"ข้าเปล่านะ!!!"ทันทีที่แผนการของนางได้ถูกเปิดโปง หลินหนิงซวงก็ฉายแววตาด้วยความตื่นตระหนกแท้จริงแล้วก็เพื่อทำให้พี่ซั่วเกลียดนาง ตั้งใจวางอุบายออกมาเช่นนี้ และยังรออยู่ใกล้ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่คาดคิดใดๆเกิดขึ้นแต่เห็นได้ชัดว่าเจียงหยุนลั่วทั้งโง่ทั้งบื้อ นางกลายเป็นคารมคมคายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางจึงมองหลิงเฟิงซั่ว อย่างวิตกกังวล"พี่ซั่ว ซวงเอ๋อไม่เคยแตะต้องของสกปรกแบบนั้นเลย เป็นเพราะกังวลเกี่ยวกับท่านพี่ อีกทั้งไม่กล้าไปรบกวนท่านพี่อย่างไม่คิดไตร่ตรอง ดังนั้นข้าจึงป้วนเปี้ยนอยู่ที่นั่นโดยไม่มีเจตนาใดๆ เลยนะ!”ดวงตาของหลิง เฟิงซั่วเย็นชาราวกับดวงดาว และเขาเพียงแค่จ้องมองไปที่เจียงหยุนลั่ว โดยไม่สนใจเหตุผลที่แท้จริงว่าเหตุใดหลินหนิงซวงจึงมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่เมื่อหลินหนิงซวงเห็นดังนั้น นางก็ได้ตัดสินใจเด็ดขาด!"พี่ซั่ว ซวงเอ๋อเป็นคนตรงไปตรงมาไม่มีอะไรปิดบังมาตลอด แม้ว่าจะมีใจให้กับพี่ซั่ว แต่ก็ไม่มีทางทำเรื่องสกปรกชั้นต่ำเช่นนี้แน่! ขอแค่หวังว่าพี่ซั่วจะมีคนที่คอยห่วงใยอยู่ข้างกายและปฏิบัติต่อท่านพี่ด้วยความจริงใจและหากว่าข้าจะได้เป็นนางน้อยนางส

"องค์หญิง!"ทันใดนั้น เสียงสะอื้นก็ดังขึ้นข้างหูเจียงหยุนลั่วกลับมามีสติสัมปชัญญะขึ้น จากนั้นนางก็สบตาเข้ากับดวงตาคู่หนึ่งที่แดงก่ำจากการร้องไห้ และชะงักไปครู่หนึ่งนี่คือ......สาวใช้ส่วนตัวของนาง หยานเอ๋อ!หลิงเฟิงซั่วเสนอก่อนงานแต่งงานว่าองค์หญิงหยุนลั่วสามารถนำสาวใช้คนสนิทมาได้เพียงคนเดียว และจะมีคนรับใช้คนอื่นๆ ในตำหนักของท่านอ๋องซั่วคอยปรนิบัตินาง เจ้าของร่างก็เห็นด้วยอย่างโง่เขลานัก!เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ เจียงหยุนลั่วก็รู้สึกหมดหนทาง“เป็นอะไรไปเจ้าคะ ร้องไห้ทำไม?”แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่ชอบคนที่ร้องไห้ และยิ่งไม่รู้ว่าจะจัดการกับพวกเขาอย่างไร“แน่นอนว่าเพื่อองค์หญิงแล้วข้าพระองค์ไม่เต็มใจยอมรับ ท่านอ๋องปฏิบัติต่อองค์หญิงเช่นนี้ได้อย่างไรกัน”หยานเอ๋อปาดน้ำตาอีกครั้งหันกลับไปมองหญ้ารกๆ ที่สูงเท่าครึ่งตัวของคนในลานบ้าน สีหน้าก็เศร้ายิ่งกว่าเดิม"องค์หญิง วันนี้คืนวันแต่งงานของท่านไม่ใช่หรือ? ทำไมท่านอ๋องถึงพาท่านมาที่นี่ ท่านจะอาศัยอยู่ในสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไรกัน…”“ทำไมจะไม่ได้กัน？ไปดูกันก่อน”เจียงหยุนลั่วก็เดินนำเข้าไปด้านในจากนั้นก็หมุนวนดูรอบหนึ่ง จึงพอจะเข้าใจสภา

