All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 531 - Chapter 540

ส่วนอีกหนึ่งคนก็คือเซียวเม่ยเอ๋อร์องค์หญิงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนางนั่งอยู่ในรถม้าที่หรูหรา สวมชุดกระโปรงหนังสั้นในแบบของโม่เป่ย เผยผิวขาวเนียนส่วนใหญ่บนขาเรียวยาวทั้งสองข้างของนาง งดงามราวกับเสือดาวสาวที่เต็มไปด้วยความดุร้ายใบหน้ารูปไข่ที่งดงามของนาง ดวงตาสีฟ้า และรอยยิ้มมีเสน่ห์ที่ดึงดูดใจผู้คน ประกอบกับรูปร่างที่เผ็ดร้อนเย้ายวนนั้น มีเพียงคำว่าปีศาจที่จะสามารถอธิบายได้!ส่วนเหยลวี่เกอนักรบผู้กล้าหาญคนแรกของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เป็นชายร่างสูงใหญ่ สูงประมาณสองร้อยหมี่ มีกล้ามเป็นมัดๆ ผมหนา เหมือนหมีดำตัวใหญ่ ขี่ม้าตัวใหญ่และสูง เดินตามอยู่ข้างๆ เซียวเม่ยเอ๋อร์“ฮี่ๆ...”เซียวเม่ยเอ๋อร์มองเมืองหลวงในระยะไกล พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มหวาน “ท่านราชครู นี่คือเมืองหลวงของต้าเซี่ยหรือ ช่างเป็นเมืองที่งดงามจริงๆ เมื่อไหร่พวกเราจะยึดครองที่นี่ได้?”เซียวเซวียนเช่อยิ้มบาง “องค์หญิง อย่ารีบร้อน! จงหยวน มีทรัพยากรอุดมสมบูรณ์ เป็นถิ่นกำเนิดของอัจฉริยะบุรุษมากมาย ไม่อาจมองข้ามได้ พวกเราอย่ารีบร้อนเกินไป ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเถอะ!”เซียวเม่ยเอ๋อร์ดวงตาเป็นประกาย “ข้าได้ยินมาว่าฮ่องเต้ต้า

ตอนนี้เขามีอำนาจทหารอยู่ในมือ ได้รับความโปรดปรานจากเสด็จพ่อ ชื่อเสียงก็รุ่งโรจน์ แล้วข้าล่ะ?เมื่อครู่ขอร้องให้ท่านตาไปบอกท่านยาย หาทางให้เสด็จพ่อปล่อยข้าจากการกักบริเวณแต่ทันทีที่ข้าออกมา ก็ต้องมาขัดแย้งกับเจ้าเก้าหรือ?ข้ายังอยากจะมีชีวิตต่ออีกหลายวันหลี่จือยิ้มประจบประแจงกล่าวว่า “ท่านราชครูอย่าถือสาเลย! น้องเก้าของข้าเป็นคนเจ้าอารมณ์! อย่าไปถือสาเขาให้มากนักเลย! ท่านลงจากหลังม้า พวกเราก็จะเดินเข้าเมืองหลวงไปพร้อมกับพวกท่าน...”เซียวเซวียนเช่อโกรธมาก “มีเหตุผลเสียที่ไหน!”ทันทีที่มาถึงเมืองหลวง ยังไม่ได้เข้าไปในประตูเมืองด้วยซ้ำ ก็ถูกวางอำนาจใส่แล้วเขาเป็นราชครูชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?สิ่งที่น่าโมโหที่สุดก็คือ คนที่ทำให้ตนอับอาย จริงๆ แล้วคือองค์ชายเก้าแห่งต้าเซี่ยผู้ไร้ประโยชน์ที่มีชื่อเสียงผู้นั้น!เซียวเซวียนเช่อไม่อาจกลืนความโกรธนี้ได้จริงๆในเวลานี้ เสียงที่มีเสน่ห์และน่ารักของเซียวเม่ยเอ๋อร์ก็ดังออกมาจากรถม้า “ในเมื่อต้าเซี่ยมีกฎเช่นนี้ เช่นนั้นพวกเราก็ควรเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม ยิ่งไปกว่านั้น ข้าก็อยากจะดูว่าเมืองหลวงของต้าเซ

