Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 441 - Bab 450

ซุนชิงไต้หยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ออกมา จดบันทึกไปพร้อมกับวิ่ง นางดูจริงจังมากราวกับนักเรียน “โรคมาลาเรียสามารถติดต่อจากยุงได้ด้วยสินะ! แล้วสิ่งที่ก่อให้เกิดโรคด้วย เรียกว่าอะไรนะ ข้าจะจดเอาไว้”หลี่หลงหลินทวนซ้ำอีกครั้ง อย่างไม่รำคาญซุนชิงไต้ขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ตามที่เจ้าพูด ตราบใดที่ไล่ยุงออกไปได้ โรคมาลาเรียมันสามารถป้องกันได้! แต่ไทเฮาติดโรคไปแล้ว ดังนั้นควรทำอย่างไร...”หลี่หลงหลินพูดอย่างใจเย็น “มียาพิเศษในการรักษาโรคมาลาเรีย! เรียกว่ายาจินจีน่าซวงหรือเรียกอีกอย่างว่ายาควินิน!”ซุนชิงไต้เหมือนได้พบกับสมบัติล้ำค่า จึงรีบบันทึกมันไว้ “ยาควินิน ชื่อแปลก ใช่ยาจีนหรือไม่? ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน”หลี่หลงหลินอธิบายว่า “เจ้าไม่เคยได้ยินมาก่อนก็ถูกแล้ว ยาควินินทำมาจากเปลือกของต้นจินจีน่า! ต้นไม้นี้เกิดในต่างแดน! ห่างจากต้าเซี่ยหลายพันลี้...”เมื่อซุนชิงไต้ได้ยินดังนั้น นางก็ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันทีหลี่หลงหลินพูดสรุปสั้นๆ ทั้งยาควินิน ทั้งต้นจินจีน่าที่แท้ก็เป็นของจากต่างแดนดินแดนเหล่านั้นต่างจากเกาะสวรรค์ต่างแดนที่เหล่าผู้แสวงหาเซียนและยาอายุวัฒนะเหล่านั้นสร้างขึ้นมาเพ

ข่าวว่าไทเฮาทรงประชวรหนักก็ได้แพร่สะพัดไปอย่างเลี่ยงไม่ได้หลังจากเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ทราบเรื่อง ก็พากันเข้าวังโดยเฉพาะองค์ชายเหล่านั้น ต้องวิ่งมาเร็วกว่าใคร!เหล่าสนมทั้งหลายที่มาความกตัญญูต่อหน้าฮ่องเต้ ก็มารวมตัวกันในตำหนักชิงหนิงและร้องไห้เสียงดังระงมแม้แต่ฮองเฮาหลู่และฉินกุ้ยเฟยก็มาด้วยตั้งแต่ฉินกุ้ยเฟยดื่มน้ำอุจจาระ มันก็ทำให้ความอยากอาหารของนางลดลงอย่างมาก นางผอมจนเสียรูปลักษณ์ และยิ่งทำให้นางดูน่ากลัวมากขึ้น!นางมองไปรอบๆ ไม่พบเงาของหลี่หลงหลินหรือหลินกุ้ยเฟย ก็กล่าวด้วยความโกรธ “ฮองเฮา องค์ชายเก้าคอยพร่ำบ่นว่าตนเองกตัญญูนักหนาทุกวันไม่ใช่หรือ?”“เหตุใดเขากับหลินกุ้ยเฟยถึงได้มาช้าล่ะ?”“ความกตัญญูของเขาคงไม่ได้แกล้งทำออกมากระมัง?”ฮองเฮาหลู่ขมวดคิ้ว แล้วพูดกับฮ่องเต้หวู่ “เจ้าเก้ากับหลินกุ้ยเฟย ทำเกินไปแล้วจริงๆ!”ฮ่องเต้หวู่อธิบายว่า “เจ้าเก้ามาที่นี่แต่แรกแล้ว! เขาบอกว่าเขามีวิธีอาการประชวรของเสด็จแม่ เขากำลังไปหายา! ส่วนหลินกุ้ยเฟย ข้าเองก็ไม่แน่ใจ...”เหล่าราชวงศ์คนอื่นๆ ได้ยินว่าองค์ชายเก้าอาสารักษาไข้มาลาเรีย จึงเริ่มพูดถึงเรื่องนี้ทันที“เจ้าเก้า ชอบคุยโวจ

