แววตาของโป๋ซู่ก็ทอประกายอารมณ์โมโหที่ระเบิดออกมา "คุณหญิงที่ยโสโอหังคนนั้น ที่แท้ก็เป็นแม่เลี้ยงของผมนี่เอง" จากนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ดำทะมึนขึ้นมา "ไป๋เจ๋ว์บริจาคให้โรงพยาบาลตี้ตู้เป็นเงินเท่าไหร่ ทางเราก็บริจาคให้มากกว่าเขา 2 ล้าน บอกผู้อำนวยการด้วยว่าเงื่อไขคือห้ามไล่หยานซูออกเด็ดขาด"เฮยเสี่ยวถึงกับตื่นตระหนก หน้าผากของเขาเริ่มมีเหงื่อเย็นๆ ซึมออกมา ท่านประธานและแม่เลี้ยงเป็นคู่อริกัน บางครั้งเขาก็ท้าทายอำนาจของท่านพ่อของเขาที่ผ่านมาเฮยเสี่ยวเชื่อฟังคำสั่งโป๋ซู่มาโดยตลอด แต่ครั้งนี้เขาจะปล่อยให้เจ้านายของเขาไปเสี่ยงอันตรายไม่ได้เด็ดขาด : "ท่านประธานใช้เงินมากขนาดนั้นในการสนับสนุนโรงพยาบาลตี้ตู้ มันคุ้มแล้วงั้นเหรอ?"โป๋ซู่หัวเราะยิ้มขึ้นมา : "ภรรยาของผมมีตำแหน่งงานอยู่ในนั้น คุณคิดว่ามันคุ้มไหมล่ะ?"เฮยเสี่ยวก็นึกถึงคำพูดสัญญาของโป๋ซู่ที่กล่าวเกินจริงในตอนนั้นได้ขึ้นมา : "ถ้าเขาหาเงินได้กองเท่าภูเขา เขาจะเอาเงินให้ภรรยาใช้โปรยเล่น"เฮยเสี่ยวหุบปากในทันที"ครับ ท่านประธาน"หมู่บ้านฮวนฮวาเซียงหยานซูหลังจากเลิกเงินก็ตรงกลับเหมือนเช่นในทุกวันคุณพ่อของหยานซูไม่อยู่บ้า

คุณพ่อของหยานซูเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก ในเมื่อหยานซูไม่ได้เจตนาหมายถึงจะเลิกกับหยานซู คุณพ่อของหยานซูเลยยังเชื่อใจว่าที่ลูกเขยผู้มีความสามารถคนนี้อยู่ เขาเลยจึงเป็นฝ่ายเชิญกู่หยูเฉิงให้ไปเป็นแขกที่ครอบครัวหยานด้วยตัวเอง"หยูเฉิง พรุ่งนี้เสาร์อาทิตย์ เธอก็มาเป็นแขกที่บ้านของพวกเราสิ ลุงเองก็ได้เชิญเพื่อนสนิทมาหลายคนให้มาที่บ้านคงจะครึกครื้นดี"กู่หยูเฉิงจะปฏิเสธก็ไม่ได้ จะตอบปากรับคำก็ไม่ได้ เขาจึงได้แต่เบี่ยงประเด็น "คุณลุง ผมช่วงนี้ยุ่งมาก พรุ่งนี้ผมคงไปไม่ได้"คุณพ่อของหยานซูก็เห็นอกเห็นใจอย่างมาก : "ก็จริง เธอเองก็เพิ่งกลับมาและยังต้องเตรียมธุระเรื่องการฝึกงานอีก งั้นก็ได้ รอเธอว่างเมื่อไหร่ เธอก็จำไว้ว่าต้องมาด้วยล่ะ คุณป้าเขาจะทำอาหารอร่อยให้ทาน""ครับ" กู่หยูเฉิงตอบอย่างส่งๆตกกลางคืนเพื่อนบ้านของหยานซูลุงหวังและภรรยาของเขาก็มาหาด้วยอารมณ์คึกคัก โดยมาเชิญพวกเขาให้ไปงานเลี้ยงรวมครอบครัวของพวกเขาในวันพรุ่งนี้คุณแม่ของจื่อเหวินก็ดีใจจนพูดไม่หยุด : "นี่เป็นครั้งแรกที่แฟนหนุ่มของจื่อเหวิน มาเยี่ยมเราถึงบ้าน เขาจบตั้งปริญญาเอก คู่ควรมากเกินพอไปด้วยซ้ำสำหรับจื่อเหวินของเราที่จ

หยานซูก็รีบลางาน นางเอาแต่เฝ้าดูแลคุณแม่ที่อาการสาหัสจนเหนื่อยล้า โทรศัพท์แบตหมดไปแล้วแต่นางก็ไม่ได้มีเวลาไปชาร์จช่วงสองวันนี้นางไม่ได้ติดต่อกับสามีที่เพิ่งแต่งงานไปเลย นี่ทำให้โป๋ซู่อย่างห่างไกลถึงต่างประเทศรู้สึกเป็นห่วงนางอย่างมาก ในตอนท้ายโป๋ซู่ก็หมดความอดทน เขาเลยโทรศัพท์ไปหาโป๋เฉินซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องชายของเขาโป๋เฉินรับสาย เขารู้สึกประหลาดใจที่อยู่ดีพี่โป๋ซู่ก็คิดถึงเขา หลังจากเขายืนยันหมายเลขโทณศัพท์อยู่หลายครั้ง เขาก็ถึงจะหยอกล้อโป๋ซู่ด้วยรอยยิ้มที่ขี้เล่น : "พี่ครับ หลุดศพของตระกูลเราไฟไหม้งั้นเหรอ? ไม่งั้นเจ้าพ่ออย่างพี่ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยนึกถึงจะมีเวลาว่างโทรมาหาได้อย่างไร? ถ้าสามารถได้เป็นที่โปรดปราณของเสี่ย ผมต่อให้ฝันจริงๆ ก็คงหัวเราะตื่นขึ้มาแล้ว""เลิกพูดพล่ามได้แล้ว พี่มีเรื่องจะให้เจ้าช่วย"สีหน้าโป๋เฉินจริงจังขึ้นมาทันที : "พี่ครับ บนโลกนี้มีเรื่องที่พี่ทำไม่ได้ด้วยงั้นเหรอ? พี่มีเรื่องอะไรก็สั่งมาได้เลย ผมจะบุกน้ำลุยไฟทำเพื่อพี่อย่างไม่ลังเลเลย""โทรศัพท์พี่สะใภ้แกสองวันนี้พี่โทรไม่ติดเลย แกไปที่โรงพยาบาลตี้ตู้ช่วยพี่ไปดูนางให้ที หากนางเจอเรื่องลำบากใจอะไร

