มือของชายหนุ่มที่วางอยู่บนเอวของเมิ่งซิงหลวน ค่อยๆลูบผิวเนียนที่ไม่มีอาภรณ์ปกปิด แต่ก่อนที่โจวยวี่ไป๋จะทำอะไรมากกว่านั้น เมิ่งซิงหลวนก็หยุดมือเขาไว้มือของหญิงสาวขาว เรียวยาว เล็บที่ผ่านการปรนนิบัติอย่างดีเป็นมันเงาโจวยวี่ไป๋เมินเฉยต่อคำพูดของหญิงสาว นัยน์ตาสีเข้มของเขาตอนนี้สะท้อนภาพใบหน้าที่สวยงามของเมิ่งซิงหลวนเท่านั้น เขาเอ่ยถามออกไปอย่างอัตโนมัติว่า “เธอเป็นอะไรกับเซิ่งชูหลี่”เขาไม่สามารถละสายตาจากเมิ่งซิงหลวนได้ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง และยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มในใจมากขึ้น ยามที่เห็นเธอจับมือกับเซิ่งชูหลี่โจวยวี่ไป๋ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเขาถึงโกรธขนาดนี้ความเงียบเข้าปกคลุมบรรยากาศรอบๆ คนทั้งคู่เงียบไปได้เพียงอึดใจ เมิ่งซิงหลวนก็กระตุกยิ้มเย้ยมุมปาก และตอบกลับไปว่า: “คุณโจว เราหย่ากันแล้วนะ ฉันคงไม่ต้องรายงานเรื่องส่วนตัวของฉันให้คุณรู้หรอก ใช่ไหม?”พูดจบ เธอก็ผลักเขาออกเบาๆ ระยะอันตรายที่ใกล้ชิดก็กว้างขึ้นจุดที่หญิงสาวสัมผัสนั้นร้อนผ่าวขึ้นทันใด และถ้าดูใกล้ๆ ก็จะเห็นรอยแดงจางๆโจวยวี่ไป๋ชะงัก สีหน้าหม่นลงเล็กน้อย เขาหงุดหงิดที่เมิ่งซิงหลวนตอกย้ำสถานะความสัมพ

โจวยวี่ไป๋ที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำทันได้ฟังคำพูดของเมิ่งซิงหลวนอย่างชัดเจนทุกคำ และเมื่อเขาเห็นภาพของเมิ่งทิงเหยาที่บาดเจ็บ คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันทันทีการได้เห็นโจวยวี่ไป๋ทำให้ความกลัวของเมิ่งทิงเหยาที่เกิดจากพี่สาวหมดไปทันที เห็นเขาก็เหมือนผู้ช่วยชีวิต“ยวี่ไป๋...”เธอช่างดูน่าสงสาร น่าเห็นใจเธอน้ำตาไหลพราก กำแขนที่เลือดไหลจากการโดนเมิ่งซิงหลวนแทงด้วยเศษแจนกันไว้คนเดียวที่ตอบสนองความน่าสงสารนี้คือโจวเพียนหราน เธอมองไปที่เมิ่งซิงหลวนด้วยความเกลียดชังและโกรธนังผู้หญิงหยาบช้า กล้ารังแกเหยาเหยาต่อหน้าต่อตาเธอ!โจวเพียนหรานพุ่งตัวเข้ามาหาเมิ่งซิงหลวน ง้างมือจะตบแต่ถูกหยุดไว้ จนขยับไม่ได้“เมิ่งซิงหลวน แก.....”เมิ่งซิงหลวนยอมให้พูดแค่นั้น เธอตบโจวเพียนหรานด้วยมืออีกข้างของเธอรอยมือปรากฏอยู่บนหน้าอย่างชัดเจนโจวเพียนหรานชะงักค้างด้วยความตกตะลึง หัวสมองว่างเปล่า“โจวเพียนหราน ถ้าจะสู้ปกป้องคนอื่น ก็ต้องดูตัวเองด้วยว่ากระดูกเบอร์เดียวกันมั้ย”เมิ่งซิงหลวนสะบัดมือไปมา มองไปที่โจวเพียนหรานอย่างรังเกียจเว่ยเหิงรีบยื่นทิชชู่เปียกให้ทันที“พี่เมิ่ง เช็ดมือหน่อย สกปรกแย่”

รถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็วและปาดจออดที่หน้าห้องน้ำสาธารณะแห่งหนึ่ง เมิ่งซิงหลวนลงไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลอง แล้วกลับมาขึ้นรถต่อไปยังจุดหมายคดีพบศพหญิงสาวในอาพาร์ตเมนต์สร้างความแตกตื่นไปทั่วเมืองตำรวจกำลังสอบสวนคดีและสืบหาเบาะแสอย่างเร่งด่วน ตอนนี้มีการวิเคราะห์วิจารณ์ในอินเตอร์เนทเป็นวงกว้างสถานที่เกิดเหตุถูกป้องกันไว้อย่างเข้มงวดโดยเจ้าหน้าที่ตำรวจ ใครก็เข้าไปไม่ได้เว่ยเหิงกับเมิ่งซิงหลวนเข้าไปในลิฟต์ ทันใดนั้นมีมือคู่หนึ่งแทรกเข้ามาขวางประตูลิฟต์ไว้ก่อนที่มันจะปิดเมื่อประตูเปิดออกอีกครั้ง ปรากฏว่าเป็นชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่งเว่ยเหิงรู้สึกว่าโชคช่างไม่เข้าข้างเอาเสียเลย เมื่อเห็นชายคนนั้นชัดๆเขาพูดด้วยความเอือมระอา: “คุณชายโจว ตามมาหลอกหลอนกันถึงที่นี่ บังเอิญเกินไปแล้ว”โจวยวี่ไป๋เองก็ไม่คิดว่าเขาจะมาเจอเมิ่งซิงหลวนที่นี่เมื่อออกจากงานวันเกิดแม่เฒ่าเซิ่ง เพื่อพาเมิ่งทิงเหยาไปโรงพยาบาล ตอนนี้เขากลับมาอาพาร์ตเมนต์เพื่อเอาเสื้อผ้าของเมิ่งทิงเหยาเพื่อไปเปลี่ยนที่โรงพยาบาลเขามองเว่ยเหิงด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่พูดอะไร แต่หันมาพูดกับเมิ่งซิงหลวน: “เธอทำให้เหยาเห