รุ่งเช้าเกี้ยวก็มาถึงตำหนักชิงหนิงขันทีวิ่งเหยาะๆ ไปข้างฮ่องเต้หวู่แล้วกระซิบ “ฝ่าบาท หลินกุ้ยเฟเสด็จมาพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ตกใจ เงยหน้าขึ้นทันที “หลินกุ้ยเฟย? นางป่วยเป็นไข้มาราเรียไม่ใช่หรือ? เหตุใดนางถึงมาที่ตำหนักชิงหนิง? ตามข้าไปดู!”องค์ชายและเหล่าสนมต่างประหลาดใจเมื่อได้ยินข่าวนี้ฉินกุ้ยเฟยดูก็เอ่ยเสียงขุ่นเคือง “ฮึ เป็นไข้มาลาเรียหรือ แต่ยังวิ่งไปไหนมาไหนไปทั่ว ดูท่าคงจะแกล้งป่วย”องค์ชายสี่และพวก ก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกันหลี่หลงหลินขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจพวกเขา แต่เดินตามฮ่องเต้หวู่ไปที่เกี้ยวม่านเปิดออก ก็เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามแต่ซีดขาวของหลินกุ้ยเฟย“เสด็จแม่...”ดวงตาของหลี่หลงหลินแดงก่ำ เขารีบก้าวไปข้างหน้าช่วยพยุงหลินกุ้ยเฟย “เสด็จแม่ เหตุใดท่านไม่พักผ่อนให้เต็มที่ล่ะ?”หลินกุ้ยเฟยเอ่ยเสียงอ่อนโยน “องค์ชาย แม่ดื่มยาของเจ้าแล้ว ร่างกายก็ดีขึ้นมาก ไทเฮาเป็นอย่างไรบ้าง?”ฮ่องเต้หวู่ส่ายหัว เอ่ยด้วยสีหน้ามืดมน “เสด็จแม่ยังไม่ฟื้น...”หลินกุ้ยเฟยปลอบใจนาง “ฝ่าบาท พระองค์ทำใจให้สบาย! ยาของเจ้าเก้ามีผลมหัศจรรย์! ในเมื่อรักษาหม่อมฉันได้ ก็ต้องรักษาไทเฮาได้เช่

ซุนชิงไต้มีสีหน้าตะลึง ดวงตาคู่งามนั้นจ้องมองหลี่หลงหลินเว่ยซวินมาจริงๆ ด้วย!หรือว่าหลี่หลงหลินจะสามารถหยั่งรู้โชคชะตาได้ หรือว่าเขาเป็นเทพเซียนบนสวรรค์?ซุนชิงไต้ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วคิดอย่างจริงจังดูเหมือนว่านี่จะเป็นความเป็นไปได้ที่ไร้สาระถ้าเขาไม่ใช่เทพเซียน แล้วเขาจะทำผงปรุงรสไก่ที่อร่อยขนาดนี้ออกมาได้อย่างไรกระทั่งยังรู้จักต้นจินจีน่าที่อยู่ห่างออกไปหลายพันลี้อีกเว่ยซวินก้าวไปข้างหน้า คว้าแขนของหลี่หลงหลินเอาไว้แน่น “องค์ชายเก้า โชคดีที่ท่านยังไม่ไป! ช่วยด้วย...”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ช่วยด้วย? ชีวิตใคร?”เว่ยซวินเอ่ยด้วยสีหน้าโศกเศร้า “แน่นอนว่าเป็นชีวิตของข้า! องค์ชายเก้า ข้าพูดเรื่องดีๆ ของท่านต่อหน้าฝ่าบาทไปไม่น้อย! ท่านห้ามเห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วยเด็ดขาด!”นี่ไม่ใช่เรื่องโกหกตั้งแต่หลี่หลงหลินให้ข้อเสนอกับฮ่องเต้หวู่ หลังจากก่อตั้งองครักษ์เสื้อแพรเว่ยซวินก็ได้รับประโยชน์มากมายแม้ว่าเว่ยซวินจะเป็นขันที แต่นิสัยเดิมก็ยังคงโลภมากแต่เขาเป็นคนฉลาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งชำนาญเรื่องการเลือกข้างไม่เช่นนั้น เขาก็คงยืนหยัดอยู่ในราชสำนักไม่ได้มาหลายสิบปีขนาดนี้

หอเทียนเซียงหลี่หลงหลินสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ และมองดูซุนชิงไต้กำลังสวาปาม พลางตอบข้อสงสัยของนางด้วย“ง่ายมาก”“ข้าสงสัยว่าไข้มาลาเรียในวังนั้นอาจจะเป็นฝีมือของใคร!”ปากของซุนชิงไต้ยัดน่องไก่ไปเต็มคำ สีหน้าของนางดูตกใจ “จริงหรือ?”หลี่หลงหลินไม่ได้แปลกใจกับปฏิกิริยาของซุนชิงไต้จากมุมมองของคนยุคโบราณ โรคระบาดถือเป็นภัยธรรมชาติแม้แต่หมอเทวดาอย่างซุนชิงไต้ก็นึกไม่ออกว่าจะมีคนสามารถควบคุมโรคระบาด หรือปฏิบัติการด้วยสงครามเชื้อโรคและสงครามไวรัสหลี่หลงหลินกล่าวเสียงทุ้มต่ำ “นี่เป็นเพียงการเดาของข้า! หวังว่าข้าจะเดาผิด! แต่... หากมีใครใช้ยุงจงใจแพร่เชื้อมาลาเรีย! ที่อยู่ของคนผู้นี้ก็ต้องมียุงน้อยที่สุด!”ซุนชิงไต้เข้าใจหลักการนี้แล้วผู้ที่แพร่กระจายโรคระบาดรู้ดีว่าไข้มาลาเรียนั้นน่ากลัวเพียงใด และแน่นอนว่าจะต้องฆ่ายุงล่วงหน้า และป้องกันอย่างดีแล้วซุนชิงไต้กลืนขาไก่ลงไป “หลังจากที่เจ้ารู้แล้ว แล้วขั้นตอนต่อไปล่ะ?”หลี่หลงหลินส่ายหัว “ตอนนี้ยังคิดไม่เสร็จ! เอาไว้ค่อยๆ ไปทีละขั้นตอนแล้วกัน! น่าจะเป็นฉินกุ้ยเฟย เพราะนางได้เปิดเผยความลับออกมาแล้ววันนี้! แต่ข้าก็ยังต้องการหลักฐานเพิ่ม