KABANATA 30Shuen's POVAng sarap sa pakiramdam na makatulong sa mga batang nangangailangan. Nakakagaan ng loob kapag nakikita ko ang mga ngiti sa kanilang mukha dahil sa mga bagay na kaya kong ibigay at gawin. Sa nakalipas na mga buwan, nakalimutan ko na ang mga nangyari. Hindi ito madali para sa akin, pero sinubukan ko pa rin.Siguro ito yung tinatawag nilang pagpapahalaga sa sarili. Tinanggap ko na ang nangyari at niyakap ang pagbabago. Nandito pa rin ang sakit, pero unti-unti na akong nasasanay. Tama si Atasha, kailangan ko lang tanggapin ang sakit at umiyak hanggang masanay ako. Wala naman akong magagawa, hindi ko puwedeng pilitin ang mga bagay na alam kong imposible.Pero hindi ko pa rin maikakaila na mahal ko pa rin si Yogurt. Na may konting pag-asa pa rin sa puso ko na baka bumalik siya sa akin. Mahirap para sa isang taong binuhusan mo ng oras at damdamin na basta na lang mawala. Hindi ganun kadali na kalimutan siya at tanggalin sa puso ko. Dasal ko lang na sana isang araw, mag

KABANATA 32Shuen's POVNakita ko ang pagkagulat sa kanyang mukha nang magtama ang mga mata namin, at hindi ko rin pinalampas ang kanyang paglunok. "S...Shuen?" bulalas niya, ang kanyang mga mata'y lumalaki sa pagtataka.Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. "Pwede ba tayong mag-usap? Kahit sandali lang," pakiusap ko.Mula sa pagkagulat, agad itong napalitan ng isang ekspresyong walang damdamin. "Wala na tayong dapat pag-usapan, Shuen," sabi niya, malamig ang kanyang tinig.Napalunok ako, at sa kabila ng aking kaba, pilit kong itinago ito sa isang ngiti. "Kahit saglit lang, Yoghurt. Kahit isang segundo lang, pakiusap."Ngunit biglang sumiklab ang galit sa kanyang mukha at masama siyang tumingin sa akin. "Hindi pa ba sapat ang mga naging usapan natin noon? Ano pa ba ang kailangan nating pagtalunan? Umalis ka na, Shuen," aniya, matigas at malamig ang boses."Alam ko, Diovanni," tugon ko, habang pinipigil ko ang mga luha ko. "Naiintindihan ko ang lahat, kaya nga hindi na kita ginambala, hin

KABANATA 34Shuen's POVTWO YEARS LATER...."Magandang umaga, Ma'am! Ano po ang gusto niyong almusal?" tanong ng kasambahay ko habang pababa ako ng hagdan. Kasalukuyan akong kausap ang isang tao sa telepono, kaya't medyo masungit akong tumingin sa kanya. "Hindi mo ba nakikita na may kausap ako?""Sorry po," tugon niya, at dumeretso na lang ako sa veranda ng aking malaking bahay."Yaya Bonel, pakidala na lang ako ng tsaa at lasagna," sabi ko sa isa pang katulong pagkatapos kong ibaba ang tawag. "Pakibilisan."Pagkalapag ng pagkain sa harapan ko, sinimulan ko nang kumain habang nagtetext. Nag-message sa akin ang aking sekretarya at sinabing may appointment ako ngayon sa isang kasosyo sa negosyo. Gaganapin ang meeting sa isang magarang restaurant sa Antipolo.Buti na lang at sa BGC Taguig na ako nakatira, kaya hindi na ako masyadong mahihirapan sa biyahe papuntang Antipolo. Hindi ko sana gustong lumabas ngayon at nais ko lang magpahinga dahil sa dami ng trabaho sa opisina. Pero kailangan

KABANATA 36Shuen's POVSa buong meeting, wala ginawa si Diovanni kundi ang titigan ako at ngumiti. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ginagawa iyon at hindi ako natutuwa. Kaya pagkatapos ng meeting, nagpaalam ako at mabilis na lumabas ng restaurant.Sinabi ko na lang sa aking sekretarya na ipadala ang mga dokumentong kailangan kong lagdaan sa opisina at ako na ang bahala doon sa bahay. Nagpaalam na rin ako kay Ester at dali-dali akong nagtungo sa aking nakaparadang sasakyan. Pero bago pa man ako makalapit, may biglang humawak sa aking braso at marahang pinaikot ako para harapin siya.Nagulat ako nang makita ko si Diovanni, kaya agad kong hinila ang aking braso palayo sa kanya. Pinilit kong kumilos ng normal para itago ang kaba na dulot ng kanyang presensya."Mr. de Marcel? May kailangan ba kayo?" kaswal na tanong ko."Pwede ba tayong mag-usap kahit sandali lang?"Bahagya akong tumaas ang kilay at ngumiti. "Mag-usap? Tungkol saan? Tapos na ang meeting di ba? May nakalimutan ba kayon

KABANATA 38Shuen's POVWARNING: MATURE CONTENT!Ang ulan ay bumubuhos nang napakalakas, tila ba walang tigil. Halos wala akong makita sa labas dahil sa bagsik ng pag-ulan. Walang ibang maririnig kundi ang tunog ng patak nito sa bubong ng kotse. Hindi ko maintindihan kung bakit bigla na lang bumuhos nang ganito kalakas ang ulan, lalo na't kanina lang ay maaraw pa habang kami ay nasa golf club.At ang mas nakakainis pa, sira ang kotse ni Diovanni kaya wala akong magawa kundi tiisin ang kanyang presensya. Bakit ba kailangan pa akong idamay sa kamalasan niya? Ngayon, kailangan ko siyang kasama buong magdamag."Paano na tayo nito? Wala pang signal ang phone ko?!" reklamo ko dahil pati ang signal ng telepono ay hindi ko magamit sa sitwasyon na ito."Subukan ko ang phone ko. Tawagan ko si Mang Roel," sabi niya habang pumapatak ang tubig mula sa kanyang basang damit.Gusto ko sana siyang pagalitan dahil sa inis ko sa kanya ngayon pero hindi ko rin maiwasang mag-alala. Baka mamaya ay lamigin s