The next day, maaga akong nakapagligpit at nakaayos na din mga bags ko. After having coffee and a peice of sandwich, I waited for Steven outside the house. Buti nalang sinabihan ko siya na maaga ako aalis, syempre sinadya ko talaga iyon dahil alam kong tulog pa sila ng ganoong oras, and I made sure nobody will see me lalo na si Jake. Nakapagpaalam na din naman ako kay Mama kagabi kaya siya na bahala magsabi kila Tita Marie. Habang nasa sasakyan pauwi napansin ko that Steven is staring at me the whole time. “I'm so sorry, Steven--you have to travel with me, ang layo pa naman!”He flashed me a bright smile. “Don't be. It was my decision after knowing na kelangan mo agad makauwi, and it was me also who offered na ihatid ka, I can do anything for you!”I smiled, a grateful one. “Thank you!”As I was saying that, he smiled while looking at me. Steven was nice and he was everything a girl would want in an ideal boyfriend. Handsome, intelligent, funny and most importantly, he is always there

Astrid agreed na doon muna ako sa kanila for a few weeks. Yun na nga, kinuwento ko sa kanya lahat simula sa umpisa hanggang sa kung bakit umuwi ako na si Steven ang naghatid sakin. I explained to her everything, then we went home. Sinamahan niya muna ako sa bahay para kumuha ng ilang pares ng damit. Doon muna ako sa kanila pansamantala. Meanwhile, sa bahay ng ng Smith's nakaupo lang si Jake sa couch habang nakatingin sa cellphone na hawak hawak niya, ilang araw na ang nakalipas mula noong nagpunta siya sa school ni Hannah. At dahil na din sa pabugso-bugsong desisyon niya kung kaya't iniwasan siya nito. Pati kaibigan niyang si Steven, galit sa kanya dahil sa ginawa niya. Unang-una nagsinungaling siya at sinabing pinsan niya si Hannah pero hindi naman pala sila mag kamag-kaanak. Sa sobrang inis ni Steven hindi na din ito pumupunta sa kanila.Nang araw din na iyon, biglang dumating sila Aaron at Lawrence. Hinarap niya ang mga kaibigan at inamin ang pagkakamali. Pinaliwanag niya sa mga i

Nagkwentuhan kami ni Astrid tsaka ipinaliwanag ko na baka pinagtritripan lang ako ni Jake at ayoko agad magtiwala dahil pag nagkataon ako lang ang magiging kawawa sa bandang huli. Alam kong darating din ang araw na kung talagang totoo si Jake sa sinasabi niya, gagawa at gagawa siya ng paraan para patunayan yon. Sa ngayon masyado pa kami bata para magseryoso tungkol sa bagay na iyon. Nagdaan ang mga araw na nawala sa isip ko si Jake. Nag focus ako sa aking pag-aaral at lumipas ang buwan na hindi na din siya nangulit at wala na akong balita sa kanya. Nasa akin pa din ang cellphone na binigay niya, pero mula noong huling nag-usap kami sa school hindi na din siya tumatawag o nagtetext. Si Mama naman ay tumatawag pa minsan-minsan at kinukumusta ako. Gusto ko man sabihin na dapat umuwi na siya kaya lang alam ko kailangan siya doon ng kaibigan niya. Na mi-miss ko na siya at mga luto niya pag-uuwi ako galing school pero mula nang nag-stay siya doon sa kaibigan niya panay na lang lutong ulam

Samantala sa may di kalayuan sa labas ng bahay may isang Honda Civic na nakaparada at may isang gwapong binatang nakamasid. “This is the only way I can get in touch with you, Hannah!” mahinang sambit ni Jake. Pagkakitang pumasok na sa bahay ang tinatanaw niya ay pinaandar na ang sasakyan at umalis. Pagpasok nila Hannah ng bahay hinila siya ni Astrid sa may sofa and she's more excited than her. Mabilis na kinuha ni Astrid ang card na nasa flowers at binasa ng malakas ang nakalagay doon. HANNAH,WHEN GOLD FELL DOWN ON THE FLOOR, WOULD YOU PICK THEM UP? IF I FELL I LOVE WITH YOU, WOULD YOU PICK ME UP? TAKE CARE ALWAYS...Tuwang tuwa ang pasaway niyang kaibigan at kinikilig habang hawak pa din ang letter. Panay ang bungisngis nito, samantalang sa isang tabi ay mataman na nanonood si Nathan sa kanila. “Ehem,” ika ni Nathan sabay titig kay Astrid. “Will you please behave hindi naman ikaw yong binigyan ng flowers kung makaasta ka parang Ikaw ang binigyan!” Nakasimangot na ito at magkasal

Isang matinding hiyaw ang kumawala mula sa bibig ko at napaupo ako sa kama. I had nightmares, and in my dream tinutulak ako ni Jake sa hagdan while shouting, “Kung patuloy kang makikipagkita sa Steven na yon, I'll keep on punishing you!” It took a while to regulate my steady breathing. At makalipas ang isang minuto sa wakas nagawa kong huminahon. I glanced at the clock before I got out of bed. It's currently eight fifteen in the evening so I grab my towel and rush over to the bathroom at naligo na. After getting ready, I grabbed my bag and run out of the house.Tonight was my first duty at the Convenience Store and I remember that the manager told me to come one hour earlier before my duty. Upon checking the time sa aking wrist watch, it was already 8:45 in the evening and I should be at the store at exactly nine o'clock. Gayunpaman, may fifteen minutes pa ako, dapat ay nandoon na ako nang eksaktong alas nuwebe.Sumakay na ako agad ng trysikel at ten minutes lang narating ko na nga a