya ako pero nakababa ng self-esteem at nakaka-inggit ang nangyayari. I’m so unfortunate.“Sico, hindi ka ba naiinis sa akin? Hindi ka ba naghahanap ng anak sa akin?”Naramdaman kong ang kamay niya na nakapatong sa ibabaw ng hita ko. “Is that what bothering you now? Babe, I want you to know na ikaw, lang sapat na,” bulong niya.“And besides hija, kung iiwan ka ni Sico, you can always come to me and I’ll beat him up for you!” Napatalon kami sa gulat nang marinig ang boses ni Mr. Shein sa likuran.“PA! WHAT THE HELL!” Si Sico na kulang nalang ay murahin si Mr. Shein.“Your mouth Sico o ipapa-chop ko iyan sa mama mo!”“Your fault dad. Paano ka napunta sa backseat? Ginulat mo kami,” si Sico na naguguluhan. Ako nga rin nagtaka at hindi man lang namin siya napansin na narito siya at kasama namin.“Why? Paano ba dapat ako mapunta dito?”“Sto

"Ate, saan ka galing?" si Moni na sinalubong ako sa lakad ko. Kakababa ko lang ng sasakyan at nanghihina ako. "Wala. Diyan lang sa tabi tabi, na bore kasi ako kanina," pagsisinungaling ko at hindi ko magawang tignan siya sa mga mata niya. "Ganoon ba? Kumain ka na ate? Nagluto si ate Rachelle kanina. Tinabihan ka namin." Tumango ako. "Kumain na ako.. Ano... Sa kwarto lang muna ako," sabi ko at umakyat sa kwarto. Right after I close the door, tumulo na ang luha sa mga mata ko kasabay ng pag upo ko sa sahig. Hindi nga ako nagkamali sa hula ko. Malaki na ang tumor sa utak ko at hindi na garantiya ang surgery kung sumailalim man ako sa operasyon. Bago pa lang kami nagpakasal ni Sico. Nito ko lang siya binigyan ng pagkakataon na makasama ako, bakit parang ang bilis ng pangyayari at heto't may taning na ang buhay ko? Gusto ko pang makita ang anak ko. Kahit man lang sa huling pagkakataon, hayaan ako ng tadhana na makasama at makita si Rit. Natatakot akong malaman ni Sico ito dahil