All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 511 - Chapter 520

ฮ่องเต้หวู่มองไปทางหลี่หลงหลินด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ “ทุกคนที่อยู่ในรายชื่อนี้ เจ้าเป็นคนรักษาให้หายหรือ?” หลี่หลงหลินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หากเสด็จพ่อไม่เชื่อ สามารถส่งคนไปตรวจสอบได้” ฮ่องเต้หวู่เคร่งขรึมไป หลี่หลงหลินไร้ซึ่งความกลัว แสดงว่าต้องเตรียมการไว้นานแล้วแน่ ตู้เหวินยวนพูดแทรกขึ้น “มีรายชื่อคนไข้ที่หายดี แต่รายชื่อคนตายอยู่ไหนเล่า?” ขุนนางใหญ่คนอื่นๆก็ลุกขึ้นช่วยพูด “ใช่ๆ คนที่รักษาหายมีเยอะขนาดนี้ คนที่ตายต้องมีเยอะกว่าแน่” หลี่หลงหลินยิ้มเยาะ และออกคำสั่งว่า “พี่สะใภ้ใหญ่ ช่วยไปนำสมุดรายชื่อคนที่ตายมาด้วย” หลังจากนำสมุดรายชื่อมาส่ง ฮ่องเต้หวู่ก็อดใจรอไม่ไหวที่จะเปิดออกดู และก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง ข้างในมีชื่ออยู่แค่ไม่กี่สิบรายชื่อ ฮ่องเต้หวู่อุทานด้วยความประหลาดใจ “เจ้ารักษาคนให้หายได้นับพันคน แต่คนที่ตายมีแค่ไม่กี่สิบคนเองหรือ” ในยุคสมัยของต้าเซี่ย อัตราการเสียชีวิตจากโรคมาลาเรียสูงมาก ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว ผลคือ การเสียชีวิตกลับมีแค่ไม่กี่สิบคน ไม่อาจจินตนาการได้เลย! หลี่หลงหลินถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง “ผู้ป่วยเหล่านี้ส่วนใหญ่มีอายุมากแล้ว

ตู้เหวินยวนตกใจ: “ไม่เก็บเงินเลยสักเหวินหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร! นี่ท่านกำลังทำการกุศลอยู่หรือ?” หลี่หลงหลินยิ้มอย่างเย็นชา และโต้กลับ: “ค่ายผู้ลี้ภัยแห่งนี้แต่เดิมก็มีน้ำเสียไหลท่วม ยุงและแมลงขยายพันธุ์ไม่หยุด ที่มีวันนี้ได้ ก็ต้องขอบคุณใต้เท้าตู้ ที่ใจกว้างมอบช่วยเหลือ เปิดกระเป๋าเงินแล้วควักเงินออกมาหนึ่งล้านตำลึง!!” “อะไรนะ? “เรื่องการทำบุญการกุศลใต้เท้าตู้ทำแล้ว ข้าหลี่หลงหลินก็คงไม่ทำแล้วล่ะ?” ตู้เหวินยวนดูเหมือนจะถูกต่อยที่หน้าอก ใบหน้าของเขาซีดเซียว เขาเถียงกลับไปอย่างเอาเป็นเอาตาย: “ทั่วทั้งใต้หล้านี้ ทุกคนต่างวิ่งตามผลประโยชน์กันทั้งนั้น! ข้าไม่เชื่อว่าองค์ชายเก้าจะได้กลายเป็นเทพเซียนไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์!” “แม้ว่าเจ้าจะเผยแพร่สูตรยาไปทั่วทั้งใต้หล้า แต่วัตถุดิบยาในนั้นก็ต้องมีค่า! “ท่านต้องผูกขาดวัตถุดิบยาไว้ก่อนแล้วแน่ๆ กักตุนไว้เพื่อเก็งกำไร และแสวงหาผลประโยชน์มหาศาล!” ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้ว: “เจ้าเก้า เป็นอย่างที่ท่านตู้พูดใช่หรือไม่?” หลี่หลงหลินยกมือขึ้น “เสด็จพ่อ สิ่งที่เขาพูดนั้นก็ใจแคบเกินไป ที่จะคิดว่าคนดีๆ จะทำเรื่องไม่ดีแบบนั้น! ถ้าพระองค์ได้ดูส

