Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 521 - Bab 530

เหล่าทหารติดโรคมาลาเรียรักษาหายแล้วหรือไม่?กองทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ สถานการณ์เป็นเช่นไร?ไม่มีข่าวเลยแม้แต่น้อยฮ่องเต้หวู่กังวลใจมาก หลายวันนี้กินไม่มีรสชาติ นอนก็ไม่หลับความกังวลของเขาหนักมากจนเกินไป ฝันร้ายอย่างต่อเนื่องฝันว่าทหารรักษาพระองค์หนึ่งแสนคนถูกทำลายล้าง จางไป่เจิงตายในสนามรบ!“จางไป่เจิง!”“เจ้าอย่าทำให้เราผิดหวัง!”ฮ่องเต้หวู่กำหมัดแน่นๆ ภายในสมองล้วนคือเรื่องของซั่วเป่ยตอนนี้เอง ภายนอกพลันเกิดเสียงดังขึ้น“ข่าวด่วนแปดร้อยลี้!”“เมืองซั่วเป่ยส่งข่าวมาแล้ว!”ทหารส่งข่าวเปรอะเปื้อนฝุ่น ห้อตะบึงเดินทางมาตลอดทาง คุกเข่าลงหน้าประตูท้องพระโรงหัวใจของฮ่องเต้หวู่ ดีดตัวสูงขึ้นในทันใดภายในราชสำนัก เงียบกริบเฉกเดียวกันข่าวของซั่วเป่ย?เป็นข่าวดีหรือร้าย?ขุนนางบุ๋นและบู๊ต่างพากันตึงเครียดฮ่องเต้หวู่ตื่นเต้นมาก ลุกขึ้น เสียงสั่นๆ “รีบพูด...ข่าวอะไร!”“จางไป่เจิงมอบเมืองสวามิภักดิ์ต่อศัตรู!”“ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไร้เลือดติดคมมีด บุกเข้าซั่วเป่ย!”“เสียเมืองซั่วเป่ยแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”ทหารส่งข่าวคุกเข่าบนพื้น เสียงแหบพร่าเงียบ!ภา

นั่นก็คือไม่เก่งเรื่องการปิดล้อมซั่วเป่ยเป็นเมืองเดียวดายแห่งหนึ่ง รักษามาได้นานหลายเดือนนับประสาอะไรกับเมืองหลวง เมืองอันดับหนึ่งในใต้หล้าแห่งนี้?ฮ่องเต้หวู่เชื่อ หากสามัคคีรวมพลังกัน ก็ไม่แน่ว่าจะไม่สามารถยับยั้งกองกำลังของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้แน่นอน นี่เป็นความยินยอมฝ่ายเดียวของฮ่องเต้หวู่ ยังต้องฟังความเห็นของขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนักอีกด้วยตู้เหวินยวนสืบเท้าขึ้นมาหนึ่งก้าว “ฝ่าบาท! เมื่อวานกระหม่อมรับชมดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดาวดวงใหญ่ตกทางทิศเหนือ! นี่คือลางร้าย! ฝ่าบาทอย่าขัดต่อบัญชาสวรรค์ รีบถ่ายทอดพระราชโองการย้ายลงใต้โดยเร็วเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”ฮ่องเต้หวู่ชะงักเดิมทีเขาคิดว่า ตู้เหวินยวนขวัญกล้าออกมาเสนอให้ย้ายลงใต้ จะต้องมีหลักการสูงส่งเป็นแน่!ผลปรากฏว่าแค่นี้?ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ต้องพูดว่าที่ตู้เหวินยวนพูดล้วนเป็นเท็จ เมื่อคืนมีดาวตกจริงหรือไม่ก็ไม่สามารถอ้างปรากฏการณ์ท้องฟ้านี้ หักใจทอดทิ้งเมืองหลวง ย้ายลงใต้ให้พ้นภัย!ช่างแสดงละครเก่งโดยแท้!จากนั้น ใบหน้าของขุนนางบุ๋นบู๊ทั้งราชสำนัก กลับเผยสีหน้าตกตะลึงหวาดกลัว ต่างพากันคุกเข่าโบกคำนับ “ฝ่าบาท ใ

“จางไป่เจิงใช้สูตรยาชิงไต้ รักษาโรคมาลาเรียของทหารรักษาพระองค์จนหาย อาศัยประโยชน์จากสถานการณ์ ทหารเสี่ยงอันตราย โจมตีชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!”ฮ่องเต้หวู่ดีใจมาก ลูบเครา “พูดเช่นนี้แล้ว! นี่ก็คือความดีความชอบของเราจริง! ใช่แล้ว ยังมีเจ้าเก้า! เจ้าเก้า เจ้าอยู่ก่อน! เลิกประชุมเถอะ!”ฮ่องเต้หวู่ดีใจมาก คร้านจะสนใจถือสาเรื่องย้ายลงใต้ของตู้เหวินยวนเดิมทีก็มิได้เสียซั่วเป่ยไป ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยังเตรียมเจรจาอีกด้วยย้ายลงใต้ผายลมเถอะ!สีหน้าตู้เหวินยวนหมดอาลัยตายอยาก คล้ายสุนัขถูกทิ้ง ออกจากท้องพระโรงเร็วรี่หลี่หลงหลินตามหลังฮ่องเต้หวู่ มายังห้องทรงพระอักษรฮ่องเต้หวู่หัวเราะมองทางหลี่หลงหลิน “เจ้าเก้า ครั้งนี้เจ้าทำความดีความชอบอีกแล้ว! หากมิใช่เจ้าอยู่ตรงกลางขวางเอาไว้ เราเชื่อคำพูดขุนนางชั่วเหล่านั้น ถ่ายทอดพระบรมราชโองกายย้ายลงใต้จริง ต่อให้สุดท้ายจะไม่เกิดอะไรขึ้น ก็ต้องกลายเป็นตัวตลกของคนในใต้หล้า!”นี่คือความจริงแม้เป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่หากฮ่องเต้หวู่ถ่ายทอดพระบรมราชโองการจริง เมืองหลวงจะตกอยู่ในความโกลาหล!ราษฎร์นับไม่ถ้วนจะต้องนำครอบครัว พากันหลบหนีเมือ

