"หยานซู ถึงเธอจะทิ้งแม่ของฉันไว้ที่โรงพยาบาลอย่างไร้ซึ่งความปราณี แต่ฉันก็ต้องขอบคูณที่เธออุตส่าส์เมตตาพาแม่ฉันไปส่งโรงพยาบาล คนอย่างกู่หยูเฉิงไม่ยอมติดหนี้บุญคุณใครอยู่แล้ว เย็นนี้ว่างไหม? ฉันกับจื่อเหวินจะขอเลี้ยงข้าว" ความโมโหแปรเปลี่ยนเป็นความรำคาญ เขาเอ่ยปากเชิญทั้งที่ไม่มีความจริงใจแม้แต่น้อยหยานซูมองบนจนตาดำจะทะลุเพดาน เธอหมดคำจะพูดสุด ๆ "กู่หยูเฉิง ถ้ามีปัญญาเลี้ยงข้าวฉัน ก็คืนเงินมาก่อนเถอะ"กู่หยูเฉิงเริ่มเดือด "หยานซู ทำไมตอนนี้เธอเห็นแก่เงินขนาดนี้ ความรู้สึกที่มีต่อกันตลอดสิบปี มันเหลือแค่เรื่องเงินแล้วหรือไง? ไม่ต้องมาทวงเงินทุกครั้งที่เห็นหน้าฉันหรอก สบายใจได้ ตอนนี้ฉันเริ่มฝึกงาน อีกไม่นานก็จะผ่านโปร ถ้าฉันมีเงินเดือนเมื่อไหร่ ฉันจะคืนเงินเธอเป็นอย่างแรกเลยคอยดู"หยานซูสวนกลับ "ระหว่างเรานอกจากเรื่องเงินแล้ว ยังจะมีอะไรได้อีก?" พูดจบ หยานซูก็เดินจากไปด้วยสีหน้าทะมึนตึงแต่กู่หยูเฉิงกลับเรียกเธอเอาไว้ "หยานซู..."หยานซูหยุดฝีเท้า เธอแอบตั้งความหวังเล็ก ๆ อยู่ภายในใจแต่แล้วเธอกลับต้องรู้สึกสมเพชตัวเอง เมื่อได้ยินกู่หยูเฉิงออกคำเตือน "เธอก็รู้ว่าฉันกับจื่อเหวินมาถึ

กู่หยูเฉิงเห็นแชทในกลุ่ม ก็ต่อสายหาหวังจื่อเหวินด้วยสีหน้าบึ้งตึง"จื่อเหวิน ใครใช้ให้เธอซี้ซั้วส่งข้อความลงไปในกลุ่มห้องฉัน?"หวังจื่อเหวินสุดจะน้อยใจ เธอพูดด้วยเสียงสะอึกสะอื้น "หยูเฉิง เมื่อไหร่นายจะบอกทุกคนเรื่องความสัมพันธ์ของเรา? คนอื่นเข้าใจผิดกันหมดว่านายยังคบอยู่กับหยานซู ฉันโกรธมากนะ" น้ำเสียงของเธอออดอ้อน และรู้จังหวะผ่อนหนักผ่อนเบา"ถึงยังไงหยานซูก็ลบรูปสมัยรักยังหวานซึ้งของพวกนายไปหมดแล้ว เพื่อน ๆ คนอื่นก็เริ่มสงสัยกันหมด นายก็ใช้โอกาสนี้บอกความจริงไปซะเลยสิ"กู่หยูเฉิงพูดอย่างเหนื่อยหน่าย "ฉันรู้แล้ว"เมื่อกดวางสาย กู่หยูเฉิงก็ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งข้อความลงกลุ่ม "เพื่อนที่รักทุกคน ฉันขอเป็นเจ้าภาพพาทุกคนไปกินจิ้มจุ่มร้านประจำ ฉันมีเรื่องอยากจะประกาศให้ทุกคนทราบ"เพื่อน ๆ ทุกคนตอบรับด้วยความยินดี "เอาดิ ร้อยวันพันปีพี่กู้เด็กหน้าห้องของเราจะใจป๋าขนาดนี้ ทุกคนต้องให้เกียรตินะโว้ยยย"เมื่อหยานซูเลิกงาน กู่หยูเฉิงก็ดักรออยู่ที่หน้าห้องตรวจของเธออยู่ก่อนแล้ว"หยานซู เย็นนี้พวกเพื่อน ๆ จะไปมีตติ้งกัน เธอไปกับฉันสิ จะได้ใช้โอกาสนี้บอกทุกคนไปเลยว่าเราเลิกกันแล

