Semua Bab The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Bab 151 - Bab 160

Halos ang lahat ay sabay-sabay na tumayo ng tuwid at mabilis na sumaludo ng dumating si Kumander Myung Suk. Wari moy hari na naglakad ito sa gitna ng mga kapulisan na nakatayo sa magkabilang panig ng hallway. Tanging ang tunog ng kanyang mga yabag ang maririnig sa buong paligid, habang ang lahat ay nanatiling tahimik lamang. Nang lampasan niya ang mga ito ay saka pa lang nila ibinaba ang kanilang mga kamay. Subalit, hindi lingid sa kaalaman nilang lahat na isa ni Song-I sa mga pulis na naka sunod sa likuran ni Myung Suk. Suot ang pang pulis na uniporme habang ang mukha ay natatakpan ng kanyang sumbrero. Huminto si Myung Suk sa tapat ng kanyang opisina dahilan kung bakit huminto at kaagad na sumaludo ang ilang mga kapulisan na nakasunod sa kanyang likuran. Nang tuluyan siyang nakapasok sa loob ng opisina ay saka palang umalis sa kanilang mga pwesto ang mga tauhan nito. Pasimpleng sinulyapan ni Song-I ang kanyang paligid at nang makita niya na walang tao sa paligid ay mabilis niya

“Ani! Eomma!!!”Nahintakutan kong sigaw na halos mapatid na ang litid sa aking leeg. Nanlalaki ang aking mga mata habang pinapanood kung paanong dakmain ng aking ina ang kamay ng lalaking may hawak ng baril. Nakipag agawan siya ng baril sa tauhan ni Myung Suk na may hawak sa kanya. hanggang sa ito na mismo ang kumalabit ng gatilyo, dahilan kung bakit pumutok ang baril at bumaon ang bala sa katawan ng aking ina.Pakiramdam ko ay para akong sinabugan ng granada. Sandaling tumigil sa pagtibôk ang puso ko. Halos hindi na rin ako humihinga habang ang mukha ko ay namumutla na. Binalot ng matinding takot ang puso ko at nanigas ang aking katawan.“Eomma!!!” Nahintakutan kong sigaw habang tila slow motion na bumagsak sa sahig ang katawan ng aking ina ng bitawan ito ng lalaking may hawak sa kanya. Para na akong tinakasan ng ulirat at wala sa sarili na tinakbo ko ang aking ina. Subalit, hindi ako nagtagumpay na makaalis sa aking pwesto dahil naramdaman ko na lang ang isang kamay ko na pinilipit

“Hmmm…” Nagising ako na nakakulong sa mga bisig ng isang lalaki. Ang init na nagmumula sa kanyang katawan ay naghahatid ng matinding ginhawa sa aking pakiramdam. Para akong isang basang sisiw na nalimliman ng kanyang inahin, at maliban sa masakit ang aking katawan ay nanlalata rin ang aking pakiramdam.Sinubukan kong kumilos, dahilan kung bakit nagising ang aking katabi. Maingat niyang inalis ang braso na nakayakap sa ilalim ng dibdib ko, saka bumangon. “Sweetheart, how are you feeling?” Nag-aalala na tanong sa akin ni Xaven. Ngunit, imbes na sumagot ay inilibot ko ang tingin sa kabuuan ng silid na aming kinaroroonan.“W-Where am I?” Nagtataka kong tanong sa paos na boses. Nanunuyo ang lalamunan ko, marahil matagal akong nawalan ng malay. Pagkatapos sa paligid ng silid ay napako ang mga tama ko sa gwapong mukha ni Xaven. Lumamlam ang ekspresyon ng mukha ko, at parang sasabog ang puso ko dahil sa kakaibang damdamin na bumabalot dito. Sa ilang araw na hindi ko ito nasilayan ay ma

“Saeng-gagnane. neohui abeojilang sinhon ttae naega geu salam joh-ahaneun yolileul cheoeum hae jwossgeodeun. sasil yolilagoneun jeonhyeo moshaess-eo. geuleonde neohui abeojiga naega mandeun geo da meogneun geoya. geulaeseo nado hanbeon mas-eul bwassneunde, eojjina jjanji! geunal neohui abeoji byeong-won-e sillyeo gassji mwoya.”(Naalala ko pa noong mga panahon na bagong mag-asawa pa lang kami ng tatay mo. Ipinagluto ko siya ng paborito niyang ulam. Sa totoo lang ay hindi naman talaga ako marunong magluto. Pero nagulat ako ng ubusin ng daddy mo ang lahat ng niluto ko. Pero alam mo ba ng tikman ko ang niluto ko? Dun ko lang nalaman na sobrang alat pala nito! At nang araw ding iyon ay isinugod sa hospital ang tatay mo.) Napuno ng tawanan naming mag-ina ang buong kusina dahil sa nakakaaliw na pagbabalik tanaw ng aking ina noong mga panahon na buhay pa ang daddy ko. Sa ilang linggo na paninirahan namin dito sa condo ni Xaven ay unti-unti ng naging maayos ang kondisyon ng aking ina. Medyo

BLAG! Pagkatapos bumaba ng sasakyan ay ipinasa ni Song-I ang mga dala sa isang katulong na lumapit sa kanya. Walang lingon-likod na pumanhik ng hagdan. “Song-I! What is really the problem? Tell me, did I do something wrong?” Naguguluhan na tanong ni Xaven, habang nakasunod sa likuran ng kanyang asawa.“There’s nothing wrong with you, okay? So could you please leave me alone for a while?” Nag-init na ang bumbunan ni Xaven dahil sa matinding inis, dahilan kung bakit hindi na niya pinalampas ang pagkakataon na ‘to.“I don’t understand you! Just a while ago, we were fine. All of a sudden, you’re angry for no reason? Why won’t you just tell me why you’re acting this way?” Ang nais mangyari ni Song-I, ay hindi nangyari dahil hindi siya tinantanan nito.“Don’t even ask me! Because even I don’t understand myself.” Matigas na sagot ni Song-I sabay pihit paharap sa kanyang asawa, natigil sa paghakbang ang mga paa ni Xaven ng biglang lumapat ang kanang palad ni Song-I sa kanyang dibdib. Ang