All Chapters of The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Chapter 161 - Chapter 170

Madilim ang mukha ni Xaven ng datnan siya ni Song-I sa bungad ng pintuan. Nakapamewang ito habang nakatitig ang kanyang mga mata sa magandang mukha ng kanyang asawa. Hindi maikakaila ang pagiging closeness ng kanyang asawa sa kanilang driver. Dahilan kung bakit nilamon ng matinding selos ang kanyang dibdib. Nang umalis siya kaninang umaga ay parang wala lang sa asawa niya ang kanyang presensya. Tapos ngayon ay dadatnan niya itong masayang nakikipag-usap sa kanilang driver? Pakiramdam niya ay nainsulto talaga ang kanyang pagkalalaki sa inasal ng kanyang asawa. “Huh? Xav? Have you been here for a while?” Gulat na tanong ni Song-I. Halatang hindi niya inaasahan ang maagang pag-uwi ng kanyang asawa. Naghimagsik ang kalooban ni Xaven ng mapawi ang ngiti sa mga labi nito. Seryoso itong lumapit sa kanya—tumingkayad at humalik sa kanyang pisngi. Mapang angkin na hinapit niya ang maliit na bewang ng kanyang asawa. Habang sa likod nito ay pinukol niya ng isang nagbabantang tingin ang kany

“Para akong tuod, ni halos hindi na ako gumagalaw sa aking kinatatayuan habang mahigpit na kipkip ko ang mga bagong libro sa tapat ng aking dibdib. Hindi ko na rin namalayan na kanina ko pa pala pigil ang aking paghinga. Gusto ko ng kumaripas ng takbo dahil sa matinding hiya habang nakatayo dito sa unahan ng classroom. Ang lahat ng atensyon ng nasa benteng estudyante sa aking harapan ay sa akin nakatuôn. Halos hindi na kumukurap ang mata nila na nakatitig sa aking mukha. Dahilan kung bakit hindi ko magawang mag-angat ng tingin at nanatili lang na nakapako ang mga mata ko sa puting marmol ng sahig. “Good morning class! Meron kayong bagong classmate, Ms. Kim, you may introduce yourself.” Napalunok ako ng wala sa oras ng marinig ko ang sinabi ng aming professor. “H-Hi, I’m Kim Song-I. I’m from N-North Korea.” Pagdating sa pagbigkas sa pangalan ng bansang pinagmulan ko ay bahagyang humina ang boses ko. Hindi naman sa ikinakahiya ko ang bansang aking sinilangan, kundi natatakot lang a

”Parang gusto kong bumunghalit ng tawa habang pasimple kong pinagmamasdan ang reaksyon ng aking asawa. Sa talim ng tingin nito sa akin ay parang gusto na ako nitong patayin. Ang lahat ay nakangiti maliban sa asawa ko na hindi na mailarawan ang mukha.”Okay, class, be prepared for our quiz tomorrow. That’s all, you’re dismissed.” Pagtatapos ko sa aming klase ngunit ang mga mata ko ay nakapako sa aking asawa na ngayon ay abala sa kanyang notebook na hindi ko alam kung ano ang sinusulat nito. Nagsimulang magsitayuan ang mga estudyante para sa susunod nilang subject.“Sir, can we take a picture?” Kinikilig na tanong sa akin ng isang estudyante, bahagya pang namumula ang mukha nito dala ng hiya.“Sure.” Nakangiti kong sagot kaya naman marami na rin ang gumaya. Nagsimula na dumugin ako ng mga kababaihan habang ang iba ay halos nakayakap na sa akin. Napakamot na lang tuloy ako sa aking ulo. Mabilis na pumasok sa loob ng classroom ang dalawang bodyguard ko at pinalabas na ang mga estudyante

“Sweetheart, please talk to me! I’m sorry!” Pagkatapos sabihin ‘yun at napalingon si Xaven sa bagong dating na katulong na may dala ng duplicate key. Pagdating kasi nila sa bahay ay nagkulong na ang kanyang asawa sa loob ng guestroom. Ni ayaw din siya nitong kausapin.Hindi niya kayang ipagpaliban ang panunuyo sa batang asawa, dahil kung patatagalin pa niya ito ay baka mas lalo lang lumala ang sitwasyon. Or worst mas lumaki pa ang galit nito sa kanya.Kaagad na isinuksok ang susi sa susian at saka pinihit ang serradura. Maingat na binuksan ang pintuan, ngunit mabilis niyang naikubli ang sarili sa dahon ng pintuan ng makita ang isang bagay na lumilipad patungo sa kanyang direksyon. Mabilis ang pangyayari, at ang tanging narinig niya ay ang nabasag na vase.“Get out! I don’t want to see your face!” Dama mo sa nanggigigil nitong boses ang matinding galit ng kanyang asawa.“I swear, Sweetheart, I didn’t want those students approaching me either. Besides, the reason I’m there is to protec

“Where are we going?” Curious na tanong ni Song-I habang maingat itong inaalalayan ni Xaven pababa ng sasakyan. Parang sasabog na ang puso niya dahil sa matinding excitement. Ngayon lang kasi niya naranasan ang surpresahin, kaya pakiramdam tuloy niya ay para siyang bata na sabik makita ang regalo ng kanyang asawa. “Are you ready, Sweetheart?” “Yup! Kanina pa!” Excited kong sagot na may kasamang kilig kaya naman natawa ang asawa ko. Ilang sandali pa ay tinanggal na niya ang panyo na nakatakip sa mga mata ko. Nang tuluyan niyang alisin ang panyo ay pigil ko ang aking paghinga habang dahan-dahan kong iminumulat ang aking mga mata. Sa pagmulat ng aking mga mata ay tumambad sa aking paningin ang isang malawak na bakanteng lupain. At mula sa aking kinatatayuan ay halos hindi ko na matanaw ang pader na nakapalibot sa malawak na lupaing ito. Pakiramdam ko ay parang nangibabaw ang tunog ng kulisap sa paligid ko na sinamahan ng malamig na simoy ng hangin. Napakatahimik, at ang mga bagay n