โป๋ซู่จ้องไปที่แววตาของหยานซู แววตาของหยานซูสว่างไสวดั่งกับทางช้างเผือก บริสุทธิ์ไร้มลทินโป๋ซู่เลยคิดถึงคุณแม่ของเขาอีกครั้ง คุณแม่ซึ่งขยันขันแข็งและบริสุทธิ์ใจดีแต่ไม่อาจหลุดพ้นจากเคราะห์ร้ายการถูกทำร้ายรังแกคนนั้นในใจของโป๋ซู่ราวกับมีเสียงที่แน่วแน่ดังขึ้นมา : "โป๋ซู่ เจ้าเองจะต้องปกป้องนางให้ดีได้แน่""ชอบที่นี่ไหมครับ?" โป๋ซู่ถามหยานซูยิ้มอย่างอึดอัด แต่กลับกล่าวด้วยความเห็นที่กลางๆ อย่างมีความสุข : "แม้ว่าการตกแต่งจะดูเก่าไปสักหน่อย แต่กลับมีกลิ่นอายของห้องคนที่เป็นหนอนหนังสืออย่างมาก โดยเฉพาะภาพวาดอักษรวิจิตรและสวนดอกไม้แห่งนี้ ฉันรักมันมากค่ะ"โป๋ซู่ยิ้มรอยยิ้มของเขาเหมือนลมใบไม้ผลิที่พัดผ่านดอกท้อแดงหลายหมื่นลี้ให้แย้มบาน เหมือนฟ้าหลังฝนที่สดใสสาดแสงอบอุ่นดั่งแสงตะวันที่เพิ่งโผล่พ้นเขาหันกลับมาแล้วหยิบตลับกล่องสวยงามใบหนึ่งออกมาจากลิ้นชัก จากนั้นก็เอาตลับกล่องนั้นที่พอจะหนักอยู่บ้างมอบให้หยานซู"ซูซู วันนี้ที่ผมเรียกคุณมาก็เพื่อจะมอบของสิ่งนี้ให้กับคุณ"หยานซูรับตลับกล่องนั้นมาแล้วเปิดออกภายในมีกุญแจดอกหนึ่งที่วางนิ่งสงบอยู่ บัตรธนาคารหนึ่งใบ เครื่องประดับมรกตชุ

บนโซฟากองไปด้วยกล่องใบใหญ่ใบเล็ก หยานซูพอเปิดกล่องออกก็พบว่านอกจากจะเป็นชุดกระโปรงที่ดูอ่อนหวานสองชุดแล้ว ก็ยังมีกระเป่าและเครื่องประดับที่เข้าคู่กันหยานซูพูดไม่ออกถึงความอบอุ่นในใจ ความอ่อนโยนและใส่ใจของโป๋ซู่ที่มีต่อนาง ราวกับฝนในฤดูใบไม่ผลิที่ชะล้างความขุ่นหมองในใจที่กู่หยูเฉิงพามานางเลยตอบโป๋ซู่กับตัวเอง : "ขอบคุณคุณชายโป๋สำหรับของขวัญ ฉันชอบมาก เพียงแต่ไมตรีจิตรอันลึกซึ้งนี้ของคุณชายโป๋ หยานซูจะตอบแทนได้อย่างไร?"หลังจากทานอาหารเช้า หยานซูก็เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงยาวสีแดงดอกท้อพร้อมกับสวมประดับด้วยสร้อยคออัญมณีเรียบๆ และต่างหู รูปลักษณ์ภายนอกนี้เหมือนกับได้ขุดลึกถึงตัวตนอันสมบูรณ์ของนางออกมา หยานซูในรูปลักษณ์นี้ราวกับเป็นคนใหม่ดูเกี้ยวกราดแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความอ่อนโยนดูโฉบเฉี่ยวแต่ยังก็ยังคงไว้ซึ่งความไร้เดียงสาของเด็กสาวในตอนท้ายหยานซูก็ได้สะพายกระเป๋าใบเล็กสีขาว จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปเพื่อเดินทางไปยังโรงพยาบาลวันนี้เป็นคราวของนางที่ต้องราวด์วอร์ดคนไข้กับหัวหน้าแพทย์ ดังนั้นเวลาเริ่มงานจึงเร็วกว่าปกติครึ่งชั่วโมงโดยประมาน (ราวด์วอร์ด คือ การตรวจคนไข้ผู้ป่วยตามเตียง)แต่

หยานซูพูดพึมพำออกมา : "เรื่องจริงอาจจะชั้นต่ำยิ่งกว่าก็ได้"พอพูดจบนางก็ตัดสินใจหันหลังเดินจากไปกู่หยูเฉิงจ้องมองหยานซูอย่างเหม่อลอย เขาตระหนักได้อย่างลางๆ ว่าหยานซูที่เคยผูกพันธ์กับเขากำลังหายไปอย่างเงียบๆ เหมือนกับทรายที่ไหลอยู่ในมือของเขา ซึ่งไม่ว่าเขาจะใช้แรงแค่ไหนก็คว้าเอาไว้ไม่ได้เมื่อหยานซูกลับมาถึงห้องตรวจ นางก็พบว่าคิวตรวจคนไข้ของนางถูกยกเลิกกระทันหันพอนางหันไปมองห้องตรวจของแพทย์คนอื่นซึ่งยุ่งจนปลีกตัวไปไหนไม่ได้ ในใจของหยานซูก็มีความรู้สึกประเดประดังเข้ามาพร้อมกันหมด นางรักในอาชีพแพทย์มากขนาดนี้ ทำไมเรื่องถึงมาอยู่ในสภาพแบบนี้ได้?ขณะที่นางหดหู่อย่างมาก โทรศัพท์ก็มีข้อความปรากฎขึ้นและส่งเสียงเตือนติ๊งติ๊งสองครั้ง หยานซูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นข้อความตอบกลับของโป๋ซู่"ซูซูอยากตอบแทนผมคืนยังไง?"หยานซูก็นึกได้ว่านางเองเมื่อเช้ารู้สึกซาบซึ้งกับเส้อผ้าที่โป๋ซู่เตรียมไว้ให้ นางก็เลยตั้งใจส่งข้อความไปบอกโป๋ซู่ : ฉันจะตอบแทนคืนยังไง?หยานซูเขินอายจึงได้แต่บ่ายเบี่ยงประเด็น:"โป๋ซู่ คุณถึงแล้วหรอ?""คุณทานข้าวแล้วหรือยัง?""พักผ่อนด้วยนะ"…ข้อความถูกพิมพ์ส่งไปแน่นเอี