“องค์หญิง!!!”เป่ยเฉินเห็นเธอถูกล้อมเอาไว้ จึงลุกขึ้นมาอย่างเร่งรีบ “นั่งลงไปเดี๋ยวนี้!!!” เจียงหยุนลั่วตะโกนออกมาอย่างดังและสังหารคนเพิ่มอีกคนหนึ่งร่างกายของเป่ยเฉินสั่นขึ้นมาในทันทีทนแทบจะล้มลง เขาแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ แค่การคงสติไว้ก็เป็นการฝืนเต็มทนแล้วเจียงหยุนลั่วมองไปในตา และในที่สุด—“เฮยเอี้ยน! ” จู่ๆเธอตะโกนออกมาด้วยเสียงต่ำแล้วหยิบดอกไม้ไฟขนาดเท่าฝ่ามือลูกสุดท้ายออกมาจากกระเป๋าที่อก จากนั้นก็ยัดไว้ในมือของเขาเฮยเอี้ยนรับมันไว้ด้วยสีหน้าที่สงสัย ทั้งสองยืนเอาหลังชนกันอยู่หน้าเป่ยเฉินตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ เจียงหยุนลั่วกล่าวด้วยเสียงต่ำว่า “นี่เป็นระเบิดลูกสุดท้ายที่ข้ามี มันสามารถทำให้เกิดการระเบิดในบริเวณเล็กๆได้ เจ้าจงหาโอกาสที่เหมาะสมแล้วโยนมันออกไป จากนั้นก็พาเป่ยเฉินหนีไป ส่วนข้าจะตามไปทีหลัง”“ได้ขอรับ” เฮยเอี้ยนตอบรับและถือระเบิดเอาไว้ในมือทหารซีฉีเห็นทั้งสองกำลังกระซิบกัน ก็เริ่มระแวงขึ้นมาในตอนนั้นเอง—เฮยเอี้ยนได้จุดชนวนระเบิดในมือแล้วปามันออกไป“ปุ้ง!” ควันหนาออกมาเต็มไปหมด แต่กลับไม่มีเปลวไฟออกมาตามที่คาดไว้เฮยเอี้ยนทำตามคำสั่ง

ร่างทั้งสองอยู่ใกล้กันมากยุ่ยฉือเหยียนกำลังมองหาโอกาสที่จะเข้าไปใกล้เจียงหยุนลั่ว! แต่หลิงเฟิงซั่วก็ไม่เปิดโอกาสให้เลยแม้แต่น้อย ด้วยการโจมตีเพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็ทิ้งบาดแผลไว้ที่แขนซ้ายของยุ่ยฉือเหยียนได้ถึงสองรู! แต่ร่างของยุ่ยฉือเหยียนกลับไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย ทุกการโจมตีที่ออกมานั้นแรงสุดชีวิตบนร่างของหลิงเฟิงซั่วก็ได้รับบาดแผลเล็กๆมากมาย เจียงหยุนลั่วขมวดคิ้วแน่นเมื่อเห็นว่ามันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่พวกเขาทั้งสองจะหลบหนีไปได้ด้านหลังยุ่ยฉือเหยียน มือธนูหลายคนจัดขบวนเป็นรูปพัด ปลายลูกธนูชี้ไปที่เจียงหยุนลั่วและหลิงเฟิงซั่ว!ไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น---“ยิงได้!!!” ยุ่ยฉือเหยียนคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว ฝนลูกธนูถูกปล่อยออกมาเต็มท้องฟ้าในทันที! เขาไม่กลัวหากตนจะได้รับบาดเจ็บและพยายามฟาดฟันมีดไปที่เจียงหยุนหลัวอีกครั้ง!หลิงเฟิงซั่วไม่จำเป็นต้องเอ่ยสิ่งใด เจียงหยุนหลัวก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างว่องไว กัดฟันแน่นและคำนวณในหัวอย่างรวดเร็วถึงตำแหน่งที่เป็นไปได้ของลูกธนูแต่ละลูกที่จะตกลงมา หลิงเฟิงซั่วพลิกข้อมือ ดาบของเขาทำให้ลูกธนูทั้งหมดสะท้อนหันกลับไปอีกทาง จ

