Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 121 - Bab 130

หลี่หลงหลินเห็นว่าการค้าร้านผ้าตระกูลเฟื่องฟูเช่นนี้ ก็มองไปที่ซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าได้ใจ “เป็นอย่างไร? ข้าเก่งกาจมากใช่หรือไม่?!”ซูเฟิ่งหลิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เก่งกาจกับผีนักสิ! ชื่อเสียงของท่านตอนนี้แย่ยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน! ผู้คนหลั่งไหลมาซื้อผ้าก็ล้วนเพราะมาแก้แค้นท่าน! พวกนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องกลอุบายเล็กๆ ยากจะต่อยอดทำการใหญ่!”หลี่หลงหลินยิ้มและพูดว่า “เจ้าจะไปเข้าใจอะไร?! แมวดำหรือแมวขาว หากจับหนูได้ล้วนเป็นแมวที่ดี! ขอเพียงการค้ารุ่งเรือง ที่ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู สนใจไปใยว่าใช้กลอุบายใด?”ลั่วอวี้จู๋ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของหลี่หลงหลินก็ส่ายหัวเล็กน้อย “องค์ชายเก้า ครั้งนี้ข้าสนับสนุนน้องหญิงเล็ก! ดังคำว่า การค้ามีวิธีการ! หากไม่เลือกวิธีเพื่อให้ได้มา เช่นนั้นจะไปต่างอะไรกับแปดหอการค้าใหญ่เหล่านั้น?”“ในแวดวงการค้า สรรพสิ่งล้วนคาดเดาไม่ได้ แต่อย่าได้หนีออกจากรากเหง้า!”“ไม่ก็สร้างกำไร ไม่ก็สร้างชื่อเสียง!”“ตอนนี้ท่านทำเช่นนี้ กำเงินยังไม่ร้อนดี ชื่อเสียงก็ถูกทำลายสิ้นแล้ว”“แม้ว่าท่านจะใช้กลอุบายเล็กๆ พวกนั้นมายึดตลาดอีก แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อหอการค้าใหญ่ทั้งแปดเริ

“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดเพคะ!”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหัวเล็กน้อย ท่าทางดูอ่อนแรง แต่กลับเด็ดเดี่ยวอย่างยิ่ง “ถ้าทำตามที่พระองค์พูด สิบตระกูลซูก็มีไม่พอให้เสีย!”หลี่หลงหลินเลิกคิ้วเล็กน้อย “ช่วงนี้ พวกเราเสียเงินไปเท่าไหร่แล้ว?"ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว “ยังไม่ได้คำนวณจำนวนที่แน่นอนเพคะ แต่อย่างน้อยก็พันตำลึง”หลี่หลงหลินหัวเราะอย่างโง่เขลา “แต่ข้าทำเงินจากองค์ชายสี่ได้ถึงเจ็ดแสนตำลึงในคืนเดียว! ต่อให้จะใช้วันละพันตำลึง ก็ยังพอให้เสียไปอีกสองปี...”ลั่วอวี้จู๋แย้งว่า “แต่เงินในมือพระองค์ ไม่เอาไปซื้อผ้าก็เอาไปซื้อร้าน ไร้เม็ดเงินให้เห็นเป็นก้อนตำลึง ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าท่านจะร่ำรวย แต่หากยังขาดทุนต่อไปเช่นนี้ แม้แต่สมบัติเก่าก็ไม่เหลือให้ขายกิน!”“ยกตัวอย่างเช่นราชสำนักในตอนนี้ ที่ไม่อาจหาเงินมาเติมเข้าคลังหลวงได้ ขาดดุลอย่างร้ายแรง”หลี่หลงหลินดูเคร่งขรึม “ราชสำนักไม่มีเงินจริงหรือ?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า “ไม่มีแน่นอนเพคะ ไม่เช่นนั้น ฮ่องเต้ไหนเลยจะต้องมากลุ้มใจเรื่องเงินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...”หลี่หลงหลินพูดอย่างเย็นชา “นับตั้งแต่ต้าเซี่ยก่อตั้งมาก็สามร้อยปีแล้ว ทั้งยังเจริญรุ่งเรืองถึงขีด

ลูกค้าร้านขายผ้าตระกูลเจียมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านและเหล่าลูกจ้าที่เพิ่งได้รับจ้างเข้ามาใหม่เริ่มงานล้นมือ ลั่วอวี้จู๋จึงรีบไปช่วย เหลือไว้เพียงหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง คนว่างงานทั้งสองใบหน้างามของซูเฟิ่งหลิงแดงก่ำ นางเข้ามาใกล้หลี่หลงหลินและกระซิบ “ถึงตอนนั้นที่ท่านทำตัวองอาจ ปล้นคนรวยแจกคนจน นับข้าไปด้วยนะเจ้าคะ! มิฉะนั้น ข้าไม่จบสิ้นกับท่านแน่!”หลี่หลงหลินหัวเราะร่า “เจ้าอยากเป็นวีรสตรีหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงเขินอายเป็นที่สุด แต่ก็ยังพยักหน้าหลี่หลงหลินสืบเท้าเข้ามาใกล้ กอดเอวของซูเฟิ่งหลิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ก็ขึ้นอยู่กับผลงานของเจ้าแล้ว!”ก่อนที่ซูเฟิ่งหลิงจะทันได้โต้ตอบ หลี่หลงหลินก็ฉกลงมาหอมแก้มนางไปเสียก่อนซูเฟิงหลิงตกตะลึง ราวกับสายฟ้าผ่าใส่หัว ในสมองว่างเปล่า!หลังจากนั้นไม่นาน ซูเฟิ่งหลิงก็กลับมามีสติอีกครั้ง กำหมัดแน่นและกัดฟัน “เจ้ากล้าเอาเปรียบมารดา หาเรื่องตายแล้ว!”หลี่หลงหลินสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่า วิ่งหนีไปนานแล้ว ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นมา “ตอนนี้ พวกเราก็หายกันแล้ว!”“เจ้าคนสารเลว...” ซูเฟิ่งหลิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธวีรส

ท้องพระโรงฮ่องเต้หวู่สวมเสื้อคลุมมังกร ประทับสูงสง่าอยู่บนบัลลังก์มังกรขุนนางร้อยคนเคารพนบนอบ สรรเสริญให้พระชนมายุยืนยาว“ขุนนางทั้งหลาย ตามสบายเถิด!”ฮ่องเต้หวู่แย้มยิ้ม ดูเหมือนจะอารมณ์ดี ไม่เศร้าหมองเหมือนเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้วมีเงินอยู่ในมือ ทำให้จิตใจสงบลงได้ฮ่องเต้หวู่ส่งคนไปปิดหอการค้าใหญ่ทั้งแปด ยึดเงินมาได้จำนวนมาก นำใช้ในการช่วยเหลือผู้ลี้ภัยนอกเมือง นี่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เหล่าขุนนางรู้ดีว่า เงินทั้งหมดที่ฮ่องเต้หวู่ใช้ในการตั้งสร้างรกร้างให้ผู้ลี้ภัยใหม่นั้น แท้จริงคือเงินของพวกเขา ทุกคนต่างก็มีหลั่งเลือดอยู่ในใจแต่ภายนอก เหล่าขุนนางแสร้งทำเป็นยินดี กล่าววาจาเทิดทูนและยกย่องความหลักแหลมของฮ่องเต้หวู่พันหมื่นมีให้สวมใส่ เว้นไว้เพียงคำเยินยอ[footnoteRef:1] [1: แปลว่า เสื้อผ้ามีให้สวมมากมาย แต่คำพูดเยินยอไม่อาจเอามาสวมใส่ได้ หรือก็คือ ไม่อาจใส่ใจเกินไปได้] แน่นอนว่า ฮ่องเต้หวู่เองก็รู้ดีว่าเหล่าขุนนางหน้าไหว้หลังหลอก และคำชมที่ไม่ได้มาจากใจจริงนี้ คือกำลังตบตูดม้า[footnoteRef:2]ตนอยู่ [2: ประจบประเจง] แต่เขายังสุขใจอยู่ ดวงตาหรี่ลง ดูเกินงามไปเล็กน

ผู้ตรวจการเยว่ซานกล่าวหาหลี่หลงหลิน โดยบอกว่าเขากดขี่หญิงม่ายและเด็กกำพร้าของกองทัพตระกูลซูฮ่องเต้หวู่เดิมทีไม่เชื่อลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นไม่ว่าเจ้าเก้าจะเสเพลเพียงใด แต่เขาจะไม่ทำสิ่งชั่วร้ายเช่นนี้แน่!ทว่า คำพูดของเยว่ซานพุ่งตรงทะลุเป้า กล้าถึงขนาดขอให้เจ้าเก้าเข้าวังมาฉะกับตนฮ่องเต้หวู่อดแสดงความลังเลไม่ได้ ไม่อาจตัดสินใจได้ในทันทีไม่กลัวหนึ่งหมื่น กลัวเพียงหนึ่งหาก!หากสิ่งที่เยว่ซานพูดเป็นความจริง หลี่หลงหลินรังแกแม่ม่ายและเด็กกำพร้าพวกนั้นจริงๆ เช่นนั้นเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่เหลือจะกล่าว เวลาสั้นๆ นี้ ไม่แน่ว่าจะจบเรื่องลงได้!หรือว่า ต้องใช้กฎหมายมาจัดการจริงๆ ต้องส่งเจ้าเก้าเข้าคุก ให้เขาไปอยู่กับเจ้าหกจริงๆ หรือ?ฮ่องเต้หวู่ทนไม่ได้จริงๆอัครมหาเสนาบดีตู้เหวินยวนเห็นฮ่องเต้หวู่ลังเลก็ก้าวไปข้างหน้า “ฝ่าบาท! เรื่องนี้สำคัญอย่างยิ่ง ขอพระองค์รับสั่งเรียกองค์ชายเก้าเข้าวัง ตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียดด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”ขุนนางทุกคนคุกเข่าลงกับพื้น พร้อมกันพูดเสียงดัง “ฝ่าบาท ขอพระองค์รับสั่งเรียกองค์ชายเก้าเข้าวังด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”นี่ไม่ใช่คำขอ แต่เป็นคำขู่!