รักอยู่ที่ไหนสุขอยู่ที่นั่น: สามีสายฟ้าแล่บของฉันเป็นบอสใหญ่

หยานซูมองดูกู่หยูเฉิง และในขณะนั้นเธอก็รู้สึกไม่คุ้นเคยกับกู่หยูเฉิงเลย ไม่คุ้นเคยจนน่ากลัว“กู่หยูเฉิง ในช่วงสามปีที่ผ่านมา ฉันโอนเงินให้คุณรวมทั้งหมด 40,000 บาท อย่าลืมคืนเงินฉันไม่ขาดแม้แต่อีแปะเดียว”หยานซูเป็นคนใจดี แต่ความใจดีของเธอมีให้ให้เฉพาะกับคนที่ดีกับเธอเท่านั้นกู่หยูเฉิงตื่นตระหนกตกใจ “หยานซู คุณอยากบีบให้ผมตายหรือ ตอนนี้ผมจะมีเงินมากขนาดนี้ได้อย่างไร”ในดวงตาของหยานซูมีน้ำตาคลอ “กู่หยูเฉิง คุณอย่าข่มเหงฉันไม่รู้จักจบสิ้น”กู่หยูเฉิงกล่าวว่าจาอ่อนน้อมลงมา“หยานซู ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ทั้งหมดเป็นความผิดผม อย่างที่ผมเคยพูดกับเธอ ผมอยู่ที่นี่คนเดียวเหงามากและอยากมีผู้หญิงอยู่ข้างๆ ค่อยดูแลผม แต่เธอก็มักจะปฏิเสธผมด้วยเหตุผลว่าไม่อยากอยู่ร่วมห้องกันก่อนแต่งงาน ผมเป็นผู้ชาย เนื่องจากมีแฟนก็เท่ากับไม่มีแฟน เลยควบคุมตัวเองไม่ได้และล้ำเส้นกับจื่อเหวิน เรื่องความรักไม่มีผิดหรือถูกหรอก หยานซู ในเมื่อพวกเราไม่มีวาสนาต่อกัน เธอก็ช่วยผมและจื่อเหวินสมหวังเถอะ”เมื่อฟังคำพูดแก้ตัวของผู้ชายเจ้าชู้อย่างกู่หยูเฉิง หยานซูก็โมโหจนขำ พูดว่า “ฉันสงเคราะห์พวกคุณ แต่คุณต้อง

โป๋ซู่ขมวดคิ้ว ก่อนจะยื่นมือไปหยิบสมุดจดทะเบียนสมรสที่หัวเตียงมาส่งให้เธอดู"เราแต่งงานกันแล้ว คุณลืมแล้วเหรอ?"หยานซูกลืนน้ำลาย ภาพฉากต่าง ๆ ที่ไม่ปะติดปะต่อกันไหลทะลักเข้ามาในสมอง ก่อนที่เธอจะทิ้งหัวลงอย่างหดหู่ใจ"นึกเสียใจขึ้นมาเหรอ?" โป๋ซู่ถามยังไม่รอให้หยานซูส่ายหน้า โป๋ซู่ก็พูดขึ้นว่า "นึกเสียใจตอนนี้ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว เมื่อวานคุณเป็นคนลากผมไปสำนักงานเขตเอง คุณต้องรับผิดชอบผมนะ ไม่ใช่ว่าสร่างเมาแล้วจะมากลับคำทีหลัง แล้วปล่อยให้ผมกลายเป็นผู้ชายที่มีประวัติหย่าร้างแบบนี้"หยานซูกล่าวอย่างหนักแน่น "ไม่ต้องห่วง ฉันจะรับผิดชอบคุณแน่"แต่ในใจเธอกลับกำลังด่าตัวเองอย่างเจ็บแสบ ทำไมตัวเองถึงไปหาผู้ชายจากไหนก็ไม่รู้มาแต่งงานด้วยซะได้เกิดเขาเป็นผู้ชายที่ชอบทำร้ายร่างกายคนในครอบครัว ไม่ก็เป็นปลิงดูดเลือด หรือคนเห็นแก่ตัวที่เห็นแต่ผลประโยชน์ของตัวเองล่ะ?ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของหยานซูก็พลันดังขึ้น เธอเหลือบไปมอง ก่อนจะเห็นชื่อกู่หยูเฉิงที่กะพริบขึ้นอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์หยานซูมองโป๋ซู่อย่างทำอะไรไม่ถูก "แฟน... แฟนเก่าฉันโทรมาน่ะ"โป๋ซู่ถามไปอย่างสุภาพบุรุษ "ต้องการให้