ในค่ายผู้ลี้ภัย ฮ่องเต้หวู่ได้เห็นชิงฮวาแช่น้ำด้วยตาตัวเอง จากนั้นน้ำคั้นนำมาใช้เป็นยา เมื่อให้ผู้ป่วยทานยาไป ไม่กี่ชั่วโมงไข้ก็ลดลงแล้ว! “ยาเทวดา!” “สูตรยาชิงไต้นี้เป็นยาเทวดาจริงๆ!” ฮ่องเต้หวู่มีสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข: “เจ้าเก้า เราอยากให้รางวัลเจ้าอย่างงาม!” หลี่หลงหลินถอนหายใจ: “กฎเก่าหรือ?” ฮ่องเต้หวู่พยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม: “กฎเก่า” หลี่หลงหลินพูดไม่ออก เจอพ่อที่ขี้เหนียวแบบนี้ ก็ถือว่าตัวเองซวยไป ไม่ให้เงิน ไม่เลื่อนตำแหน่ง จุดประสงค์ของรางวัลคืออะไร? หลี่หลงหลินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “เสด็จพ่อ ข้าต้องเดินตามเส้นทางของขุนนางผู้โดดเดี่ยว ถนนข้างหน้าจะยากลำบากและเต็มไปด้วยอันตราย! ทำไมพระองค์ไม่ให้รางวัลลูกด้วยป้ายทองเว้นโทษตายเล่า! “ ฮ่องเต้หวู่สับสน: “ป้ายทองเว้นโทษตาย นั่นคืออะไร” หลี่หลงหลินงุนงง: “ราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่มีป้ายทองเว้นโทษตายหรือ? ถ้าอย่างนั้นก็มีเหรียญทองเว้นโทษตาย...” ในอดีต ใช่ว่าทุกราชวงศ์จะมีป้ายทองเว้นโทษตาย ดังนั้น ที่ฮ่องเต้หวู่จะไม่รู้ก็ถือว่าปกติ ฮ่องเต้หวู่ยังคงสับสน: “เหรียญทองเว้นโทษตาย มีไว้เพื่ออะไร” หลี่หลง

หลี่หลงหลินถอนหายใจ: “เฟิ่งหลิง ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวัง! แค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง ...” ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดง: “ยังไม่ถึงเวลาหรือ? หรือท่านจะต้องรอให้เมืองซั่วเป่ยถูกตีแตก เหล่าทหารถูกกวาดล้างจนย่อยยับ? เจ้าคนขี้ขลาดกลัวตาย?” หลี่หลงหลิงมองลึกไปที่ซูเฟิ่งหลิงอย่างลึกซึ้ง กับเด็กโง่คนนี้ อธิบายยังไงก็ไม่ได้ ต้องอาศัยแต่การโกหกหลอกลวง... หลี่หลงหลินเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ: “เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงไม่ปล่อยให้เจ้าไปออกรบ?” ซูเฟิ่งหลิงตกใจ: “เพราะกลัวไม่ใช่หรือ?” หลี่หลงหลินส่ายหัวแล้วพูดว่า: “มันไม่ใช่ความกลัว! แต่เป็นการเหยียดหยาม! พวกป่าเถื่อนทางเหนือ จะน่ากลัวอะไรกัน? ไม่จำเป็นให้เจ้าต้องออกรบด้วยซ้ำ รอดูเถอะว่าข้าจะใช้แผนอะไรจัดการมัน!” แผนการที่จะเอาชนะชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหรือ? ซูเฟิ่งหลิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ถึงแม้ว่าหลี่หลงหลินจะมีเล่ห์เหลี่ยมมากมาย แต่เขาก็ไม่รู้จักการทำสงครามเลย ยิ่งไปกว่านั้น ท่านเป็นองค์ชาย ไม่ใช่ฝ่าบาท แม้ว่าท่านจะมีแผนการอันชาญฉลาดในการเอาชนะศัตรู จางไป่เจิงก็ไม่ฟังคำสั่งของท่าน มันไม่มีประโยชน์! หลี่ห

จางไป่เจิงวางราชโองการทั้งสองไว้ข้างกายแล้วออกคำสั่ง: “ออกจากเมืองไปตัดชิงฮวามา!” ถึงแม้จะต้องใช้แผนการที่เสี่ยง แต่ก็ควรจะทำให้ทหารหายจากโรคมาลาเรียก่อน ตัดชิงฮวา? เมื่อเหล่าทหารรักษาพระองค์ได้ยินคำสั่งของจางไป่เจิง พวกเขาก็ตกตะลึงกันหมด ไม่ถอนกำลังแล้วหรือ? ทำไมมันถึงกลายเป็นไปตัดชิงฮวา? หญ้าชิงฮวานั่น มีประโยชน์อะไร? คำสั่งทางทหารหนักแน่นดั่งภูผา ไม่สามารถขัดขืนได้ นอกจากประตูทิศใต้แล้ว ยังมีกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ประจำการอยู่นอกประตูอีกสามประตูของเมืองซั่วเป่ย ดังนั้น ประตูทางทิศใต้เปิดออก เหล่าทหารต่าง ๆ ก็พากันออกจากเมืองไปเต็มป่าเต็มทุ่ง เพื่อตัดชิงฮวา............. ณ ค่ายทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แม่ทัพใหญ่เย่หลู่ฉีอยู่ในกระโจม กินดื่มอย่างสนุกสนานกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ หญิงสาวหลายคนรูปร่างงดงาม กำลังเต้นรำอย่างยั่วยวนในอาภรณ์บางเบา เคลื่อนไหวด้วยท่าเต้นร่ายรำที่ยวนยั่ว ดึงดูดจิตใจ “รายงาน!” หน่วยสอดแนมคุกเข่าอยู่ด้านนอกกระโจมและตะโกนว่า: “ท่านแม่ทัพ! มีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ เกิดขึ้นในเมืองซั่วเป่ย!” เย่หลู่ฉีขมวดคิ้วเ