All Chapters of The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Chapter 141 - Chapter 150

“Tanging ang hampas ng maliliit na alon na nagmumula sa dalampasigan ang maririnig sa buong paligid. Sinabayan pa ito ng tila umaawit na huni ng mga ibon kaya para akong nakikinig sa isang musika na likha ng kalikasan. Maaliwalas ang panahon, at tanging ang malamlam na liwanag ng buwan ang siyang nagsisilbing liwanag sa madilim na paligid. Ang mga bituin mula sa kalangitan, maging ang magandang hugis ng buwan, bakit tila ngayon ko lang ito napanasin? Bakit ang lahat na lang yata sa paningin ko ngayon ay maganda?Mula sa anino na nakikita ko sa salaming pader ay sinundan ng mga mata ko ang bawat dampi ng mga labi ni Xaven sa aking dibdib. Nagsimula itong gumapang pababa sa aking pusôn, hanggang sa nahigit ko ang aking hininga ng tumigil siya sa tapat ng aking pagkababae. Napasinghap ako ng tuluyang lumapat ang mga labi niya sa pagitan ng aking mga hita. “X-Xaven…” parang nahihirapan kong sambit na may kaakibat na ungol. Napahawak ako sa kanyang buhok habang ang aking katawan ay nag

“Sa loob ng ilang araw na nakasama ko si Xaven ay sandali kong nakalimutan ang lahat ng mga problema ko. Wala na akong ginawa kundi ang ngumiti. Sa sandaling panahon ay naranasan ko rin ang sumaya at tila natuto akong mangarap na balang araw ay magkakaroon din ako ng isang masayang pamilya sa piling ng lalaking mahal ko. At maninirahan sa isang payak at payapang lugar na kung saan ay walang kinatatakutan.Batid ko na suntok sa buwan ang nais kong mangyari, at ang kakapiranggot na pag-asa na lang ang pinanghahawakan ko. Who knows, darating ang panahon na magkaroon ng himala at biglang baguhin ng Diyos ang buhay ko. Sana…Napangiti ako ng malasahan ko ang aking niluto, well hindi ko lang alam kung magugustuhan ito ni Xaven. Maaga kasi akong nagising kaya naisip ko na magluto ng kakainin namin para sa tanghalian bago kami umalis.Nakakalungkot mang isipin ngunit kailangan na naming bumalik sa Siyudad. Nauunawaan ko naman na hindi basta-bastang tao ang boyfriend ko, kaya hindi ko pwedeng

Sa ilalim ng bukas na langit, nakalatag ang magandang tanawin sa hardin ng mga Hilton. Ang paligid ay napapalamutian ng magagandang bulaklak. Habang sa magkabilang panig ay maayos na nakahilera ang mga bangko na nababalot ng malinis at puting tela na may kulay kremang laso sa sandalan nito. Sa pagitan ng mga bangko ay nakalatag ang isang makapal at balahibuhin na puting carpet. Habang sa unahan ay makikita ang munting altar na sinadya para sa magsing-irog. Ang mga kababaihan na nasusuotan ng mamahaling puting baro’t saya na may malaking laso sa bandang dibdib ( alampay). Habang ang mga kalalakihan ay pawang mga nakasuot ng puting barong. Kung iyong titingnan ang buong paligid ay wari moy nabuhay ka sa ika-labing siyam na dantaon sa panahon ng mga kastila. Elegante at masyadong magarbo ang kasal na ‘to, dahil sa araw na ito ay magaganap ang pag-i-isang dibdib ng CEO nang LYNCON Network Company na si Mr. Winter Hilton at ng modelong si Samara Hamsa. Dahilan kung bakit nagkalat ang

“W-Why?” Halos mautal sa pagsasalita si Xaven dahil sa labis na pagkabigla, pakiramdam niya ay para siyang sinasakal habang ang kanyang utak ay pilit na itinataboy ang hindi magandang isipin na tumatakbo sa kanyang isipan. Pagkatapos ng ilang pakikipagtitigan, tumigas ang ekspresyon ng mukha ni Xaven. Dahil imbes na sumagot si Song-I sa tanong niya ay umangat sa ere ang kamay nito na may hawak na baril. Wala ni anumang ekspresyon na makikita mula sa mukha nito. Nag-igting ang mga bagâng ni Xaven, humigpit din ang pagkakakuyôm ng kanyang mga kamay habang nakatitig sa baril na nakatutok sa kanya. “You fooled me, didn’t you? You never really loved me. It was all in just an act so you could have a chance to kill my family.” Hindi siya nang-aakusa kundi kino-confirm nito na tama ang tumatakbo sa kanyang isip.Nagsimulang manubig ang mga mata ni Song-I, pero sinikap niya na pigilan ang nagbabadyang mga luha.Natigilan si Xaven, hanggang sa unti-unting lumambot ang ekspresyon ng kanyang m

“Paglabas pa lang ng airport ay tila kay bigat ng ambience ng paligid para sa akin. Kalmado man akong tingnan ay nanatili pa ring alerto ang aking pakiramdam. Ramdam ko ang mga matang nakatitig sa akin at hindi ko alam kung nasaan sila. Mabigat, at talagang matinding tensyon ang nararamdaman ko ng mga oras na ito. Nagpatuloy lang ako sa paglalakad, hindi alintana ang mga matang nakasu-baybay sa bawat kilos ko. Pumara ako ng taxi, at tahimik na sumakay. “Naega neoramyeon, yeogi dasi doraoji anneun ge joheul geoya.” (Kung ako sayo, dapat hindi ka na bumalik dito.” Mahinang sabi ng driver habang seryoso na nakatutok ang mga mata nito sa unahan ng sasakyan. Samantalang ako ay walang pakialam na nagmamasid sa tanawin na nasa labas ng bintana. kahit sino ay hindi iisipin na nag-uusap kaming dalawa. “Nan sanggwan eopseo, geudeuri dureopji ana.” (Wala akong pakialam, hindi ako natatakot sa kanila.) Walang emosyon kong sagot. Narinig ko na nagpakawala siya ng isang marahas na buntong h