โป๋เฉินหัวเราะคิกคักเดินออกมา พร้อมกับแซวล้อเลียนหยานซู : "พี่สาว พี่ช่างดูล้มเหลวมากจริงๆ พี่ดูสิว่าพี่ออกจะสวยขนาดนี้ อีกอย่างเรียนสูงจนเป็นหมอ แต่ทำไมสายตาของพี่ถึงได้ต่ำขนาดนี้? นึกไม่ถึงว่าจะไปชอบผู้ชายประเภท 'เลวทรามไร้ศีลธรรม'? เห้อ ขนาดขาสองข้างของคางคกตัวนี้ยังหาไม่เจอ ขาที่สามของผู้ชายไม่ใช่ว่าคงจะเล็กมากหรอกเหรอ? ต่อให้พี่สาวหลับตาเลือกผู้ชาย ผู้ชายที่หามาได้ก็ยังดีกว่าคนนี้เป็นหมื่นเท่า"โป๋เฉินสงสัยอย่างมาก ลูกพี่ลูกน้องชายของเขาที่เป็นตำนานในด้านธุรกิจคนนั้น รอบกายมีสุภาพสตรีที่งดงามเพียบพร้อมตั้งไม่รู้กี่คน ครอบครัวมีเงินทองรายล้อมรอบเขา ทำไมเขากลับมาชอบผู้หญิงประเภทหยานซูที่มีคนรักอยู่แล้วโป๋เฉินยั่วโมโหกู่หยูเฉิงได้สำเร็จ กู่หยูเฉิงกล่าวอย่างโมโห : "แกเป็นใคร? วันทำงานปกติไม่ไปทำงาน มาอยู่นี่เป็นหมาจับหนู ยุ่งเรื่องคนอื่น คงไม่ใช่ว่าเป็นพวกไม่มีการมีงานทำหรอกใช่ไหม?" (หมาจับหนู หมายถึง ยุ่งเรื่องของชาวบ้านทั้งๆ ที่ไม่ใช่เรื่องตัวเอง)โป๋เฉินถึงกับหลุดหัวเราะพรืดออกมา : "พี่สาวซูซู ในที่สุดผมก็รู้แล้วว่าทำไมพี่สาวถึงแพ้ให้ผู้หญิงคนนี้ ที่แท้ไม่ใช่ว่าพี่ไม่ดี แต่เพรา

โป๋เฉินรีบพูดขึ้นมาอย่างกับหมาจนตรอก : "พี่ชาย พี่อย่าถือสาเลย พี่ดูผมอุตส่าห์คอยวิ่งเต้นจัดการรับใช้ปรนนิบัติคุณป้าหยานให้ขนาดนี้ พี่ออกจะใจกว้างดั่งมหาสมุทรขนาดนั้น ยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะ"โป๋ซู่ขี้เกียจจะเถียงกับโป๋เฉิน เขาแค่อยากโทรศัพท์คุยกับหยานซู : "ซูซู โป๋เฉินเป็นลูกพี่ลูกน้องชายของผม นิสัยทะเล้น หลังจากนี้คุณก็อภัยให้เขาหน่อยเถอะ"หยานซูรู้สึกขอบคุณโป๋เฉินที่ช่วยมาแก้สถานการณ์ให้ในวันนี้ ดังนั้นนางจึงรู้สึกว่าท่าทีทะเล้นของโป๋เฉินก็ดูน่ารักตรงไปตรงมาดีหยานซูพูดขึ้นมา : "โป๋ซู่ วันนี้โป๋เฉินช่วยฉันเอาไว้ได้มาก ฉันอยากเชิญเขาและศาสตราจารย์เจสันไปทานข้าว คุณจะมาด้วยไหม?"โป๋ซู่ชะงักไปเล็กน้อย ศาสตราจารย์เจสันรับเงินค่าตรวจรักษาจากเขาไปมหาศาลจนทำให้เขาเป็นเศรษฐีได้เลย โป๋เฉินทุกเดือนก็ใช้เงินค่าขนมจำนวนมาก แค่เชิญพวกเขาสองคนไปกินข้าว มันจะไปพองั้นเหรอ?แต่ว่าน้ำใจตอบแทนบุญคุณของหยานซูถือเป็นสมบัติไม่อาจประเมินมูลค่าได้ โป๋ซู่ก็ไม่อยากขัดใจของนาง"ภรรยาคิดได้รอบคอบดีมาก อันที่จริงก็ควรจะขอบคุณศาสตราจารย์เจสัน วันนี้สี่โมงผมจะถึงเมืองตี้ตู้ พอถึงเวลาผมจะไปที่โรงแรมเลย""อืม