หลังจากที่เกาเจี้ยนจับกุมคนได้แล้ว ก็รีบร้อนกลับมารายงานซูจิ่งสิง“ฝ่าบาท ข้าน้อยไร้ความสามารถพ่ะย่ะค่ะ คนอื่น ๆ ถูกจับกุมทั้งหมดแล้ว เหลือเพียงฟางเชาที่ถูกองครักษ์ส่วนตัวคุ้มกันจนหนีรอดไปได้”คนเจ้าเล่ห์ย่อมรู้จักหาทางหนีทีไล่ ฟางเชาเจ้าเล่ห์กว่าที่เกาเจี้ยนคิดไว้มากนัก ซูจิ่งสิงกลับสงบนิ่ง หมากสีขาวในมือถูกวางลงบนกระดานอย่างเยือกเย็น“มิต้องตื่นตระหนกไป เขาหนีไปได้ไม่ไกลหรอก”เขาได้วางกับดักไว้ที่นี่แล้ว ต่อให้ฟางเชาอยากจะหนี ก็ไม่สามารถหลบหนีไปได้เกาเจี้ยนถอนหายใจอย่างโล่งอก “ยังคงเป็นฝ่าบาทที่ทรงพระปรีชา ทราบว่าต้องเตรียมการไว้ล่วงหน้า”เขายิ้มจนเห็นฟันขาว “คราวนี้ก็ดีแล้ว ข้าจะได้รีบจัดการธุระให้เสร็จสิ้น แล้วกลับเมืองหลวงได้เร็วขึ้น”ซูจิ่งสิงเลิกคิ้วขึ้น “เจ้ารีบร้อนกลับเมืองหลวงไปทำอะไร?”แม้ด่านเซียวจะห่างไกล แต่ก็มีทิวทัศน์งดงามแปลกตาไปอีกแบบซูจิ่งสิงตั้งใจจะพากู้หว่านเยว่พักอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวันเกาเจี้ยนแสดงสีหน้าเปี่ยมสุขและภาคภูมิใจอย่างยิ่ง “ยางเอ๋อร์ตั้งครรภ์แล้ว ข้าต้องรีบกลับไปดูแลนาง นี่เป็นลูกคนแรกของเรา จะเกิดเรื่องผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด ข้าในฐานะสา
Baca selengkapnya
Masuk