“พี่ซั่ว!”หลินหนิงซวงรีบเช็ดหน้าด้วยผ้าเช็ดหน้าแล้วรีบปรี่วิ่งเข้าไปหาหลิงเฟิงซั่วและสะอื้น!เจียงหยุนลั่วอดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะวินาที ต่อมา——รูปร่างอันสมส่วนของหลิงเฟิงซั่วก็ใกล้ชิดเข้ามาตรงหน้า!"ดูเหมือนว่าเจ้าจะเรียนรู้วิธีเขียนคำว่า "ซื่อสัตย์" ไม่ได้จริงๆ สินะ!"ขณะที่เขาพูด ฝ่ามือแกร่งราวกับกรงเล็บนกอินทรีย์ก็กำลังบีบคอของเจียงหยุนลั่ว!เจียงหยุนลั่วตอบสนองอย่างรวดเร็วและยกมือขึ้นเพื่อที่จะป้องกันไว้ แต่ข้อมือกลับถูกบิด!ฉับพลันความเจ็บปวดรวดร้าวในกล้ามเนื้อและกระดูกแล่นผ่านเส้นประสาททั้งร่างในลำคอก็มีกลิ่นคาวเลือดดันขึ้นมา“ยังอยากสู้กลับอีกรึ?”หลิงเฟิงซั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยตาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ราวกับว่าเขากำลังหัวเราะเยาะนางที่ประเมินความสามารถของตัวนางเองสูงเกินไปหลินหนิงซวง ในทีแรกนางดูไม่มีชอบใจเล็กน้อย แต่เมื่อนางเห็นภาพตรงหน้านี้ก็รู้สึกพอใจขึ้นมา และรีบปรี่เข้ามาอยู่เคียงข้างหลิงเฟิงซั่วทันที“พี่ซั่วดีจริงๆ ที่ท่านพี่มาแล้ว ซวงเอ๋อก็นึกว่า...นึกว่าวันนี้จะต้องตายที่นี่ซะแล้ว! และก็จะไม่ได้เจอท่านพี่อีก!”“ซวงเอ๋อเจ้ามาทำอะไรที่นี่กัน?”หลิงเฟิง

"หุบปาก!!!"หลิงเฟิงซั่วเตือนด้วยเสียงต่ำและกวาดสายตาอันเฉียบคมของเขาไปทางหน้าต่างอีกด้านหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ลูกดอกนั้นบินเข้ามาจากทางนั้นเจียงหยุนลั่ว ปรับสายตาให้เข้ากับความมืดที่อยู่ตรงหน้า และต้องตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อนางเห็นสีหน้าของเขาจากนั้นเขาก็ตอบสนองกลับมาในทันทีลูกดอกกับประตูเป็นคนละทิศทางกัน...หลิงเฟิงซั่วไม่ได้มาเพื่อฆ่านางหรือ?แต่กลับมาช่วยนางหรือ?เป็นไปได้อย่างไร!นางบิดตัวเล็กน้อยและส่งสัญญาณทางสายตาให้หลิงเฟิงซั่วปล่อยตัวนางวินาที ต่อมา——ที่ข้างหูกลับจับเสียงอันแผ่วเบานั้นได้มาแล้ว!เกือบจะทันทีที่ความคิดนี้เกิดขึ้น สายตาก็ฉายแววเย็นเฉียบต่อหน้าต่อตาเขา!เสียง "ติ๊ง"ดังขึ้น!ปลายดาบนั้นพุ่งกระทบกับอะไรบางอย่างตรงหน้าเจียงหยุนลั่ว มันจึงถูกเบนออกไปนิ้วเดียว แทบจะเฉียดแก้มของของนางไป"นั่นใคร!"หลิงเฟิงซั่วเค้นเสียงต่ำ ยกมือขึ้นแล้วโจมตีออกไป!ในพริบตาเงาดำทั้งสองก็ปะทะกันทันทีเจียงหยุนลั่วถูกกดจุดสกัดไว้อยู่กับที่ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ และทำได้เพียงเฝ้าดูอย่างช่วยไม่ได้ด้วยใจที่กระวนกระวายทำไมหลิงเฟิงซั่วถึงเอานางมาไว้ที่จุดเดิมเพื่ออ

จากนั้นก็เห็นหญิงชราตรงหน้าตาขาวม้วน เป็นลมล้มพับไปในทันที!"ท่านแม่!""ฮูหยิน!"ทั้งกลุ่มสับสนอลหม่านทันทีและรีบอุ้มเธอขึ้นไม่มีใครสนใจเจียงหยุนลั่วอีกต่อไป ออกไปจากลานอย่างวุ่นวาย“องค์หญิง...”หยานเอ๋อยังคงทื่อเกินกว่าจะโต้ตอบเจียงหยุนลั่วตะคอกอย่างเย็นชา หันหลังกลับและเข้าไปในตำหนักครึ่งชั่วโมงต่อมา——หลิงเฟิงซั่วได้ยินว่าแม่หมดสติจึงรีบกลับมาเจ้าตัวยังไม่ตื่น หลังจากที่เขามองหาไปรอบๆ ก็ตะโกนหาม่อหยิงและถามด้วยเสียงทุ้ม:"เกิดอะไรขึ้น?"เมื่อสักครู่นี้ทุกคนต่างมาฟ้อง และเสียงเหล่านั้นทำให้เขาปวดหัว"นายท่าน สิ่งที่คุณหนูหนิงซวงพูดก็ประมาณนั้น...องค์หญิงยังบอกว่า...จะชำระบัญชีกับท่าน... "ม่อหยิงเอาแต่จ้องในมุมมืด รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อนึงถึงความเด็ดขาดของเจียงหยุนลั่วเมื่อตอนที่เขาลงมือ และบอกความจริงเกี่ยวกับสถานการณ์อีกครั้งหลินเฟิงซั่วตกอยู่ในความเงียบทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ไม่รู้ว่าทำไม สิ่งที่เธอพูดเมื่อคืนนี้ก็ผุดขึ้นมาในใจครู่ใหญ่--เขาตะคอกออกมาอย่างเย็นชา:"ม่อหยิง จับตาดูเจียงหยุนลั่วไว้ และไม่อนุญาตให้เธอซื้อยารักษาบาดแผล เธอไม่ได้พูดว่าจะชำระบัญ