บททั้งหมดของ The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: บทที่ 221 - บทที่ 230

“Mukhang malaki ang problema natin, ah?” Kalmado na tanong ni Summer mula sa kabilang linya. Natatawa na nilagok ni Xion ang alak mula sa kanyang hawak na baso. Dahil sa presensya ng kanyang kapatid ay para na rin siyang may kasama dito sa loob ng kanyang opisina. “Hindi nga ako makapaniwala na naisahan ako ng isang kolehiyala, and look what happened? I’m broken.” Sarkastikong sabi ni Xion na sinundan pa ng isang pagak na tawa. “Binalaan na kita about d’yan, Bro. But well, nandyan na ‘yan, wala na tayong magagawa pa. So, anong plano mo?” Sandaling nanahimik si Xion na tila pinag-iisipan pa kung ano ang kanyang isasagot. Makalipas ang ilang segundo ay tanging buntong hininga ang narinig ni Summer, dahil hindi talaga niya alam kung ano ang gagawin ng mga sandaling ito. Ang nakakahiya pa ay matanda na siya para sa mga ganitong sitwasyon. He remembered noong mga panahon na nagkakaproblema siya sa mga naging girlfriend niya. Halos wala siyang pakialam kahit makipaghiwalay sa kanya ang

“Hmmmm…” kusang lumabas ang mga ungol na ‘to sa aking bibig hanggang sa tuluyan ng nagising ang aking kamalayan. Akala ko panaginip lang ang lahat, ngunit ng magising ako ay saka ko lang napagtanto na totoo ang lahat. Ang lalaking nakapatong sa ibabaw ng katawan ko at ang malabakal nitong ari na kasalukuyang naglalabas-masok sa aking pagkababae—ang lahat ay totoo!Bigla ang pagmulat ng aking mga mata. Ngunit, wala akong maaninag maliban sa malaking bulto ng katawan nito, dahil sobrang dilim ng buong paligid. Ang tanging gumagana lang sa akin ay ang aking pakiramdam. Ramdam ko na matangkad at malaking tao ang lalaking ito, dahil sa haba ng kanyang mga braso at hita.Mabilis na umangat ang aking mga kamay upang sanay manulak ngunit mabilis na bumaba ang katawan nito. Inipit ng kanyang katawan ang katawan ko habang patuloy ang kanyang balakang sa pag-ulos. “Hayop ka! Napakasama mo!” Naiiyak kong sabi ngunit sinagot lang niya ito ng isang mariin at mapusok na halik. “Damn!” Impit na

“Ilang araw na ang lumipas simula ng malaman nina Papâ ang kalagayan ko. Hindi sila tumigil sa paghahanap kay Mr. Paaldon, dahil sa Mayor ang aking ama ay ginamit niya ang kanyang kapangyarihan upang mapabilis ang paghahanap dito. Sa totoo lang ay kinakabahan ako at natatakot sa kung ano ang maaaring mangyari kay Liam. Kaya halos araw-araw ay walang tigil ang pag-usal ko ng dasal na sana ay maging maayos na ang lahat. Na sana ay hindi mapahamak si Liam, dahil wala siyang kinalaman sa mga nangyayari sa akin. Ang mas kinasasama pa ng loob ko ay kung kailan kailangan ko ang estrangherong lalaki na ‘yun ay saka naman hindi na siya nagparamdam pa sa akin. Halos hindi ko na maaninag ang daan na tinatahak ko dahil sa panlalabo ng aking paningin. Hanggang sa tuluyan ng pumatak ang mga luha ko. Mabilis na hinawi ang mga luha sa pisngi ko gamit ang likod ng palad ko, habang patuloy lang sa paghakbang ang aking mga paa. Simula ng malaman ko na buntis ako ay hindi ko na rin ginamit ang aking

“H-Huwag kang mamatay. Pakiusap, huwag kang mamamatay.. Ay!” Para na akong tanga na kinakausap ang gasera sa aking harapan. Ngunit hindi ito sumunod sa akin at tuluyan ng namatay ang munting apoy nito na nagbibigay liwanag sa buong silid. Dahilan kung bakit niyakap ng dilim ang maliit na silid na kinaroroonan ko. Pakiramdam ko ay kasabay na namatay ng apoy ang munting pag-asa na natitira sa dibdib ko. Parang gusto ko ng umiyak, naaawa na ako sa sarili ko. A-ang hirap kasi… Tuluyan ng pumatak ang luha sa mga mata ko, dahil hindi ko na kinaya ang matinding emosyon na nararamdaman ko. Sa loob ng dalawang araw na pananatili ko sa kubo na ‘to ay halos gabi-gabi ko na lang binabantayan ang gaserang ito. Nagkataon kasi na naubos ang gas mula sa maliit nitong garapon. Natatakot ako sa dilim dahil mag-isa lang ako dito sa kubo, isa pa ay talagang naninibago ako sa paligid ko. Mamayang alas nueve pa yata ang uwi ni Liam, seven thirty pa lang ng gabi kaya may ilang oras pa akong hihintay

“Hmmm…” “Ohhhh…” napuno ng mga ungol ang buong silid habang ang katre na aming kinahihigaan ay parang babagsak na. Napakalakas ng uga nito na wari mo ay may lindol. Dahil ang asawa ko ay kasalukuyang nasa ibabaw ko at marahas na binabayo ang munti kong hiyas. Para akong sinisilaban dahil sa matinding pagnanasa na bumabalot sa aking katawan. Halos malasahan ko na ang kanyang pawis sa tuwing pumapatak ito sa bibig ko. Ang mainit niyang hininga ay labis na lumalasing sa akin, habang ang kanyang mga labi ay wari moy nanunukso.Halos bumaon ang mga kuko ko sa kanyang likod, nang maging malamyos ang galaw ng kanyang katawan. Umangat ang likod ko mula sa higaan ng bumagal ang paglabas masok ng kanya sa aking lagusan. Kulang na lang ay tumirik ang aking mga mata dahil sa matinding sensasyon na bumabalot sa aking katawan. Dinig ang malakas na pagsasalpukan ng aming mga katawan, at patuloy ang pag-alpas ng nakakabaliw na mga ungol mula sa aking bibig. Nang gawin niya ang huling pag-ulos a