“องค์ชายสี่กับขุนนางกรมธรรมการ ล้วนแต่เป็นหนูบนถนน”“มีเพียงองค์ชายเก้าเท่านั้นที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรงั้นหรือ?”“เรื่องนี้มีเหตุผลอะไรหรือไม่?”หากเซียวเม่ยเอ๋อร์ถามความลับของราชสำนัก ต่อให้เสนาบดีกรมพิธีการทูตต้องตายก็ไม่มีทางกล้าพูดออกมาแต่ถ้าถามเรื่ององค์ชายเก้าก็ไม่เป็นอะไรอย่างไรเสีย การกระทำขององค์ชายเก้าเป็นที่รู้จักกันดีของทุกคนในต้าเซี่ย ไม่ได้เป็นความลับอะไรเสนาบดีกรมพิธีการทูตกล่าวด้วยรอยยิ้ม “องค์หญิง ข้อมูลของท่านน่าจะเก่าแล้ว!”“องค์ชายเก้าเคยเป็นเสเพลมาก่อนจริงๆ เป็นคนไร้ความสามารถ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ”“ความจริงแล้ว เขาเป็นพวกเสือซ่อนเล็บ ซ่อนความสามารถของตัวเองมาตลอด!”เซียวเม่ยเอ๋อร์ประหลาดใจ “ซ่อนความสามารถ? หาได้ยากจริงๆ ใช่หรือไม่?”เสนาบดีกรมพิธีการทูตกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อองค์หญิงสนใจองค์ชายเก้ามาก กระหม่อมสามารถเล่าเรื่องเกี่ยวกับเขา...”หลังจากที่เห็นเซียวเม่ยเอ๋อร์พยักหน้า เสนาบดีกรมพิธีการทูตก็เริ่มเล่าเรื่องราวของหลี่หลงหลินจากการกบฏขององค์ชายหก หลี่หลงหลินก็สามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ จนกระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงในเขาทิศประจิม ทหารใหม่

การประชุมครั้งนี้จบลงอย่างไม่มีความสุขนักหลังออกจากวัง เซียวเม่ยเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านราชครู ท่านช่างฝีมือดีจริงๆ! พูดเพียงไม่กี่คำ ก็ทำให้ขุนนางทั้งราชสำนักเดือดดาล! แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเซี่ยก็โกรธจนจมูกเบี้ยว!”เซียวเซวียนเช่อลูบเคราแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ฮ่องเต้หวู่ก็ฉลาดเพียงเท่านี้!”จู่ๆ เซียวเม่ยเอ๋อร์ก็พูดว่า “แต่มีข้อยกเว้นอยู่คนหนึ่ง!”เซียวเซวียนเช่อตกใจ “ใคร?”เซียวเม่ยเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “องค์ชายเก้าหลี่หลงหลิน!”“เขาหรือ?”เซียวเซวียนเช่อขมวดคิ้วสิ่งที่เขาให้ความสนใจเมื่อครู่นี้ คือฮ่องเต้ต้าเซี่ยและขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ จนไม่ได้สนใจหลี่หลงหลินว่าแสดงความรู้สึกออกมาอย่างไรแต่เซียวเม่ยเอ๋อร์กลับตรงกันข้ามนางไม่สนใจใครเลย สนเพียงหลี่หลงหลินเท่านั้นเซียวเซวียนเช่อพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเก้าผู้นี้ซ่อนความสามารถมาหลายปี เมื่อผงาดขึ้นในเวลา ก็สร้างความดีมากมาย เป็นอัจฉริยะที่โลกตะลึง!”“องค์หญิง ท่านพูดมาให้ข้าฟังสิ องค์ชายเก้ามีท่าทีอย่างไร?”เซียวเม่ยเอ๋อร์ส่ายหัวกล่าวว่า “เขาไม่มีสีหน้าอะไรเลย! ดูเหมือนว่าได้คาดการณ์ไว้นานแล้ว และ

เซียวเม่ยเอ๋อร์ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ท่านราชครู! ทั้งสำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า!”“ครั้งนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกเราได้ภูมิใจแล้ว!”“คนต้าเซี่ย ยังกล้าใส่ร้ายพวกเราว่าเป็นเผ่าหมานอีกหรือไม่?”“พวกเขาต่างหากที่เป็นเผ่าหมานตัวจริง!”เซียวเซวียนเช่อลูบเครา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จี้จิ่วของสำนักศึกษาแห่งแคว้น และปราชญ์มหาสำนักของสำนักฮั่นหลิน ยังนับว่ามีความสามารถจริงๆ!”“จริงๆ แล้วข้าใช้ลูกไม้!”ลูกไม้ที่ว่านี้ก็คือการใช้เงินฟาด!ขุนนางฝ่ายบุ๋นของต้าเซี่ยแสร้งทำเป็นว่าตัวเองมือสะอาด แต่จริงๆ แล้วทุกคนก็โลภมากเพียงติดสินบนจี้จิ่วให้ยอมแพ้ เซียวเซวียนเช่อใช้เงินถึงหนึ่งแสนตำลึง!และติดสินบนปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักฮั่นหลิน ทำให้พวกเขายอมแพ้ ก็ใช้เงินไปเกินล้านตำลึงแล้วเซียวเม่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วกล่าวว่า “สำนักศึกษาล่ะ? มีบัณฑิตมากมายขนาดนั้น หากจะใช้เงินฟาด สิบล้านตำลึงคงเอาไว้อยู่!”เซียวเซวียนเช่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เพื่อจัดการกับสำนักศึกษาหลักทั้งสี่แห่ง ไม่จำเป็นต้องใช้เงิน! ข้าใช้ความสามารถที่แท้จริง ก็สามารถโน้มน้าวพวกเขาให้ยอมแพ้ได้แล้