Semua Bab The CEO’s Sudden Childs [Book 6- Hiltons Family]: Bab 201 - Bab 210

“Chin, may hindi ka ba sinasabi sa akin?” Seryosong tanong ni Yash. Kasalukuyan silang nandito ngayon sa isang restaurant, dahil lunch break na. “Ahm, Yash, pasensya na kung naglihim ako sayo, hindi ko kasi nagawang sabihin kaagad sayo na nakita ko na ang nanay mo. Honestly, nag-aalinlangan kasi akong sabihin sayo ng malaman ko ang totoong sitwasyon ng nanay mo. Ayoko kasing mapahamak ka, dahil kilala kita. Alam ko na gagawin mo ang lahat para sa mga magulang mo kahit na sabihin pa natin na iresponsable silang magulang.”Matinding kabâ ang naramdaman ni Yash, nang marinig niya ang sinabi ng kanyang kaibigan. Hindi siya umimik, tahimik lang siyang nakinig dahilan kung bakit muling nagpatuloy sa pagsasalita si Chin.“Isang araw, bigla na lang nagpakita sa akin si tita Mila. Humihingi siya ng tulong sa akin habang umiiyak. Gusto niya kayong makita dahil nasasabik na raw siya na mayakap kayong magkapatid. Nagsisisi na raw siya sa kanyang mga nagawa.” Habang sinasabi ito ni Chin ay tahim

“Tim, thank you so much.” Naluluha kong saad pero wala kong sagot na natanggap mula sa aking asawa. Bagkus ay tinalikuran ako nito. Gusto ko sana siyang habulin pero mas inuna ko munang kausapin ang aking mga magulang.“Anak, patawarin mo ako, maniwala ka pinagsisisihan ko na ang lahat ng nagawa ko.” Umiiyak na sabi ng aking ina, pero parang ayoko ng paniwalaan pa ang sinasabi nito.“Sana naman, sa pagkakataong ito ay panindigan ninyo ang mga pangako n’yo sa amin. Nay, hindi na ba kayo nagsasawa sa ganitong klase ng buhay? Maawa naman kayo, dahil kung hindi ninyo tatalikuran ang bisyo niyong iyan ay wala ring pagbabago na mangyayari sa buhay natin, kahit libong beses pa kayo humingi ng tawad at mangako.”Madamdamin kong sabi sa aking ina na ngayon ay walang tigil sa pag-iyak. Habang ang tatay ko ay tahimik lang na nakatayo sa aking tabi.“Kasalanan ko ang lahat ng ito, ako ang padre de pamilya pero hindi ko na gampanan ang papel kong iyon. Wala akong kwentang ama at asawa.” Malungkot

“Damn! What is this? Ilayo ninyo ito sa akin!” Irritable na sigaw ng asawa ko habang parang babae na nakatakip pa ang kamay nito sa kanyang ilong. Hindi na rin maipinta ang mukha nito na kulang na lang ay maduwal. Ang aga-aga eh ang init ng ulo nito. Habang ako ay sarap na sarap sa pagkain ng hilaw na mangga na may kasamang alamang. Natataranta naman ang mga katulong na inalis ang bacon na nasa harapan ng aking asawa. Pati ang garlic fried rice ay tinanggal din ng mga ito. “What are you eating?” Nagtataka na tanong niya sa akin. “Alamang, gusto mo?” Alok ko pa sabay kagat sa malutong na mangga, nakaramdam ako ng kasiyahan ng kumalat sa bibig ko ang asim nito. Una kong na pansin ay ang paglunok ni Timmy ng wala sa oras, mukhang naglalaway yata ang isang ito.“I told you, don’t eat that! Mabaho at marumi ang pagkain na ‘yan!” Naiinis niyang sermon sa akin sabay agaw ng plato ko na may lamang mangga. He knows this food, dahil one time na bumili ako nito noong nag-aaral pa lang ako ay

“Yakap ang aking mga tuhod habang nakaupo sa puting buhangin. Nandito ako ngayon sa isang resort na pansamantalang tinutuluyan ko. Wala akong ibang kasama dito maliban kay Chin na ngayon ay nag-aayos ng aming mga gamit sa loob ng silid. Ang bait talaga ng kaibigan kong ito, dahil simula kahapon ay hindi niya ako iniwan. Muling naglandas ang mga luha sa pisngi ko ng biglang sumagi sa isip ko ang eksena na naabutan ko sa loob ng opisina ng aking asawa. Ang sakit sa dibdib na malaman ko ang katotohanan na talagang bakla si Timmy. Akala ko sa oras na makuha ko ang kanyang atensyon ay magbabago na s’ya, pero mukhang nagkamali yata ako ng akala. Isang mabigat na buntong hininga ang aking pinakawalan, at ng mga sandaling ito ay talagang magulo ang utak ko. Idinidikta ng utak ko na makipaghiwalay sa aking asawa, habang ang kabilang bahagi nito ay nag-uudyok na huwag pansinin ang aking mga nakita at manatiling martir. Kahit gaano pa kaganda ang tanawin sa harap ko ay hindi ito nakatulon

”Tell me, Aubrey, ano na namang kalokohan ang ginawa mo sa school at pinapatawag ako ng guidance councilor?” Galit na tanong sa akin ng aking ama, habang nasa harap kami ng hapag. Kahit ang mga mata ko ay nakapako sa aking kinakain ay parang nakikita ko ang masayang ekspresyon ng tatlong babae sa aking harapan na nakaupo sa kabilang panig ng lamesa. Nanatili akong tahimik, ni hindi nangahas na sumagot, para saan pa? Eh kahit anong paliwanag ko ay hindi rin naman ako pakikinggan ng aking ama. And besides, hindi rin naman importante sa kanya kung may kasalanan ba ako o wala. The most important for him ay ang kanyang reputasyon. His name and his candidacy. “Sayang lang ang perang pinambabayad ng ama mo sa school kung hindi ka mag-aaral ng matino.” Sabat naman ng madrasta ko na si Liza. Wala na itong ginawa kundi ang bantayan ang bawat kilos ko, at sitahin ang bawat expenses ko sa araw-araw. She tried to hold my entire life na maging ang aking ama ay hawak na rin nito sa leeg.