ดวงตาของหลิงเฟิงซั่วสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าทำไม ถึงมีภาพของเจียงหยุหลั่วเข้ามาในหัวของเขา!เธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหม?ในเมื่อสามารถควบคุมฝูงนกได้ ไม่แน่ว่าฝูงผึ้ง....เขากวาดสายตาเย็นชาไปในรถม้าอีกรอบ พยายามที่จะหาสิ่งผิดปกติสุดท้าย สายตาไปหยุดอยู่ที่เบาะอันหนึ่งที่สไตล์ไม่เข้ากับการตกแต่งในรถม้าคือเบาะที่เจียงหยุหลั่วถือลงมาจากรถม้าของเธอด้วยมือเธอเอง“ท่างอ๋อง! เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่ๆเพคะ!”หรูเยว่คุกเข่าลงด้านหลังของเขา และพูดด้วยความมั่นใจ“ไม่มีทางที่ฝูงผึ้งจะบินเข้ามาในรถม้าอย่างไม่มีเหตุผล แถมยังมีจำนวนเยอะขนาดนี้! สิ่งของทุกอย่างที่คุณหนูใช้ได้รับการตรวจสอบโดยคนรับใช้แล้ว ไม่มีสิ่งของไหนที่ดึงดูดพวกผึ้งมา เบาะที่องค์หญิงหยิบมาต้องมีปัญหาแน่ๆเพคะ!”“อะไรนะ...”หลินหนิงซวงมีน้ำเสียงที่ตกใจ ดูเหมือนว่าไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยหรูเยว่พูดต่อทันทีว่า: “คุณหนูเพคะ! เมื่อกี้ตอนพวกเราเดินทางไม่มีเรื่องอะไรแท้ๆ แต่กลับโดนผึ้งโจมตีหลังจากเอาเบาะขององค์หญิงเข้ามาในรถม้า จะมีเรื่องบังเอิญเช่นนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร!”เธอตั้งใจพูดเสียงดังฟังชัด เพื่อให

“แน่นอนว่าเรื่องขององค์หญิง หม่อมฉันเข้าไปยุ่งไม่ได้อยู่แล้ว! แต่ทำไมองค์หญิงไม่เป็นอะไร แต่คนที่เป็นกลับเป็นคุณหนูของข้า!”หรูเยว่พูดต้อนไปเรื่อยๆแต่รอยยิ้มของเจียงหยุหลั่วกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน“งั้นก็ต้องถามคุณหนูของเจ้าเอง!”เธอหยิบถุงหอมหนึ่งถุงมาถือไว้ในมือขณะที่พูด“เครื่องหอมนี้ก็เหมือนกับอาหาร ต้องใส่ใจในการเสริมกำลังซึ่งกันและกัน ถุงหอมที่องค์หญิงพกเป็นประจำ กับผงหอมที่โปรยบนเบาะรองมีฤทธิ์เป็นกลางทำให้รู้สึกสงบ แต่ถ้าหากปนกับผลหอมชนิดอื่น ก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...”เจียงหยุหลั่วยิ้มมุมปาก และมองไปที่หลินหนิงซวงกลิ่นกายของใครบางคนหอมฟุ้งอยู่เสมอ เหมือนกลัวว่าหลิงเฟิงซั่วจะไม่ได้กลิ่น!ต้องขอบคุณความโอ่อ่าของเธอ จึงทำให้เธอมีจุดอ่อนเมื่อกี้เป็นหลินหนิงซวงเองที่โรยผงหอมที่ตนตั้งใจปรุงมาอย่างดีไปที่เบาะอิง!แอบรู้สึกเสียดายอยู่นิดหนึ่งแหนะ!ในขณะที่คิด เจียงหยุหลั่วก็แกล้งถามย้อนกลับ: “เจ้าทาอะไร ข้าก็ไม่อาจะรู้ได้ ก็ควรที่จะยอมรับว่าตัวโชคร้ายเอง อย่ามาทำให้ทุกคนเสียเวลาอยู่นี่เลย”“เจ้า!”หลินหนิงซวงกัดฟันกรอด เธอโดนเจียงหยุหลั่วพูดตอกกลับซะจนหมดคำพูด!

ด้านหน้าของกองทัพ----เจียงหยุหลั่วนั่งบนหลังม้า ภายใต้แสงอาทิตย์จ้า แต่ภายในชั่วพริบตา ก็รู้สึกว่าแผ่นหลังของเธอเปียกโชกร่างกายที่ถูกหุ้มไปด้วยเสื้อผ้า เหมือนกับอยู่ในหม้อนึ่งขนาดใหญ่!เจียงหยุหลั่วยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อ สูดหายใจลึก รู้สึกหมดหนทางนานขนาดนี้แล้ว แต่ร่างกายยังคงอ่อนแอ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะทำยังไงให้แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน....ขณะที่คิด เหงื่อก็ไหลอาบแก้มของเธอทิวทัศน์ตรงหน้าก็สั่นคลอนเจียงหยุหลั่วรัดสายบังเหียนแน่น ใช้ความเจ็บปวดทำให้ตัวเองตื่นเธอใช้มืออีกข้างใช้เช็ดเหงื่ออย่างลวกๆ และเปลี่ยนความสนใจโดยการคิดถึงเรื่องทำอย่างไรถึงจะเปลี่ยนการฝึกของตนแต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าหลิงเฟิงซั่วสังเกตุเธอด้วยหางตามาตลอดทางหรือว่า-----หลังจากที่เจียงหยุหลั่วขึ้นขี่ม้า ความสนใจของเขาก็อยู่ที่เธอมาโดยตลอดเขามองไปที่ใบหน้าของเธอที่โดนแดดเผาจนแดง และหยุดอยู่ที่ริมฝีปากที่เมื่อครู่ยังคงซีดจางและยังเห็นเธอใช้มือจับบังเหียนแน่น ใช้แรงจนรอบมือเธอแดงไปหมด ดูเหมือนว่ากำลังอดทนกับบางสิ่งอยู่ถึงแม้จะเป็นขนาดนี้ เธอก็ไม่เคยบ่นว่าลำบากสักคำ!นี่คือเจียงหยุหลั่วที่เขารู้จักจริงๆ