กู่เสวี่ยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นแล้วต่อสายหากู่หยูเฉิง หลังจากคุยได้สองสามคำ กู่หยูเฉิงก็บอกให้น้องสาวส่งโทรศัพท์ให้หยานซูเห็นว่าหยานซูไม่รับ กู่เสวี่ยกูยัดใส่กระเป๋าเสื้อของเธอ"หยานซู น้องสาวฉันยังเด็กเกินกว่าจะตัดสินใจเรื่องใหญ่ขนาดนี้เองได้ เธอช่วยตัดสินใจแทนฉันที ฉันมั่นใจว่าเธอจะช่วยให้แม่ของฉันรอดพ้นขีดอันตรายได้แน่นอน"หยานซูโมโหจนขำออกมา "กู่หยูเฉิง ชาติที่แล้วฉันไปเผาบ้านนายหรือยังไง? นั่นมันเรื่องของนาย ไม่ใช่ธุระโกงการอะไรของฉัน"กู่หยูเฉิงใช้ไม้อ่อนเข้าเกลี้ยกล่อม "หยานซู ฉันรู้ว่าฉันทำผิดต่อเธอ แต่เธอเป็นหมอ การปล่อยคนเจ็บให้ตายไปต่อหน้าต่อตามันคือการตระบัติคำปฏิญาณ แล้วเธอจะต้องถูกฟ้าลงโทษ"หยานซูกัดฟันด้วยความโกรธ "กู่หยูเฉิง ไอ้คนหน้าด้าน"หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมงโป๋ซู่เห็นหยานซูกำลังแบกร่างของหญิงชราลงจากบันไดอยู่ไกล ๆ เขาก็รีบเด้งตัวลงจากรถชายหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง แล้วอุ้มร่างของหญิงชรามาแบกแทน "ซูซู ผมแบกเอง"เมื่อกู่เสวี่ยเห็นโป๋ซู่ ออร่าความสง่างาม และใบหน้าอันหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของชายหนุ่มก็ทำเอาเธอตะลึงงัน ยิ่งพอหันไปเห็นรถเบนซ์ที่มีราคาเหยียบ

ผู้เป็นพ่อพยายามประนีประนอม "แต่งงานวันปีใหม่เป็นมงคลกับชีวิตดี พ่อกับคุณหวังปรึกษากันแล้ว เราสองบ้านมาจัดงานร่วมกันเลย ต้องคึกคักมากแน่ ๆ""พ่อ แม่ หนูไม่อยากแต่งงานปีใหม่นี้" หยานซูคัดค้านเสียงหนักได้ยินแบบนั้น แม่ของเธอก็ถึงจุดระเบิด จึงแผดเสียงดังลั่น "ถ้าปีใหม่นี้ไม่มีงานแต่ง ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่"เพราะถูกกระตุ้นมากเกินไป แม่ของเธอที่มีโรคหัวใจก็อาการกำเริบ ริมฝีปากของแม่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงจนเห็นได้ชัด หยานซูตกใจจนไม่กล้าพูดอะไรอีกหยานซูรีบพยักหน้าแต่โดยดี "แม่ ไม่ต้องโมโหแล้ว หนูรับปาก ปีใหม่นี้หนูจะแต่งงานค่ะ"คำพูดเดียวของเธอมีประสิทธิภาพยิ่กงว่ายาทั้งหมดที่กินมา จู่ ๆ อาการของแม่ก็ทรงตัวดีขึ้นในทันทีเมื่อแม่หลับไปแล้ว หยานซูถึงได้เดินเข้าห้องของตัวเองอย่างหนักใจ เธอทิ้งตัวนอนบนเตียงพลางครุ่นคิดเรื่องการแต่งงานในปีใหม่นี้ จนหัวสมองแทบระเบิดไม่รู้ว่าโป๋ซู่จะยอมจัดงานแต่งกับเธอด้วยหรือเปล่า?หยานซูย้อนคิดถึงตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพูดคุยกับกู่หยูเฉิงเรื่องแต่งงานมานับครั้งไม่ถ้วน และเธอก็ถูกปฏิเสธอย่างเจ็บปวดมาทุกครั้ง และครั้งนี้ เธอก็ไม่เหลือซึ่งความมั่น

หยานซูรีบอธิบายทันควัน "โป๋ซู่มีโรคกระเพาะที่ค่อนข้างรุนแรง เขากินของที่ย่อยยากไม่ได้ค่ะ"เสียงบ่นของแม่ถึงได้เงียบลงโป๋ซู่ทอดสายตามองข้าวต้มทรงเครื่องที่วางอยู่บนโต๊ะ อัตราส่วนผสมของวัตถุดิบทั้งหมดล้วนอิงตามสูตรบำรุงกระเพาะอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะผักตามฤดูกาลหลากหลายชนิดซึ่งที่ให้ทานคู่กัน อุดมไปด้วยสารอาหารมากมาย อาหารทุกจานที่อยู่บนโต๊ะนี้ แม้จะดูเรียบง่ายแต่กลับต้องใช้ความพิถีพิถันและความใส่ใจมากจู่ ๆ ก็รู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในใจ เขาก็แค่พูดแบบแตะ ๆ ว่าตัวเองมีโรคกระเพาะตอนที่ไปหาหมอ ไม่คิดว่าหยานซูจะจำได้ขึ้นใจ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักเอาใจใส่จริงด้วยสินะโป๋ซู่ลากเก้าอี้แล้วนั่งลงด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติเมื่อหยานซูเดินเข้ามา เธอก็นั่งข้างโป๋ซู่โดยอัตโนมัติผู้เป็นพ่อกับแม่หันไปสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งคู่ส่งกระแสจิตกลางอากาศ"ซูซู ลูกรู้ได้ยังไงว่าโป๋ซู่เขามีโรคกระเพาะ?" แม่เป็นฝ่ายเริ่มต้นเกมด้วยการยิงลูกดอกไปที่หยานซูหยานซูเกือบสำลักข้าวต้มที่อยู่ในปาก "เขา...เป็นคนไข้ของหนูไง""แม่จำได้ว่าเราเป็นหมอจิตนะ หมอจิตก็รักษากระเพาะเป็นด้วยหรอ?" แม่ยังคงต้อนเธออย่างไม่รู้จักย่อ