หลี่หลงหลินหัวเราะแล้ว “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพ่ายแพ้ เจ้าสมควรดีใจถึงจะถูก! เหตุใดขุ่นข้องหมองใจอารมณ์ไม่ดีเล่า? หรือว่า เพราะอุบายของข้าทำลายชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ฝีมือการต่อสู้ของเจ้า จึงไม่มีที่ให้ใช้งาน?”ซูเฟิ่งหลิงตัวสั่นหลี่หลงหลินเดาถูกแล้ว!ความฝันของนาง ก็คือทำลายชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือด้วยมือของตน เพื่อล้างแค้นให้วีรบุรุษของสกุลซู!สรุปคือ ตนเองยังไม่ทันออกศึกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็พ่ายแพ้แล้ว ถึงขั้นต้องการเจรจาร่วมกันภายในหัวใจของซูเฟิ่งหลิงว่างเปล่า คล้ายปล่อยหมัดใส่ดอกฝ้าย พูดไม่ออกว่าทรมานหัวใจนางเปี่ยมความผิดหวัง กลับไม่มีที่ให้ระบาย ทำได้เพียงอึดอัดคับข้องใจอยู่เพียงลำพัง“ต้องโทษท่าน!”สายตาซูเฟิ่งหลิงทอประกายน้ำตา “หากมิใช่ท่านขัดขวางข้า! ข้าก็สามารถได้รับพระราชโองการจากฝ่าบาท พาทหารไปแดนเหนือ พอดีจะได้ต่อสู้เคียงบ่าแม่ทัพจาง ฆ่าพวกชนเผ่าทางตอนเหนือให้เกลี้ยง!”“ตอนนี้เล่า...”“ข้าและเหล่าทหารของภูเขาทิศประจิม คล้ายเป็นเรื่องตลกอย่างหนึ่งไปแล้ว!”หลี่หลงหลินเผยสีหน้าเคร่งขรึม พูดว่า “เจ้าคงไม่คิดว่า นับตั้งแต่นี้ไป ตนเองก็ไม่มีที่ให

หลี่หลงหลินพูดอย่างลำบากใจ “สกุลซูไม่มีตำรายุทธวิธี นั่นจะทำเช่นไร?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพูดยิ้มๆ “ย่อมต้องเขียนออกมา! เฟิ่งหลิงเด็กคนนี้ เติบโตอยู่ในกองทัพตั้งแต่เด็ก ได้รับสืบทอดวิชายุทธ์ของสกุลซูอย่างแท้จริง เพียงน่าเสียดายพูดไม่เก่ง คิดเพียงฝึกทหาร พูดออกมาไม่ได้”หลี่หลงหลินหัวเราะ “ผู้มีวิชายุทธ์บนโลกนี้ส่วนใหญ่ ต่างเป็นเช่นนี้! ทำได้เพียงต่อสู้ แต่สอนคนต่อสู้ไม่ได้!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูพยักหน้า “ใช่! เพราะเหตุนี้ ข้าจึงอยากให้องค์ชายเก้าช่วยซูเฟิ่งหลิง เขียนตำรายุทธวิธีออกมา!”หลี่หลงหลินชะงัก ชี้จมูกตนเอง เอ่ยถามอย่างแปลกใจ “ฮูหยินผู้เฒ่า ให้ข้าเขียนตำรายุทธวิธี?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่แล้ว!”หลี่หลงหลินโบกมือ “สำหรับวิชายุทธ์ ข้าไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อย ไฉนเลยจะสามารถเขียนตำรายุทธวิธีได้? หากพูดเรื่องเรียงความ พี่สะใภ้สี่หลิ่วหรูเยียนยังเหนือกว่าข้า มิสู้ให้นางช่วย ดีกว่าข้ามากนัก!”มิใช่หลี่หลงหลินถ่อมตนจริงแต่ฮูหยินผู้เฒ่าซูประเมินตนสูงเกินไปแล้วยามตนเป็นผู้ตรวจการกองทัพอยู่แดนเหนือ นี่เข้าสนามรบกี่วันเล่า?ตนเองไปช่วยซูเฟิ่งหลิงเขียนตำรายุทธวิธี มิใช่สองประโยค