Lahat ng Kabanata ng The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Kabanata 1 - Kabanata 10

“Ate, ano ba! For god sake! Pagod na akong maging NPA! Nakakasawa na ang maging alien! My god bitawan niyo ako!” Walang humpay ang kadadakdak ko habang parang tuko na nakayakap sa matabang haligi ng aming bahay, I mean ng inuupahan naming bahay. Ang nakakatawa pa ay suot ko pa ang hello kitty kong pantulog. Ngayong araw ay hindi ko alam na ito na pala ang huling araw na aapak ang mga paa ko sa bahay na ‘to. Paggising ko kasi ngayong umaga ay nagulat na lang ako na wala na ang aming mga gamit. Akala ko ay nilimas na ito ng mga magnanakaw, ‘yun pala ay madaling araw ng magsimulang ipahakot ni ate Miles ang aming mga gamit. Hindi ko na namalayan dahil two thirty na ng madaling araw ako nakauwi. Sa sobrang puyat at pagod ay masyadong napasarap ang tulog ko kaya hindi ko na alam ang mga nangyayari sa paligid ko. At ngayon, tanging ako na lang at ang mga damit ko ang naiwan sa loob ng bahay. Tapos na silang maghakot kaya ako naman ang sunod nilang i-evacuate sa bago naming tirahan.

“Para akong pinitpit na luya sa isang tabi habang tahimik na nakaupo at nagmamasid sa mga nangyayari sa paligid ko. Nandito kami ngayon sa presinto. At ngayon, kasalukuyang nakikipagtalo si ate Miles sa mga ilang pulis. "My sister is innocent! She's a victim here. Why are you punishing her instead of helping her? This is a grave injustice!"” Nanggagalaiti na pahayag ni ate Miles sa isang pulis habang sa tabi nito ay si kuya Harold na sinisikap pakalmahin ang aking kapatid. Base na rin sa panginginig ng katawan ni Ate Miles ay nanggagalaiti ito sa matinding galit. “Bro, relax baka pati tayo ay makulong sa ginagawa mong ‘yan.” Halos pabulong na sabi ni kuya Harold. Halata sa mukha nito na kinakabahan siya sa mga nangyayari. Kung anong ikinalakas ng loob ni ate Miles ay siya namang ikinahina ng loob ni kuya Harold. Dahil sa pagkakalam ko ay may phobia ito sa mga pulis. Humugot ng isang malalim na buntong hininga si ate Miles. Bigla, napalunok ako ng wala sa oras, dahil sa biglaang p

“Why you took so long?” Anya ng isang bruskong tinig, base sa pananalita nito ay halatang inip na inip na ang estrangherong lalaki. Magsasalita pa lang sana ako ng bigla niyang pihitin ang katawan ko paharap sa kanya. Hindi na ako nakahuma ng sibasibin niya ng halik ang aking mga labi na akala mo ay wala ng bukas. Wari moy apoy na biglang sumiklab ang aking katawan, mapusok na tinugon ko ang mga halik nito habang hinahaplos ng mga palad ko ang nakahubad niyang katawan. “Hey, relax, you don’t need to hurry, I’m yours, all night.” Malandi nitong wika na sinundan ng malanding pagtawa. Ngunit, wala akong pakialam, dahil ang mas mahalaga sa akin ay mawala ang init na nararamdaman ko. Nang mga oras na ito ay tuluyan ng nilamon ng epekto ng droga ang buong sistema ko. Halos hindi ko na kilala ang aking sarili at talagang nahihirapan na akong pigilan ito.T-Take off my clothes…” paanas kong bigkas habang mariǐn na gumagapang ang palad ko pababa sa kanyang pusôn. Hanggang sa huminto ito sa bu

“Bakit mo ginawa sa akin ‘yun, Pauline? Wala akong kasalanan sayo para traidurin mo ako.” Galit kong tanong sa aking kaibigan habang ito ay nanatili sa kanyang kinauupuan. Hindi siya makatingin ng diretso sa aking mga mata kaya nanatili lang na nakapako ang tingin nito sa sahig. Napansin ko rin na paulit-ulit nitong ibinabaon ang hintuturo sa kanyang hinlalaking daliri. Halatang napi-pressure ito sa presensya ko. Ilang segundo muna siyang nanahimik bago nag-angat ng mukha dahil nakatayo ako sa kanyang harapan. Tumitig sa akin ang namamasa nitong mga mata at nakikita ko na nakukunsensya siya sa kanyang ginawa. “Sa maniwala ka man o hindi, labag sa kalooban ko ang ginawa ko sayo, Maurine., Wala kasi akong ibang pagpipilian kundi ang sundin ang nais nilang mangyari. Dahil kung hindi ay mawawalan ako ng trabaho, bukod pa run ay maaaring mapahamak ang pamilya ko.” Naluluha na sagot nito, ramdam ko mula sa kanyang tinig ang matinding pagsuko dahil wala siyang nagawa sa mga nangyari. N

“Susundin ko ang lahat ng sinabi mo, pero mangako ka sa akin na hindi ka mag-aasawa at hihintayin mo akong lumaki. Kapag naka-graduate na ako, magpapakasal tayo.” Ito ang paulit-ulit na tumatakbo sa utak ko, it has been three years pero sariwa pa rin ang lahat ng mga alaala ng batang iyon sa isipan ko na parang akala mo ay kahapon lang nangyari. Nakakalungkot mang isipin, pero ni hindi ko man lang nalaman kung ano ang pangalan nito. Isang marahas na buntong hininga ang aking pinakawalan, parang gusto kong suntukin ang sarili ko. Nakakatawa lang kasi, nangako ako sa sarili ko na kakalimutan ko na ang dalagitang ‘yun pero eto na naman ako. Paulit-ulit na inaalala ang mga sandaling namagitan sa amin, napaka kulit kasi nito. “Mr. Blue eyes, alam mo ba na marunong akong manghula? Kaya kong hulaan kung ano ang problema mo.” Nakaangat ang kaliwang kilay sa na nilingon ko ang madaldal na dalagitang ito. Nang makita ko ang nakangiti niyang mukha ay dagling naglaho ang iritasyon ko pa