Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 421 - Bab 430

ตั้งแต่มีผงปรุงรสไก่ อาการเบื่ออาหารของฮ่องเต้หวู่ก็หายเป็นปลิดทิ้ง แม้แต่ข้าวต้ม ก็กินได้ถึงสามชามใหญ่ต่อมื้อ หลังจากกินอาหารเย็นแล้ว พระองค์ก็ไปเดินในสวนหลวงเพื่อย่อยอาหาร แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกกระวนกระวายใจอยู่ตลอดเวลา เปลือกตาเต้นไม่หยุด “สหาย!” ฮ่องเต้หวู่หยุดฝีเท้าลง และเอ่ยถามเว่ยซวินที่อยู่ด้านหลัง “ข้ารู้สึกว้าวุ่นใจอย่างไร้สาเหตุ รู้สึกเหมือนจะมีเรื่องเกิดขึ้น...” เว่ยซวินกระซิบ “ฝ่าบาท พระองค์ทรงห่วงใยใต้หล้า ห่วงใยราษฎร เป็นพระราชาผู้ทรงธรรมที่แท้จริง!” ฮ่องเต้หวู่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม “ข้ารู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีจริงๆ...” “ฝ่าบาท!” จางอี้รีบร้อนเข้ามา เขาคุกเข่าลงข้างหนึ่ง เอ่ยด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ฝ่าบาท เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! เมื่อครู่เพิ่งได้รับข่าวจากหน่วยลาดตระเวนว่า อ๋องซีเหลียงยกทัพแล้ว!” ฮ่องเต้หวู่ตกใจสุดขีด ร่างกายเซไปจนเกือบล้ม “ไอ้ลูกทรพีคนนี้ หรือคิดก่อกบฏ จนบุกเข้าเมืองหลวงแล้วหรือ?” จางอี้รีบเอ่ย “ไม่ใช่! อ๋องซีเหลียงนำทหารม้าเหล็กสามพันนาย ยกทัพยิ่งใหญ่ตระการตา บุกขึ้นไปที่ภูเขาทิศประจิมแล้ว!” ฮ่องเต้หวู่ตกตะลึง “ภูเขาทิศประ

แม้จะหวาดกลัว แต่ทหารใหม่ตระกูลซูสองพันนาย ไม่ว่าจะเป็นทหารพ่ายศึกหรือทหารใหม่ที่เพิ่งเกณฑ์เข้ามาก็ไม่มีใครถอยแม้แต่ก้าวเดียว! พวกเขากำโล่ไว้แน่น เท้าไม่ขยับ เหมือนกับว่าได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นดินแล้ว นี่ไม่ใช่เพียงเพราะว่า หลังจากที่พวกเขามาถึงภูเขาทิศประจิมแล้ว อาหารการกินดีเยี่ยม มีเนื้อให้กินทุกวัน ร่างกายแข็งแรง มีพลัง และไม่ใช่แค่ชุดเกราะเหล็กกล้าที่ตีหนึ่งร้อยครั้งที่หนาและหนัก แข็งแกร่งจนทำลายไม่ได้ ช่วยให้พวกเขารู้สึกอุ่นใจขึ้นมาก และไม่ใช่ กฎทหารที่เข้มงวดของภูเขาทิศประจิม ว่าคำสั่งทหารหนักแน่นดุจขุนเขา! เหตุผลนั้นง่ายมาก! พวกเขาไม่เพียงแค่ฝึกฝน แต่ยังเข้าเรียนในห้องเรียนทุกวัน ฟังอาจารย์หนิงชิงโหวสั่งสอน ตอนแรก พวกเขาฟังไม่รู้เรื่อง ถึงขั้นหลายคนมักจะงีบหลับในห้องเรียน หรือแม้แต่จงใจก่อกวน หนิงชิงโหวก็ไม่เบื่อหน่ายที่จะอธิบายเหตุผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทหารเหล่านี้ล้วนเป็นคนหนุ่ม มีความคิดที่ว่องไว นานวันเข้า พวกเขาก็ค่อยๆ เข้าใจสิ่งที่หนิงชิงโหวพูด และเริ่มชอบเข้าเรียน ถึงขั้นถกเถียงกับอาจารย์เกี่ยวกับเหตุผลเหล่านั้น! สติปัญญาของประชาชนได้เปิดออ

บนแท่นสูง หลี่หลงหลินกำกล้องส่องทางไกลแน่น มือของเขาสั่นเล็กน้อย เหงื่อเย็นผุดขึ้นบนหน้าผาก! แม้ว่าภายนอกเขาจะดูสงบนิ่ง ไม่สะทกสะท้าน แต่จริงๆ แล้วแค่แสร้งทำเพื่อรักษาขวัญกำลังใจของทหาร ในความเป็นจริง ในใจหลี่หลงหลินรู้สึกหวาดกลัวมาก! “ทหารม้าเหล็กซีเหลียง น่ากลัวจริงๆ!” “แม้ว่าจะไม่มีม้าแล้ว! ก็ยังสู้ตาย ไม่ยอมถอย!” “หลีเฟิงอวิ๋นก็เป็นขุนพลที่แข็งแกร่ง!” “น่าเสียดายที่เป็นกบฏ! ถ้าสามารถทำเพื่อเสด็จพ่อได้ ต้าเซี่ยคงไม่ตกต่ำเช่นนี้!” หลี่หลงหลินมองดูการต่อสู้ในลานฝึก ในใจรู้สึกหวาดผวา! ทหารที่ขี้ขลาด วางยาพิษ! ทหารใหม่ตระกูลซูได้รับการศึกษา ฝึกฝนอย่างหนัก อาวุธและชุดเกราะเหล็กกล้าที่ตีหนึ่งร้อยครั้ง... รวมถึงบารมีของซูเฟิ่งหลิงในกองทัพ และพลังต่อสู้ขั้นสูงสุดของนางที่หาญกล้าเหนือทหารทั้งปวง! ปัจจัยทั้งหมดนี้รวมกัน ทำให้ทหารม้าเหล็กซีเหลียงพ่ายแพ้อย่างราบคาบ! ถ้าขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป ผลลัพธ์ก็จะแตกต่างออกไป! “เกือบไปแล้ว!” หลี่หลงหลินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก ขณะที่รู้สึกโล่งอก ในตอนนี้ ความพ่ายแพ้ของทหารม้าเหล็กซีเหลียงเริ่มขยายวงกว้างแล้ว! เหล่าทหาร

