"Sir Kenneth, ano bang ginagawa niyo?" takang-taka na tanong ni Leia kay Kenneth. Nakaupo na siya sa loob ng kotse. Tinangka niyang lumabas pero agad na ipinower-lock ni Kenneth ang mga automatic door ng sasakyan at mabilis na pinasibad iyon."Hindi mo tinanggap ang tulong ko sa inyo kanina pero heto at para kang basahan na humihingi ng tulong kung saan-saan,” madidiin ang boses ng binata. Nagsasalita ito pero hindi siya tinitingnan, diretso ang tingin nito sa kalsada. "Tinanggihan ka na nga lahat-lahat pero sige ka pa rin. Hindi ka ba nahihiya? Hindi ka ba naaawa sa sarili mo?”Umawang ang mga labi ni Leia. Nakita lahat ‘yun ni Sir Kenneth niya? Sinusundan ba siya nito kanina pa? Napayuko siya ng ulo. Naawa na rin siya sa kanyang sarili. Nahiya sa katabi. Pero ano’ng magagawa niya kung walang maitutulong sa kanya ang mga nilapitan niya. Alam din niya ang mga buhay ng mga kamag-anak nila ni Bryle. Parehas din nilang mga hirap sa buhay kaya naiintidihan niya sila. Isa pa, madami na ri

Walang kamalay-malay sina Bryle at Leia na nakasunod-tingin pa rin sa kanila si Kenneth nang kumakain sila sa may karinderya, at iba ang pagkakangisi nito. Kitang-kita ang masama niyang pinaplano sa mag-asawa sa malademonyo niyang pagkakangiti.Ngayon pa lang kasi ay nagdidiwang na ang kalooban ng tusong binata dahil alam niya at sigurado na siyang mapapasakanya si Leia sa mas lalong madaling panahon.Kanina nang tinanggap ni Leia ang pera na kunwari ay pautang niya ay parang naglagay na siya ng posas sa mga kamay nito na nagsasabing pag-aari na niya ito. At masayang-masaya siya. Hindi na siya makapaghintay na makasama na niya itong talaga. Pero konting tiyaga pa, konting pagpapaka-hero pa ang gagawin niya.There was a time when he had been impatient, and the outcome hadn't been favorable. Therefore, at present, he would proceed with the process cautiously. Ika nga ay trust the process. Uunti-untiin niya si Leia.Saglit ay makikitang may tinawagan ang binata sa cellphone nito.“Ano na

Makokontento na dapat si Kenneth sa pagsunod-tingin lang kay Leia, pero hindi na naman niya napigilan ang sarili nang makita niyang nahulog ang iniinuman ni Leia na softdrink at nabasag. Natarantang bumaba siya ng kotse at malalaki ang hakbang nilapitan pa rin si Leia.“Are you okay, Leia?” alalang-ala siyang hinawakan at inilayo sa mga bubog ang babaeng minamahal.Gulat na gulat naman si Leia nang makita ang amo. “Sir, ikaw pala.”“Okay ka lang?” ulit ni Kenneth. Sinuri niya ang kabuuan ni Leia. Tiniyak na hindi ito nasugatan. “Bakit hindi ka nag-iingat? Muntik ka nang masugatan,” pagkatapos ay kastigo niya. Kinabig pa niya palapit si Leia at buong pagmamalasakit na niyapos.Binalot naman ng init ang dibdib ni Leia. Na-touch siya sa labis na concern ng amo. Mapapangiti na dapat siya kung hindi lang ipinaalala ng kanyang puso ang kanyang asawa at anak.“Sir, sandali lang po.” Alanganin at nabahalang itinulak niya si Kenneth.“S-sorry…” Nahiyang natauhan naman ang binata. Isang hakbang

Takang-taka na si Bryle dahil hindi niya pa rin makita ang kanyang asawa. Kanina pa siya paikot-ikot at pabalik-balik sa mga tindahan na nagkalat sa tapat ng Malvaro Hospital ngunit wala talaga.Nasaan na ba si Leia? Saan ba ‘yon nagpunta? Saan ba ‘yon bumili ng miryenda?“Diyos ko, sana walang nangyaring hindi maganda sa asawa ko,” usal niya nang kinabahan na naman siya.Ilang ikot pa siya at hanap pero wala talaga siyang nakita kahit anino man lang sana ng kanyang asawa. Hanggang sa mapansin niya ang usap-usapan ng mga tao na nadaanan niya."Kawawa talaga ‘yong babae, ano?”"Grabe talaga. Grabe ang pagkakabangga sa kanya. Hanggang ngayon ay kinikilabutan pa rin ako.”“Sana buhay pa siya.”“Kahit mabuhay ‘yon baka magkakaproblema na. Nabali yata ang mga paa niya, eh.”Noon na rin napansin ni Bryle sa kalsada ang magkahalong sariwang dugo at softdrink pati na ang mga pisa-pisang tinapay na nagkalat dahil nasasagasaan na ng mga nagdaraang mga sasakyan. At hindi alam ni Bryle pero bigla

“Pareng Bryle!”Napalingon si Bryle sa lalaking tumawag sa kanyang pangalan. Si Oscar na naman pala at kasama si Andong na naging kasamahan din nila sa construction.“Pare!” kaway niya sa mga ito. Ayaw niya sanang lumapit dahil tumatagay sila sa harap ng isang tindahan. Ayaw niya sanang uminom ngayon dahil sa mga problema.“Daan ka na muna saglit dito, pare,” anyaya sa kanya ni Andong.“Oo nga naman, pare,” segunda ni Oscar.“Sige lang, mga p’re. May lalakarin pa kasi ako,” pagtanggi niya.Kaso ay si Andong na ang lumapit sa kanya at pinilit siyang dumaan muna sa inuman nila. Pina-shot pa rin siya nito. At napangiwi siya dahil ngayon lang ulit siya nakatikim ng alak mula nagkasakit siya.“Nabalitaan ko ang nangyari sa inyo, ah?” sabi ni Oscar na inalukan din siya ng pulutan nilang adobong paa ng manok. “Sunod-sunod namang dagok ang nangyayari sa inyo ngayon, pare. Ang hirap niyan.”Kumuha siya niyon saka mapait ang naging ngiti. “Hindi ko nga alam bakit ganito. Sobrang minamalas, mga