เวลาทายาจำเป็นต้องถอดเสื้อออก เผยให้เห็นไหล่ดังนั้นเธอต้องให้หยานเอ๋อพาไปทายาในที่ที่ไม่มีคนทุกวันเพื่อหลีกเลี่ยงความสงสัย เป่ยเฉินเลือกที่จะเดินอยู่ห่างๆ แค่ได้ยินเสียงขอพวกเธอ และรู้ว่าพวกเธอปลอดภัยก็พอแล้วคืนนี้พระจันทร์ส่องแสงสว่างเป็นพิเศษเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว หยานเอ๋อก็ชี้ไปที่ด้านหน้าด้วยความประหลาดใจ: “องค์หญิงเพคะ! ด้านหน้าเหมือนจะมีเสียงน้ำ!”“ข้าก็ได้ยินแล้ว”เจียงหยุหลั่วก็ประหลาดใจเล็กน้อยเช่นกันเธออยู่บนหลังม้าและมีเหงื่อออกทุกวัน ถึงแม้ว่าจะมีผงหอม แต่ก็รู้สึกไม่สบายตัวอยู่ดีตอนนี้เป็นเวลาเหมาะสมที่สุดแล้วที่จะชำระล้างร่างกาย!ทั้งสองรีบเดินไปด้านหน้า ผ่านพุ่มไม้ และเห็นลำธารที่น้ำใสสะอาดจนเห็นถึงก้นลำธาร!“หยานเอ๋อ เจ้าไปดูลาดราวให้ข้าหน่อย ข้าจะเช็ดตัวทำความสะอาดสักหน่อย รอข้าเสร็จแล้วเจ้าค่อยมาจัดการต่อ!”ถ้าหากไม่ติดว่าที่ตัวมีบาดแผล เจียงหยุหลั่วคงจะกระโดดลงน้ำไปแล้ว“เพคะ องค์หญิงระวังด้วยนะเพคะ อย่าให้น้ำโดนแผล”หยานเอ๋อเตือน และหันหลังกลับไปเจียงหยุหลั่วรีบถอดเครื่องแต่งกายต่างๆออก เหลือเพียงเสื้อชั้นในที่คลุมหน้าอกและแขนของเธอ และลงน้ำอย่

หลิงเฟิงซั่ววางปลายมีดไว้ตรงรอบบาดแผลของเธอ และเหลือบมองมัน ดวงตาเขาก็จริงจังขึ้น“แผลเป็นหนอง ถ้าเธอยังอยากเก็บแขนเธอไว้ ก็ยื่นนิ่งๆอย่าขยับ บริเวณที่เป็นสะเก็ดต้องแกะออก และต้องทำความสะอาดใหม่”บรรยากาศระหว่างทั้งสองอบอุ่นมาก แวบดูเหมือนดูห่างกัน แต่พอดูดีๆเหมือนคู่รักที่ยืนอยู่ภายใต้แสงจันทร์ความร้อนจากคำพูดของเขาพ่นไปทั่วผิวหนังของเธอ ทำให้เจียงหยุหลั่วถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างไม่มั่นใจ ในดวงตามีร่องรอยความประหลาดใจเขารู้แล้วหรอ?ดังนั้นเขาพาข้ามารักษา?เหอะไม่จำเป็นเดิมทีเธอก็จะทำมันอยู่แล้ว!เจียงหยุหลั่วบ่นในใจ เหวี่ยงมือออกจากเอว และปรากฏว่ามันคือกริช!“ท่านไม่จำเป็นต้องทำ”เธอพูดออกมาอย่างเย็นชา หลังจากจบเสียง ก็ใช้มีดแกะสะเก็ดแผลออกทันที!ความเจ็บปวดจากการเปิดแผลเกิดขึ้นแต่ตาของเจียงหยุหลั่วไม่กระพริบเลยแม้แต่น้อย และใช้มีดตัดส่วนที่เป็นหนองออกไป!และเธอก็หยิบผงยาออกมา และโรยลงไปบนแผล!ทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมากหลิงเฟิงซั่วก็ตกใจกับการกระทำของเธอเหมือนกัน และเมื่อเขาได้สติ เขาก็ยื่นมือไปแตะที่จุดฝังเข็มของเธอทันที“ท่านทำอะไร!”เจียงหยุหลั่วนิ่งอยู่กับที เธอ