บททั้งหมดของ ท่านอ๋องเย็นชาผู้คลั่งรักกับพระชายาหมอหญิงผู้อ่อนหวาน: บทที่ 1671 - บทที่ 1680

“ไม่ต้องห่วง เจ้าแปด ข้ากับอาจารย์ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดี แค่จะไปขโมยศพ...อื้ออื้อ” ตงฟางอิงยังพูดไม่ทันจบก็ถูกไป๋หลินยวนปิดปากเอาไว้“...” องค์ชายแปดยืนอยู่ท่ามกลางสายลมด้วยความสับสนวุ่นวาย“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่? เจ้าสิบต้องไปขโมยวิชา? คนผู้นั้นไม่ใช่อาจารย์ของเจ้าสิบหรือ? ไยถึงต้องไปขโมยวิชาด้วย?”ไม่

“ไปพักผ่อนที่ห้องของพวกเจ้าน่ะสิ ทำไม เจ้าคิดจะอยู่เป็นเพื่อนผู้เฒ่าอย่างข้าไปจนถึงงานเลี้ยงตอนเย็นเลยหรืออย่างไร? เจ้าไม่คิดว่าน่ารำคาญบ้างหรือ?”“ฮิฮิ”​ ฉินเหยี่ยนเย่ว์หัวเราะอย่างไม่มีความละอายหากเปลี่ยนเป็นคนที่ช่างคิดเล็กคิดน้อย อาจจะกล่าวโทษพระสนมอวิ๋นได้ทว่านางรู้ว่าที่พระสนมอวิ๋นพูดจาเช่นน

“เขาเป็นถึงฮ่องเต้ ชีวิตนี้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว การที่คิดเสมอว่าผู้ชายไถนาผู้หญิงเย็บผ้านั้นไม่ถูกต้อง โทษการนำหายนะมาสู่แคว้นและประชาชนนี้ ข้าแบกรับไม่ไหว”……ตงฟางหลีอุ้มฉินเหยี่ยนเย่ว์เดินมาได้สักพักตอนที่ห่างจากท้องพระโรงไท่อี๋ได้ระยะหนึ่งถึงได้วางนางลงยามนี้ท้องฟ้ามืดลงแล้ว หากโคมไฟในวังกลับจุด

เมื่อเขาเห็นตงฟางหลีและฉินเหยี่ยนเย่ว์นั้น เขามีท่าทีชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะมีท่าทีลังเลใจออกมา หลังจากที่เขาคิดลังเลอยู่ครู่หนึ่งนั้น แต่ก็ยังยอมให้ทั้งสองคนเดินเข้ามาด้านใน ภายในห้องโถงไท่อี้หาได้มีคนมากมายไม่ พวกเขาต่างก็ถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มเดียวกัน โดยมีหมอหลวงคอยตรวจร่างกายของพวกเขาอย่างละเอีย

“ข้าบอกให้ไปเรียกผู้ที่รับผิดชอบของพวกเจ้ามา เจ้าไม่ได้ยินหรือไง?” น้ำเสียงของฉินเหยี่ยนเย่ว์ค่อย ๆ ดังขึ้น พูดตัดองครักษ์ขึ้นมาในทันที “ที่นี่เป็นแคว้นราชวงศ์ตง พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาขวางทางอยู่ที่นี่กัน? ที่ข้าให้เกียรติพวกเจ้า นั่นเป็นเพราะความเศร้าโศกจากการสิ้นใจขององค์หญิงชิงอิน อย่าให้ข้าต้องใช