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!” หลีเฟิงอวิ๋นโค้งคำนับ สายตามองซูเฟิ่งหลิงและหลี่หลงหลินอย่างลึกซึ้ง เดินกะเผลกจากไปภายใต้การช่วยพยุงของเหล่าแม่ทัพที่เหลือ ซูเฟิ่งหลิงมึนงง นี่มันอะไรกัน? จบแค่นี้หรือ? หลีเฟิงอวิ๋นทำผิดขนาดนี้ ไม่ได้รับโทษเลยหรือ? หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้ ทหารม้าเหล็กซีเหลียงสูญเสียอย่างหนัก เกือบจะเสียทหารทั้งหมดไป ด้วยนิสัยของหลีเฟิงอวิ๋น เขาจะไม่มีทางยอมแพ้! เขาจะต้องเลียแผลใจ สะสมกำลัง รอเวลาที่เหมาะสม แล้วแก้แค้นอย่างรุนแรงยิ่งกว่าเดิม! แม้ว่าฮ่องเต้หวู่จะไม่ฆ่าเขา ก็ไม่ควรปล่อยเขาไป ควรกักบริเวณเขาไว้! ซูเฟิ่งหลิงกำลังจะเข้าไปพูดกับฮ่องเต้หวู่ แต่หลี่หลงหลินรีบดึงมือของนาง และกระซิบ “อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น! การตัดสินใจของเสด็จพ่อไม่ผิด! ฆ่าพี่สามไม่ได้ กักบริเวณก็ไม่ได้! ครั้งนี้เขาบาดเจ็บสาหัส ต้องใช้เวลานานกว่าจะฟื้นตัว!” “ปล่อยเขาไปเถอะ!” ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจเหตุผล แต่หลี่หลงหลินเข้าใจ ถ้าฮ่องเต้หวู่ต้องการฆ่าหลีเฟิงอวิ๋น คงฆ่าไปนานแล้ว! ถ้าหลีเฟิงอวิ๋นตาย หรือกักบริเวณ ซีเหลียงจะต้องวุ่นวาย! ตอนนี้ต้าเซี่ยกำลังสั่นคลอน ไม่สามารถทนต่อ

หลังจากส่งฮ่องเต้หวู่กลับไปแล้ว หลี่หลงหลินก็ไปหาพบซูเฟิ่งหลิงที่ลานฝึก ซูเฟิ่งหลิงกำลังสั่งการให้ทหารเก็บกวาดสนามรบ เมื่อสัญญากับหลีเฟิงอวิ๋นไว้แล้ว ก็ต้องส่งศพของทหารซีเหลียงที่ตายไปกลับไป ฝังให้เรียบร้อย หลี่หลงหลินถาม “มีคนตายและบาดเจ็บเท่าไหร่?” ซูเฟิ่งหลิงตอบ “ซีเหลียงตายเจ็ดร้อย! ฝ่ายเราตายและบาดเจ็บไม่ถึงร้อย!” ชัยชนะครั้งยิ่งใหญ่! ทหารราบสองพันนาย สู้กับทหารม้าสามพันนาย อัตราการสูญเสียคือหนึ่งต่อเจ็ด! ช่างเป็นปาฏิหาริย์! ยิ่งไปกว่านั้น ซูเฟิ่งหลิงพูดถึงทั้งคนตายและบาดเจ็บ หมายความว่าในบรรดาร้อยกว่าคน ส่วนใหญ่เป็นแค่บาดเจ็บ มีผู้เสียชีวิตเพียงเล็กน้อย! มีหมอเทวดาซุนชิงไต้ คอยรักษาอาการบาดเจ็บให้ทันท่วงที เชื่อว่าอีกไม่นาน อาการบาดเจ็บของพวกเขาก็จะหายสนิท! หลี่หลงหลินดีใจมาก “ศึกภูเขาทิศประจิม ชนะด้วยจำนวนที่น้อยกว่า ชนะด้วยกำลังที่อ่อนแอกว่า เพียงพอที่จะทำให้ทั่วหล้าตกตะลึง! ไม่ได้ ข้าต้องหาวิธีเผยแพร่เรื่องนี้ออกไป...” จะเผยแพร่อย่างไร? แน่นอนว่าต้องผ่านสำนักการสังคีต! หลี่หลงหลินค้นพบแล้วว่า ในยุคนี้ สถานที่ที่ข่าวสารแพร่กระจายเร็วที่สุดคือสำน