“กระไรนะ?” เจียงหยุนลั่วโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ เธอนึกว่าหลิงเฟิงซั่วได้สติแล้ว แต่กลับเห็นดวงตาของเขาที่ยังคงปิดสนิทอยู่ และเขายังคงพึมพำต่อไป “หนาว...” ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ เธอขมวดคิ้วและเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเขาทันได้นั้น เธอก็สัมผัสได้ถึงผิวหนังที่ร้อนผ่าว“มีไข้งั้นหรือ?” เจียงหยุนลั่วรู้สึกแปลกใจ เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้เมื่อเธอจับไปที่แก้มของหลิงเฟิงซั่ว มันก็ร้อนเช่นกันทุกๆอย่างมืดสนิท เธอแทบจะมองไม่เห็นบาดแผลของเขา แท่งจุดไฟโบราณเพียงหนึ่งเดียวของเธอถูกใช้เป็นเหยื่อล่อเพื่อระเบิดยุ้งฉางไปแล้ว! ต่อให้นกจะเก็บฟืนมาได้ แต่เธอก็ไร้หนทางที่จะจุดไฟอยู่ดี“หนาวจัง...” เสียงของหลิงเฟิงซั่วอ่อนลงเรื่อยๆและคิ้วของเขาก็ขมวดเป็นปมแน่นเจียงหยุนลั่วได้ยินดังนั้น เธอก็ถอดเสื้อคลุมชั้นนอกเพียงตัวเดียวออกแล้วคลุมไปบนตัวเขา ไม่ว่าอย่างไร หลิงเฟิงซั่วก็ช่วยชีวิตเธอไว้ ดังนั้นเธอจะต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด แล้วค่อยคิดหาวิธีที่จะออกไปจากสถานที่บ้าๆนี้! แต่ก็ไม่รู้ว่า สถานการณ์ด้านนอกในตอนนี้เป็นเช่นไร... ซีฉีจะส่งทหารมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้นหรื

มีเสียงดังขึ้นในหูของหลิงเฟิงซั่ว และความทรงจำที่ยุ่งเหยิงมากมายก็แล่นเข้ามาในหัว มันเหมือนกับว่าเขากำลังฝันอยู่ในความฝัน เขาย้อนกลับไปในคืนนั้น ณ วิหารที่พังทลาย เขาเห็นผู้หญิงที่เขาตามหาอย่างยากลำบาก...แต่บริเวณโดยรอบนั้นมืดสนิท เขามองเห็นใบหน้าของเธอได้ไม่ชัดเจน ทำได้เพียงอาศัยสัญชาตญาณในการกอดเธอไว้อย่างแน่นและจูบเธอ เขาไม่อยากให้เธอหายไป และยังต้องการ... ครอบครองเธออีกสักครั้ง!“เมื่อคืน......” ทันใดนั้น หลิงเฟิงซั่วก็พึมพำกับตัวเอง มองที่เจียงหยุนลั่วด้วยสายตาที่ไม่แน่ใจเรื่องนั้น ใช่ความฝันหรือไม่?หากไม่ใช่......“หืม? เจ้าต้องการกระไรอีก?” ปลายนิ้วของเจียงหยุนลั่วที่ผูกเป็นปมแข็งทื่อ น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความสงสัย แต่ใบหน้าของเธอแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังว่าหลิงเฟิงซั่วจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้! สำหรับเธอ การจูบเมื่อคืนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการถูกสุนัขกัด และไม่มีอะไรต้องเป็นกังวลแต่มันดูจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับหลิงเฟิงซั่ว หากไม่ทำให้กระจ่าง เขาก็คงย้อนกลับมาพูดถึงมันอีก และเธอก็ต้องหาข้อแก้ตัวไม่รู้จบ!“เมื่อคืน เกิดกระไรขึ้นกันแน่?”

เจียงหยุนลั่วกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว และสบตากับหลิงเฟิงซั่ว พวกเขาทั้งสองมีความกังวลใจเหมือนกันอยู่ในสายตา และทั้งคู่ก็เข้าใจความหมายของกันและกันในทันทีหากคนด้านล่างนี้เป็นของคนซีฉีจริงๆ พวกเขาอาจปะทะเข้ากับทหารตงไหลที่กำลังจะมารับพวกเขาในอีกไม่ช้า!หากเป็นเช่นนี้......ขณะที่กำลังคิดอยู่---ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องแหลมสูงดังมาจากที่ด้านล่างของหน้าผา หลิงเฟิงซั่วพูดโพล่งออกมา “นั่นคือเสียงของท่าเหยียน!”“ท่าเหยียน?” เจียงหยุนลั่วตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงรีบเข้าไปใกล้กับปากถ้ำอย่างระมัดระวังและมองลงไปหมอกส่วนใหญ่บนภูเขาได้สลายไปแล้ว และเธอเห็นว่ามีกองทัพที่จัดอย่างเป็นระเบียบได้แยกกันออกไปเป็นหลายกลุ่มและกำลังลาดตระเวนอยู่ในหุบเขา ดูจากสีเสื้อผ้าแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นทหารตงไหล และม้าตัวสูงใหญ่สีดำแวววาวที่เดินอยู่ด้านหน้าสุดตัวนั้นก็คือท่าเหยียนจริงๆ!“เป็นคนของพวกเราจริงๆด้วย!!!” สีหน้าของเจียงหยุนลั่วดูดีใจเป็นอย่างมาก และเริ่มคลำหาบางสิ่งบางอย่างบนร่างกายของเธอในทันที โดยเธอคิดในใจว่า มันอาจเป็นไปได้ที่ตัวของเธอจะยังมีสัญญาณดอกไม้ไฟหลงเหลืออยู่หุบเขานั้นกว้างใ