วัตถุใดที่ถูกสัมผัสหรือกัดโดยวิญญาณร้าย กลายเป็นแท่งน้ำแข็งและพุ่งเข้าทำร้ายเมิ่งซิงหลวนหญิงสาวกลิ้งตัวหลบการโจมตีได้อย่างง่ายดาย เธอหลับตาลง พึมพำบทสวด โยนดาบสังหารปีศาจขึ้น และบังคับให้ลอยในอากาศดาบสังหารปีศาจเคลื่อนตัวไปยังทิศทางที่มีวิญญาณร้ายด้วยตัวเอง ราวกับมีเครื่องนำวิถีเมิ่งซิงหลวนสร้างเขตอาคมกั้นพื้นที่เอาไว้อย่างรวดเร็ว ป้องกันไม่ให้วิญญาณร้ายขยายวงการต่อสู้มากไปกว่านี้วิญญาณร้ายรวบรวมพลังทั้งหมดต่อสู้กับดาบสังหารปีศาจ แต่ไม่อาจต้านทานได้ เสียงกรีดร้องอันทรมานบาดแก้วหูของเธอดังขึ้น ก่อนที่จะหนีไปทางหน้าต่างเมิ่งซิงหลวนมองตามตาวาวโรจน์ เธออัญเชิญดาบสังหารปีศาจกลับมาเธอเดินออกไปสำรวจหน้าต่างและรอบๆ ขณะที่วางแผนกระโดดตามไอวิญญาณไป ก็มีเสียงเรียกของคนสองคนมาหยุดเธอไว้จากการกระโดดหน้าต่าง“ศิษย์พี่!”“เมิ่งซิงหลวน!”ทั้งสองคนที่แอบดูอยู่ตะโกนเรียกอย่างเสียขวัญนี่มันชั้นสิบสามนะ!กระโดดลงไปก็มีแค่ตายกับพิการเท่านั้น!โจวยวี่ไป๋วิ่งผ่านซ่งหนานจู่ไปที่หน้าต่างอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่ทันหญิงสาว ใบหน้าของเขาแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด ลำตัวกว่าครึ่งชะโงกออกไ

เมิ่งทิงเหยานั่งจาม ทำจมูกฟุดฟิดอยู่ที่โรงพยาบาลเธอนอนรักษาตัวอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว ผมสีดำนุ่ม สยายอยู่บนหมอนสีขาว ดูบอบบาง อ่อนแอชุดราตรีสีขาวเปื้อนเลือด ถูกแทนที่ด้วยชุดโรงพยาบาลสีฟ้าขาวตุ่น เธอดูซีดเซียว ไร้เรี่ยวแรง“เหยาเหยา ต่อไปห้ามเมิ่งซิงหลวนอีก ทำตัวแสนดี เป็นแม่พระให้อภัยทุกคนมันก็ดีหรอก แต่บางทีมันก็กลับมาทำร้ายตัวเอง... ยิ่งกับคนบ้าแบบเมิ่งซิงหลวนยิ่งไม่ได้!”ทีแรกเมิ่งทิงเหยาวางแผนว่าจะ แกล้งทำเป็นบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ พอมีรอยถลอก มีเลือดซิบ นิดๆหน่อยๆ เท่านั้นแต่เมิ่งซิงหลวนจงใจทำร้ายเธอ จงใจให้เธอมีบาดแผลใหญ่ แผลที่แขนต้องเย็บถึงห้าเข็ม แพทย์ยังบอกอีกว่าอาจจะเหลือรอยแผลเป็นทิ้งไว้เมิ่งทิงเหยา แสร้งร้องไห้อย่างเจียมตัวเธอพูดเสียงเบา แหบแห้ง “ยังไงเขาก็เป็นพี่สาวของฉัน... คุณแม่กับคนอื่นที่บ้าน ก็อยากให้เราเข้ากันได้ดี”โจวเพียนหรานอยากจะบ้าตายเธอเขวี้ยงก้อนน้ำแข็งที่ประคบหน้าทิ้งไป มองเมิ่งทิงเหยาด้วยความหงุดหงิด ไม่ได้อย่างใจ“พวกเขาอยากจะให้เธอเข้ากันได้ดีกับพี่สาวงั้นเหรอ? แล้วดูเธอตอนนี้สิ พี่ชายกับเธอรักกัน เมิ่งซิงหลวนรู้ทั้งรู้ ยังจะรั้นแยกพวกเธอ