Pabalik na sina Pressy at Kenneth sa ospital galing sa isang restaurant. Kanina nang maayos na talaga ang kalagayan ni Leia ay pinilit ni Pressy si Kenneth na kumain muna sila.Ligtas na raw si Leia ayon sa doktor. Naoperahan na ang isang paa nitong napuruhan sa pagkakabangga. Ang bad news lang ay sinabi ng doktor na baka matatagalan bago makalakad si Leia, worse baka hindi na kahit kailan.“Kenneth, hindi mo dapat talaga ginawa iyon. Hindi ka dapat nagdesisyon na sa private room ilipat si Leia. Dapat hinintay muna natin si Bryle,” pagtuligsa na naman ni Pressy sa pinsan nang nagpa-park na si Kenneth sa parking lot ng Malvaro Hospital. Sinusubukan pa rin niyang kumbensihin ang binata sa mga maling ginagawa nito. Feeling na yata ni Kenneth ay ito na ang asawa ni Leia kaya kung makaasikaso ay sobra-sobra na, daig pa ang tunay na asawa.“Hayaan mo na ako, Insan. Ako naman ang magbabayad,” sabi ng binata.Bumuntong-hininga si Pressy. “Mag-CR muna ako. Mauna ka na.”“Okay.”Sa lobby naghiw

Wala na si Pressy. Nag-walk out na talaga ito dahil sa hindi pagsang-ayon nito sa gustong mangyari ng pinsan. Piniling umalis kaysa ang magkasamaan na talaga ng loob ni Kenneth.Si Kenneth na lang ang kasama ni Aling Celia na bumalik sa ospital.“Maraming salamat, iho,” senserong pasasalamat ng may katandaan nang ina ni Bryle. Panay ang punas nito sa matang laging lumuluha gawa ng katandaan at syempe sa paghihinagpis sa nangyari sa anak nitong si Bryle.“Walang anuman po,” sagot at sulyap ni Kenneth dito habang nagmamaneho.“Hindi ko na alam ang gagawin ko,” at hindi na nga napigilan ulit ng ginang ang hindi mapaiyak.Para namang may kung anong kumurot sa puso ni Kenneth, sa hitsura kasi ng matanda ay sadya namang nakakadurog ng puso. Binitawan ng isa niyang kamay ang manibela at inihawak iyon sa isang balikat ng matanda.“Huwag na po kayong umiyak,” pampalubag loob niya ritong tinapik-tapik.“Hirap na hirap na ang mga anak ko pero ganito pa ang mga nangyayari sa kanila. Wala naman ak

"Rojalez, may bisita ka!" Kinalampag ng warden ang rehas ng kulungang kinabibilangan ni Bryle. Subalit ni hindi man lang kumilos si Bryle, tulala lang ito sa kinauupuang sulok."Ganyan na siya lagi," sabi ng warden kay Kenneth. Ito ang bisita ngayon ni Bryle na tinutukoy nito."Kailan pa po siya naging ganyan?" tanong ni Kenneth. Nakakunot ang noo na kay Bryle ang tingin."Noong isang araw lang. Pero ganyan talaga ang mga first time na makulong kaya wala kang dapat ipag-alala.""Ganoon po ba. Sige po ako na hong bahala. Kakausapin ko siya."Tumango ang warden at umalis na.Napabuntong-hininga naman nang malalim si Kenneth habang pinagmamasdan niya si Bryle. Mukhang napapanawan na kasi ito ng matinong pag-iisip. Malamang ay dahil hindi na ito nakakainom ng gamot."Bryle, p’re, okay ka lang?" alanganin na niyang tanong dito. "Nandito ako para sabihing makakalabas na si Lacey sa ospital bukas.”Wala pa ring naging kilos ang kapwa lalaki."At hinahanap ka niya. Hinahanap ka na ng anak mo,

Nang muling magising si Leia ay medyo kalmado na siya. Umiiyak pa rin man dahil sa nalaman niyang pag-iwan sa kanila ni Bryle ay tahimik na lang siya habang lumuluha, hindi katulad noong unang nagising siya na hagulgol talaga at nagwawala siya."Don’t worry, Leia, nandito lang ako. Hindi ko kayo pababayan ni Lacey," pampalubag-loob sa kanya ni Kenneth.Tumingin lang si Leia sa binata. Gusto niyang sabihin na hindi ito ang kailangan niya. Ang kailangan niya ay ang asawa niya, pero hindi niya ginawa dahil ayon sa sabi sa kanya ng nanay niyang si Aling Linda ay ito ang sumuporta sa kanila ni Lacey noong nanganganib ang buhay niya. Ito rin daw ang gumastos at nag-asikaso ng lahat ng pangangailangan nilang mag-ina sa ospital."Siya na ang tumayong ama at asawa sa inyo simula nang parang naglahong parang bula si Bryle, Leia. Utang natin ang lahat sa kanya. Ang buhay niyong mag-ina pati na ang mga gastusin dahil wala rin pa lang kuwentang lalaki ang asawa mo na iyon. Baliw na talaga siya par

Sa kulungan. Pinalabas si Bryle upang makita at makausap niya ang bisita niyang ina sa araw na iyon.“Anak, hinahanap ka pa rin ng asawa mo sa kabila ng kanyang kondisyon na hindi makalakad. Hindi pa rin siya sumusuko,” namumula ang mga matang sabi ni Aling Celia kay Bryle nang magkaharap silang mag-ina sa isang lamesa para sa mga bisita ng mga preso.“Hindi po makalakad si Leia?” Napatuwid ng pagkakaupo at nanlaki ang mga mata ni Bryle sa nalaman. Iyon agad ang kumuha sa atensyon niya.Naluluhang tumango ang matanda. “Sabi ng doktor daw ay napuruhan ang balakang niya sa pagkakaaksidente niya.”“Hindi na po makakalakad ang asawa ko?” Kinilabutan ang buong katawan ni Bryle, para pang lumaki ang kanyang ulo sa kanyang pakiramdam. Awang-awa siya sa asawa. Sumidhi ang pangungulila niya rito, ang pagnanais niyang muling makita si Leia.“Pansamantala ang sabi ng doktor. Sa tulong daw ng therapist ay baka puwede pa. Gayunman ay huwag daw masyadong umasa. Nasa kay Leia pa rin kung makakalakad