Semua Bab Seducing My Hot Ninong Everett: Bab 311 - Bab 320

Everisha’s POVTanghali na ako nagising, siguro dahil ay napagod ako sa pagtatanim kahapon ng mga bulaklak.Habang gumagawa ng maiinom si Czedric, kumuha ako ng panguhan ng tubig para magdilig ng mga bulaklak na tinanim ko. Kahit medyo malayo ang ilog, ayos lang, inisip ko na nag-e-exercise na lang ako. Pagkatapos kong magdilig, halos tagaktak ang pawis ko, pero okay lang kasi nakita kong sumigla lalo ang mga tanim naming bulaklak dito.Naglaga ng saging na saba si Czedrick at saka siya gumawa ng salabat o ‘yung pinakuluang luya. Habang tumatagal, nasasanay na ako sa mga kinakain namin dito. Ayos lang, ang mahalaga naman ay nakakakain kami minsan ng karne at isda. At lahat ng ito ay libre dito sa bundok. Hindi kailangan dito ng pera para mabuhay, ang kailangan ay tiyaga at ang galing kung paano ka makakahanap ng pagkain.Habang umiinom ako ng mainit na salabat na gawa ni Czedric, naglaro ang imahinasyon ko sa iba’t ibang aktibidad na puwede naming gawin ngayong araw para lang hindi ma

Czedric’s POVMukhang gumana talaga ang tsaa mula sa dilaw na luya na pinakuluan ni Everisha kahapon kasi maayos na maayos na ang pakiramdam ko ngayon.Napabuntong-hininga ako habang nakahiga pa rin sa banig. Isang bagay ang tumatak sa isip ko habang pinapanood kong abala siya sa pag-aayos sa harap ng tent niya—hindi ko na kayang magkunwari pa. Natauhan ako nung makita ko kung gaano kabuti ang puso niya habang inaalagaan ako kahapon. Lalo na nung kumbinsihin niyang isama na sa kanila at tutulungan akong makaganti sa mga kalaban ko. Kahit kakakilala palang niya sa akin, handa siyang tumulong. Naisip ko tuloy, paano kung masamang tao ako, paano kung gawan ko siya ng masama, madali siyang mauto at maloko. Iyon ang kahinaan ni Everisha, masyado siyang mabait.“Good morning,” ako ang unang bumati nang makita kong lumabas na siya sa camping tent niya.“Good morning,” matamlay naman niyang sagot habang humihikab pa.Habang nakaupo kami sa isang malaking bato at tinatapos ang aming agahan, na

Everisha’s POVPagdilat ng mga mata ko, wala na si Czedric sa tabi ko. Sobrang tahimik na ng paligid, tanging ang huni ng mga ibon at ang hangin na dumarampi sa aking mukha ang naririnig ko. Tumagilid ako at tiningnan ang buong paligid, naghanap ng kahit anong senyales na baka nandiyan pa siya. Pero wala. Ni isang bakas ng kaniyang mga galos o mga gamit na iniwan ay wala na talaga. Tumayo ako ng mabilis, tumakbo sa paligid at saka siya tinatawag.“Czedric! Czedric!” sigaw ko habang nanginginig ang boses ko. Pero walang sumasagot. Para akong nawawala sa isang mundo kung saan ako lang ang natira.Tumigil ako habang ang mga luha ko ay kusa na lang pumatak. Naiyak ako nang husto. Sa kabila ng lahat ng nangyari sa amin, sa kabila ng pagkakasama namin sa bundok, hindi ko pa rin kayang tanggapin na hindi ko siya napilit na sumama sa akin. Lalo na ngayong nagsimula ko nang malaman na hindi lang siya basta isang tao sa buhay ko. May mga bagay na hindi ko maamin sa sarili ko—pero sigurado ako,

Everisha’s POVSa wakas, hindi na malamig na lupa ang hinihigaan ko. Hindi na kailangan ng makapal na kumot o makiramdam sa bawat kaluskos ng kalikasan. Nandito na ako ngayon sa kuwarto ko, sa malambot at malaki kong kama. Naka-aircon, presko ang paligid, at sobrang luwag pa. Para akong nasa ulap habang nakahiga, tulog na tulog, at para bang binubura ng bawat pahinga ko ang lahat ng pagod ko mula sa bundok.“Good morning, Everisha,” bati ng yaya ko nang maamoy ko ang mabangong aroma ng kape at bagong lutong sinangag. Bumaba ako ng hagdan, suot pa ang aking silk na pajama. Nagulat ako sa dami ng pagkain sa mesa—fried rice, tapa, itlog, at mga sariwang prutas. Napangiti ako habang tinitingnan ang mga masasarap na pagkain na nakahanda.Hindi ko napigilang mapabuntong-hininga. “Wow, I missed this. Kanin at masasarap na ulam. Salamat, Yaya!”Habang kumakain, inisip ko ang mga nakalipas na araw. Hindi ko pa rin makalimutan ang simple ngunit nakakabusog na almusal na niluto ni Czedric—mga nah

Everisha’s POVIlang linggo na ang nakalipas mula nang makabalik ako sa lungsod, ngunit hindi pa rin maalis sa isip ko ang huling sandali ko sa bundok kasama si Czedric. Paulit-ulit kong inaalala ang mga sinabi niya, ang bawat galaw niya, at ang tahimik na kumpiyansa na tila may pinapasan siyang mundo na hindi niya sinasabi.“Everisha, we’ll go back,” biglang sabi ng papa ko isang umaga habang nag-aalmusal kami.Napatingin ako sa kanya. “Really, Pa? You mean it?”Tumango siya habang may hawak na tasa ng kape. “Yes. I’ve already arranged for a private helicopter. This time, I’m making sure it’s safe and fully operational. We’re leaving tomorrow. Naisip ko kasi na payagan ka na sa gusto mong mangyari. Utang natin ang buhay mo sa kaniya kasi naligtas at nakabalik ka ng buhay nang dahil sa kaniya kaya susuklian natin iyon. Tutulungan na natin siya.”“Salamat papa, mabait na tao si Czedric. Sure akong mababaitan din po kayo sa kaniya.”Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o matakot. Na