Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 1961 - Bab 1970

ฟู่จาวหนิงชะงักนี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วจริงๆ เขาคิดว่าแบบนี้ไม่ได้ผิดอะไรดูเหมือนจากที่เซียวหลันยวนเห็น ต่อให้ฮูหยินเฉิงจะคิดเอาตั๋วเงินจากเขาไปซื้อหยกดารา ก็เหมือนเป็นเรื่องปกติถ้านางยังจ้องจับผิดเรื่องนี้ต่อ มันจะเหมือนว่านางยึดติดเรื่องเงินเขาไว้ไม่ยอมปล่อยพวกเขาเหมือนจะยังไม่ได้ใกล้ขนิดถึงขนาดที่ส่งมอบสิทธิ์ดูแลจัดการเงินทองให้กัน ถ้าไม่มีการมาของฮูหยินเฉิง เปิดประเด็นปัญหานี้ขึ้น ฟู่จาวหนิงก็คงไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้นางเองก็ไม่คิดจะไปดูแลเรื่องการเงินของเซียวหลันยวนอยู่แล้ว"ข้าไม่ได้จะถามเรื่องที่ท่านให้นางยืมเงินหรือไม่ให้ยืม" นางเอ่ยขึ้นอย่างจนใจและไม่รู้เพราะอะไร ก็รู้สึกเหนื่อยใจขึ้นมาในพริบตา"เจ้าคิดว่าข้าดีกับท่านน้าเฉิงมาใช่ไหม?"เซียวหลันยวนกำลังทดสอบทำความเข้าใจความคิดนาง"เปล่า" ฟู่จาวหนิงส่ายหัว "เมื่อครู่ข้าก็พูดไปแล้วนี่? ข้าแค่ไม่ถูกกับนาง ไม่สบอารมณ์นาง และไม่อยากให้นางมาใช้เล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ ส่วนเรื่องท่านเป็นอย่างไรกับนาง ไม่ใช่เรื่องของข้าเสียหน่อย""หนิงหนิง"เซียวหลันยวนเปลี่ยนสีหน้า น้ำเสียงเองก็ขรึมลงมา"อะไรคือเรื่องของข้า? ตอนนี้เพราะ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าบางครั้งตนเองก็เป็นพวกคลั่งรักอยู่หน่อยๆ"ทั้งๆ ที่คนอื่นคอยแอบสาดโคลนใส่ข้า หาว่าข้านิสัยไม่ดี ทำตัวไม่ดีกับท่านแท้ๆ แล้วยังจงใจมาอวดความสนิทสนมต่อหน้าข้าที่เป็นภรรยาอีก คอยแสดงท่าทีว่ามีความผูกพันกับท่านแค่ไหน ใกล้ชิดท่านแค่ไหน และยังคอยตีตัวห่างจากข้าอีกด้วย"ฟู่จาวหนิงหยิกแก้มเขา ร้องเชอะขึ้นมา "จากคำแรกที่นางเรียกท่านว่าอายวน จากนั้นก็เรียกข้าว่าพระชายา ไอ้ความเจ้าเล่ห์นั่นมันก็แบชัดออกมาแล้ว ถ้านางจะมองข้าเป็นตนกันเอง จะจงใจเรียกให้มันแตกต่างขนาดนี้ด้วยทำไม?"เซียวหลันยวนยังไม่ดึงมือนางออก ยอมให้นางหยิกแก้มตัวเองอยู่แบบนั้น"เจ้าไม่พูดข้าก็นึกปัญหานี้ไม่ออกจริงๆ เจ้ารู้ไหมว่าเพระาอะไร? เพราะเจ้าลองดูสิ ท่านผู้เฒ่า พ่อตาแม่ยาย พวกเขาคนไหนบ้างที่ไม่เรียกเจ้าว่าจาวหนิง แล้วเรียกข้าว่าท่านอ๋อง?"ฟู่จาวหนิงตกตะลึง พอลองคิดดู ก็เหมือนจะเป็นแบบนี้จริงๆ"แต่ว่า สถานการณ์ของพวกเราไม่เหมือนกันนะ"นางตั้งตัวกลับมาได้อย่างรวดเร็ว "พวกเขาไม่เรียกชื่อของท่านก็เพราะก่อนหน้านี้ตัวตนฐานะของท่านมันสำแดงอยู่ที่นี่น่ะสิ ตระกูลฟู่ของเรา ไม่กล้าปีนเกลียวอ๋องเจวี้ยนที่สูงส่งอย

