Все главы THE UGLY ME & MY ROMANCE: Глава 121 - Глава 130

“Amy,” seryosong panimula niya, “minsan pakiramdam ko… ako na lang ang pangalawa sa’yo.”Napatigil si Amy. Hindi niya inasahan ang ganitong prangka na salita. “Raf, bakit mo naman nasabi ‘yan?”“Kasi simula nang dumating si Joemarie, siya na lang ang laman ng isip at salita mo. Mahal pa ba ako, Amy?” diretsong tanong ni Rafael, puno ng sakit ang mga mata.Hindi agad nakasagot si Amy. Pumikit siya saglit, hinahanap ang tamang salita. Ngunit wala siyang naibigay na kasiguruhan. “Rafael… hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Pero hindi ibig sabihin noon ay hindi kita mahal.”Ngunit para kay Rafael, sapat na ang katahimikan. Ang kawalan ng malinaw na sagot ay parang sugat na unti-unting bumabaon.Ilang araw matapos ang usapang iyon, dumalo silang lahat sa isang pagtitipon. Nandoon din si Joemarie, at sa pagkakataong iyon, may kasama siyang isang babae.“Amy, mga kaibigan… si Leslie pala. Girlfriend ko.”Parang biglang huminto ang oras kay Amy. Ang mga tawa at ingay ng paligid ay ti

. Sa labas ng venue, maririnig pa ang halakhakan ng mga bisita, ang kantang masayang pinapatugtog ng banda, at ang mga batang naglalaro sa paligid. Pero sa kabila ng kasiyahan, isang babae ang tahimik na nakaupo sa isang sulok ng hardin—si Dianne.Habang hawak ang baso ng juice, nakatingin siya sa malayo. Ang mga mata niya ay tila lumulutang sa kawalan, sinusundan ang bawat dahong nahuhulog mula sa puno. Sa bawat pagbagsak ng dahon, para bang may kasabay na alaala ang bumabalik sa isip niya—mga alaalang matagal na niyang tinatago.Tahimik lang siya. Sa gilid, makikita si Amy na abala sa mga bisita, habang karga si baby Rafael Joemarie. Si Joemarie naman ay nakangiti habang kausap ang mga ninong. Sa tabi ng mesa, naroon si Athena na nakapansin kay Dianne.Lumapit ito, dala ang dalawang baso ng malamig na tubig.“Uy, bes,” sabi ni Athena sabay upo sa tabi niya. “Ba’t parang malayo ang tingin mo? Parang may iniisip kang mabigat.”Napalingon si Dianne at ngumiti nang pilit. “Wala naman… s

Ilang linggo ang lumipas mula nang dalawin ni Dianne si Gemma. Unti-unti nang bumabalik ang kulay sa dating maputlang mukha ni Gemma`, bagaman nakaupo pa rin siya sa wheelchair. Sa bawat umaga, pinagmamasdan niya ang pagsikat ng araw mula sa bintana ng kanyang silid—ang liwanag na sumisilip sa kurtina ay parang paalala na may pag-asa pa. Ngunit sa kabila ng lahat, may bahid pa rin ng lungkot sa kanyang mga mata.Habang nakatingin siya sa labas, biglang pumasok sa isip niya ang mga pangyayari noon—ang mga sandaling pinili niyang suyuin si DJ, ang panahong inakala niyang kaya niyang agawin ang pag-ibig na para sa iba. Ngayon, habang nakaupo sa harap ng katotohanan, naramdaman niya ang bigat ng kasalanan at ang tamis ng pagtanggap.Napahinga siya nang malalim.“Siguro nga… tama si Dianne,” mahina niyang bulong. “Hindi nasusukat sa ganda o talino ang halaga ng isang tao… kundi sa kabutihan ng puso.”Doon niya tuluyang narealize — si Dianne ang tunay na nararapat kay DJ. Hindi man ito kasi

Habang nakatingin si Dianne sa kanyang ina, naramdaman niya ang kakaibang saya. Hindi lang dahil masaya ang ina niya, kundi dahil ramdam niya ang init ng pagmamahal mula sa buong komunidad. “Ang saya talaga ni Inay,” bulong niya sa sarili, habang pinagmamasdan ang mga ngiti ng mga tao sa plaza. Ang mga bata ay naglalaro, ang mga matatanda ay nakikilahok sa mga laro, at bawat tawa at palakpak ay tila musika sa kanyang pandinig.Ngunit sa kabila ng kasiyahang iyon, may bahagyang kaba sa dibdib ni Dianne. “Sana magustuhan ni Inay ang sorpresa… Sana walang masira,” iniisip niya habang sinusubaybayan ang bawat detalye. Ngunit sa bawat tingin niya sa mata ng ina, nakita niya ang kislap ng kaligayahan—at doon, unti-unti niyang nakalimutan ang lahat ng pag-aalala.Ang mga palaro sa plaza ay nagdala ng dagdag na sigla. Ang kambal ay abala sa mga simpleng mini-games, habang ang bunsong anak ay nakikilahok sa mga raffle at kantahan. Ang bawat halakhak at pagbibigay ng premyo ay nagpalakas sa loo

Tinapos na ni Dianne ang kwento sa kanyang mga anak. Lahat ng karakter sa kwento ay nagkaroon ng masayang wakas, at sa dulo, ramdam ang saya sa mga mata ng kambal at ng bunsong anak.“Mommy,” tanong ni Dexter, medyo naguguluhan, “ibig sabihin ba ‘yung story nina Mommy at Daddy, may happy ending din?”Hindi sumagot si Dianne kaagad. Tumingin siya sa mga mata ng kanyang mga anak, ramdam ang bigat sa dibdib, at saka malumanay na sinabi, “Siguro hindi, kasi kung meron, nandito si Daddy nyo.”Nagulat ang tatlo. Biglang napagtanto nila—ibig sabihin, totoong love story ni Mommy at Daddy ang kwento ni Dianne at DJ.Tumango si Dianne, at bahagyang malungkot na wika niya, “Ngayon naniniwala na ako, na walang forever sa story nila…”Ngunit mabilis na sumingit ang kambal, sabay sabing, “Mommy! Dalawang linggo lang po na hindi nakarating si Daddy, baka may mahalagang inaasikaso lang siya,” dagdag ni Annilou.Nagulat silang lahat nang biglang sumingit si DJ mula sa pintuan. Sa kanyang mahinahong ngi