บทที่ 511

ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนว่าเป็นการยกขึ้นสู่สวรรค์”

จางเฉวียนงุนงง “ฝ่าบาท คำพูดนี้พระองค์หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หวู่มองจางเฉวียนด้วยแววตาที่ล้ำลึก “ฐานะบุตรสาวของเจ้านั้นสูงส่ง เป็นกิ่งทองใบหยกสมดั่งชื่อเสียงที่ได้รับมา แต่กลับมีความเมตตาต่อประชาชน ป้อนยารักษาโรคให้ประชาชน นี่ไม่เพียงแต่เป็นหน้าเป็นตาให้เจ้า แต่เป็นหน้าเป็นตาให้เราด้วย”

“เจ้ามีบุตรสาวเช่นนี้ ก็เพียงพอแล้วจริงๆ”

จางเฉวียนหน้าแดงหูแดง ค้อมตัวลงแล้วเอ่ย “ฝ่าบาท พระองค์ชมเกินไปแล้ว”

ฮ่องเต้หวู่กวาดสายตามองไปยังขุนนางที่ติดตามมา และเอ่ยติดตลก “มิน่าเล่า บุตรสาวของพวกเจ้าถึงได้หนีกลับมาจากเขาประจิม ก็จริงอย่างที่ว่า มีพ่อแบบไหน ก็ได้ลูกแบบนั้น

เหล่าขุนนางต่างมีสีหน้าตะขิดตะขวง พวกเขาก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ตู้เหวินยวนเอ่ยเยาะเย้ย”ฝ่าบาท องค์ชายเก้าทำเช่นนี้ เป็นเพียงการแสดงเพื่อให้ดูดีไปเท่านั้น ถ้าจะพูดให้ถึงที่สุดแล้ว คนไข้เหล่านี้ที่เป็นโรคมาลาเรีย อย่างน้อยครึ่งหนึ่งก็ต้องตาย!

ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วมุ่น

แม้ว่าตู้เหวินยวนจะทำเพื่อให้คนเกลียด

แต่สิ่งที่พูดกลับเป็นเรื่องจริง

เ