คนที่เข้ามาพอเผยใบหน้า คนที่อยู่ที่นี่ก็ตกตะลึงกันไปหมดนอกจากพระชายาแล้ว พวกเขาไม่เคยเห็นแม่นางที่สดใสแบบนี้เลยพอเทียบกับองค์หญิงหนานอี๋ แม่นางคนนี้ดูจะสดใสและบริสุทธิ์ยิ่งกว่าความงามขององค์หญิงหนานอี๋งดงามเกินไป สำหรับพวกเขาแล้ว รู้สึกว่าพอมองมากเกินไปแล้วรู้สึกขวยเขิน แต่ความสวยสดใสแบบแม่นางคนนี้ ทำให้คนอยากชื่นชมจนเบนสายตาออกไม่ได้เลยระหว่างความงามเรียบง่ายกับฉูดฉาด แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงท่านหญิงอวิ๋นเหยาในตอนนั้นเป็นความสวยแบบนี้ แต่เทียบกับคนตรงหน้านี้แล้วยังต่างกันพอควรในด้านความสง่างามและท่วงท่า"แม่นาง ท่านมาหาฮูหยินเฉิงหรือ?" ผู้ดูแลจงจำต้องลดเสียงลงมาอย่างเสียมิได้คนที่เข้ามาคือองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นช่วงนี้ทั้งหนีตายทั้งป่วยหนักแล้วยังบาดเจ็บอีก องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผอมลงไปพอควรพอผอมลงมา จึงดูสง่างามน้อยลงไปบ้าง แต่กลับยิ่งแสดงความน่าสงสารและดูมีความศักดิ์สิทธิ์ออกมาอย่างชัดเจนใบหน้านางดูโตขึ้นมาหน่อย แต่กลับสวยงามกว่าแต่ก่อน นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้ดูแลจงยิ่งตกตะลึงในความงามของนาง"ใช่ ข้าอยากมาทักทายฮูหยินเฉิงน่ะ นางอยู่ไหม? อ๋องเจวี้ยนของพวกท่านอยู่ไหม?"

ฮูหยินเฉิงไม่ทันไรก็คุยกันถูกคอกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองคนยังดูสนิทสนมกันมากด้วยตอนที่เฝิ่นซิงชงชาส่งเข้ามาก็เห็นว่าทั้งสองคนคุยกันอย่างเบิกบาน ยังคิดว่าพวกนางรู้จักกันมาหลายปีแล้วเสียอีก"องค์หญิงใหญ่เชิญดื่มชา"เฝิ่นซิงยกชามาไว้ตรงหน้าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น"ขอบคุณมาก" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นล้วงเม็ดทองก้อนหนึ่งออกมาจากในแขนเสื้อ วางลงไปบนถาดของเฝิ่นซิง "เอาสิ่งนี้ไปซื้อเครื่องแป้งซะนะ"องค์หญิงใหญ่พอจะควักก็ควักทองให้เลยทีเดียวฮูหยินเฉิงเหลือบมองผาดหนึ่ง ก็ยิ้มลึกขึ้นไปอีก จากนั้นจึงเอ่ยกับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นว่า "อาฝู ท่านรู้ไหมว่าสาวใช้คนนี้ชื่อเฝิ่นซิง เป็นสาวใช้ใหญ่ที่พระชายาอ๋องเจวี้ยนเอ็นดูมากที่สุด""อา เช่นนั้นหรือ?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกตะลึง จ้องมองเฝิ่นซิง เอ่ยชมเสียงอ่อนนุ่มขึ้นมา"ดูแล้วสะอาดสะอ้านสง่าผ่าเผยดี ข้าชอบมาก มิน่าพระชายาอ๋องเจวี้ยนถึงได้ให้ความสำคัญ"เฝิ่นซิงก้มหน้าต่ำ ย่อตัวคำนับเบาๆ"ขอบคุณรางวัลขององค์หญิงใหญ่ เฝิ่นซิงขอตัวก่อน"นางยกถาดออกไป ถอนหายใจโล่ง"องค์หญิงใหญ่ให้รางวัลเจ้าเรอะ?" จงเจี้ยนเหลือบมองเม็ดทองบนถาด"อืม" เ

ฮูหยินเฉิงเดิมทีคิดจะรอให้เซียวหลันยวนกลับมา แล้วหารือกับเขาเรื่องนี้การจะพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปด้วยกัน อันที่จิรงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ จะอย่างไรก็ต้องคุ้มกันความปลอดภัยขององค์หญิงใหญ่ด้วยกระมัง?จุดนี้อาศํยแค่นางคงไม่ไหว ยังต้องพึ่งเซียวหลันยวนด้วยแต่ว่านางรอจนถึงกลางดึก ง่วงก็ง่วง เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับ"ลวี่กั่ว ไปเรือนโยวหนิงถามดูหน่อย ว่าท่านอ๋องทำไมจึงยังไม่กลับมา? คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม?""ทราบแล้ว"ลวี่กั่วรีบถือตะเกียงเดินไปที่เรือนโยวหนิง พอเดินมาถึงประตูก็ถูกองครักษ์ลับขวางเอาไว้"ทำอะไรน่ะ?""ข้าคือลวี่กั่วคนข้างกายฮูหยินเฉิง ข้าจะมาถามว่า ท่านอ๋องหลับไปแล้วหรือยัง? ฮูหยินของเรามีเรื่องจะหารือกับท่านอ๋อง""ท่านอ๋องยังไม่กลับ กลับไปเถอะ" องครักษ์ลับเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์"แล้วท่านอ๋องไปไหนล่ะ?" ลวี่กั่วถามอีกองครักษ์ลับไม่ตอบ แค่เหลือบมองนางผาดหนึ่งเท่านั้น ไม่แสดงสีหน้าใดนี่เป็นเรื่องที่นางถามได้หรือ? ท่านอ๋องไปไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับนาง"ส่งจดหมายให้ท่านอ๋องหน่อยได้ไหม? เชิญท่านกลับมาหน่อย?""ไม่ได้ กลับไปซะ" องครักษ์ลับเอ่ยขึ้นหน้านิ่งอีกครั้งเป