All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 2201 - Chapter 2210

ทั้งสองมองตามทิศทางของฟางอวี่ เห็นเขาก้าวขึ้นไปบนสะพาน เดินไปตรงหน้าหญิงชุดดำคนหนึ่งแล้วพูดบางอย่างหญิงชุดดำพยักหน้า แล้วหันมองมาทางพวกเขา จากนั้นหันหลังจากไป“ฮูหยินเมื่อครู่งดงามเหลือเกิน”“ถูกต้อง ข้าไม่เคยเห็นฮูหยินที่ไหนงดงามขนาดนี้มาก่อน”ทั้งสองยืนอยู่ที่เดิมด้วยกันจ้องมองด้วยความตะลึง“ใช่แล้ว พวกเรารีบไปหาอาจารย์อาเล็กกันเถอะ อาจารย์อาเล็กบอกว่ารอพวกเราอยู่ที่ท่าเรือ”หากให้อาจารย์อาเล็กรู้ว่าพวกเขาช่วยคนที่ตลาด แล้วยังถูกคนเอาเปรียบ ด้วยนิสัยโมโหร้ายของอาจารย์อาเล็ก ต้องเล่นงานพวกเขาหนักแน่“ไปไปไป”เรื่องแทรกเมื่อครู่ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อหัวใจของกู้หว่านเยว่ นางยังนึกถึงพิษในร่างกายซูจิ่งสิง ดังนั้นจึงรีบไปท่าเรือพร้อมกับปรมาจารย์แพทย์ ก้าวขึ้นไปบนเรือที่พวกฟางอวี่เตรียมไว้ให้พวกนางตั้งแต่แรก“ฮูหยิน สามคนนี้คือคนขับเรือ ตลอดทางจะมีพวกเขาเป็นคนขับ ส่วนคนที่เหลือจะคอยคุ้มกันอยู่บนเรือ รอบด้านมีหมู่เกาะมากมาย ไม่แน่อาจเจอกับโจรสลัด”หลังก้าวขึ้นไปบนเรือ ฟางอวี่พากู้หว่านเยว่กับปรมาจารย์แพทย์ไปที่ห้องพัก แล้วอธิบายกับทั้งสองกู้หว่านเยว่พยักหน้า“ระวังตัวหน่อยก็เป็น

กู้หว่านเยว่มองดูด้านหน้า เมื่อเห็นเรือเข้าใกล้ จึงกล่าวเสียงเย็น “เล็งไปที่เรือ ยิงธนู”เรือที่อยู่ตรงข้ามย่อมต้องมีธนูแน่นอน เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขายิงธนูใส่พวกตนตอนเข้าใกล้ สุดท้ายจึงยิงพวกเขาให้จมก่อนระยะยิง “ขอรับ”ฟางอวี่ตอบแล้วพยักหน้า กล่าวเสียงดัง “ฟังคำสั่งฮูหยิน ยิงธนู!”“ขอรับ!” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ต่อมาพลธนูทั้งหมดยิงธนูไฟออกไปพร้อมกัน โจรสลัดที่อยู่ตรงหน้ากำลังครุ่นคิดว่าอีกเดี๋ยวจะแบ่งสมบัติกันอย่างไร ไม่ได้ใส่ใจพวกนางแม้แต่น้อย พลันเห็นว่าเบื้องหน้ามีแสงไฟพุ่งเข้ามาแล้ว“นั่นคิดสิ่งใด?”“ดูเหมือนจะเป็นไฟ ไฟที่มัดไว้กับธนู!” ทุกคนเผยสีหน้าลนลานแตกตื่นไม่เคยเห็นไฟเช่นนี้มาก่อน“ตกลงไฟนี้มาได้อย่างไร พวกเรายังห่างจากพวกเขาไกลมากไม่ใช่หรือ ยิงมาได้อย่างไรกัน?”ชายหน้าบากไม่ใช่คนโง่ ย่อมรู้ว่าตรงหางของลูกธนูสามารถผูกตะบันไฟเอาไว้ได้แต่สิ่งสำคัญคือพวกเขายังอยู่ไกลขนาดนี้ตกลงลูกธนูนี้ยิงมาได้อย่างไร?“ลูกพี่ พวกเราจะทำอย่างไรดี? ธนูของพวกเขายิงมาแล้ว”ชายหน้าบากเพิ่งพูดคำนี้เสร็จ พลันมีธนูดอกหนึ่งยิงมาบนเรือของพวกเขา ตรงหางธนูยังมีน้ำมันก๊าดผู

เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหื่นกามด้านใน กู้หว่านเยว่โมโหทันใด เอาผงยาพิษห่อใหญ่ออกมาจากมิติ แล้วมาที่ห้องครัวของพวกเขา เทยาพิษลงในหม้อโดยตรง“ใครใช้ให้พวกเจ้าจัดงานฉลอง จงไปตายเสียให้หมด”จากนั้นนางมาถึงเรือนส่วนหลังของพวกโจรสลัด พบเห็นหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่สีหน้าเฉยชาเนื่องจากที่นี่เป็นเกาะที่อยู่ไม่ไกลจากแผ่นดินใหญ่มากนัก โจรสลัดพวกนั้นจึงไม่กลัวหญิงสาวพวกนี้จะหนีไป ดังนั้นจึงเลี้ยงพวกนางเอาไว้ในเรือนส่วนหลังอย่างอิสระหญิงสาวเหล่านี้แต่ละคนสีหน้าเฉยชา เสื้อผ้าบนตัวขาดวิ่น ผิวหนังที่เผยให้เห็นภายนอกมีรอยฟกช้ำน้อยใหญ่มากมายกู้หว่านเยว่ดูแล้วรู้สึกไฟโกรธลุกโชน“หากรู้แต่แรกคงไม่วางยาพิษให้พวกเขาตาย ให้เขาตายด้วยยาพิษสบายพวกเขาเกินไปแล้ว น่าจะสับพวกเขาเป็นชิ้น จะได้ทรมานให้สาสม”กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้ว ในใจไม่สบอารมณ์เกลียดชังพวกโจรสลัดที่ทารุณกรรมหญิงสาวเหล่านี้อย่างที่สุด จึงรีบเข้าไปหาถามพวกนาง“พวกเจ้ามีใครพายเรือเป็นหรือไม่? โจรสลัดข้างนอกนั่นถูกข้าจัดการแล้ว พวกเจ้าหาเรือแล้วพายหนีไปเองเถอะ”คำพูดของกู้หว่านเยว่ทำให้หญิงสาวเหล่านั้นเงยหน้ามองนางอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นคนพูดเป็นห

เด็กหญิงกะพริบตา “จะไปยากอะไร? ก็ต้องเป็นอาจารย์อาท่านนั้นกลับมาแล้วนะสิ”“อะไรนะ? เจ้าว่าอาจารย์อาท่านนั้นกลับมาแล้วหรือ?”เด็กชายรีบทิ้งเปลือกหอยที่อยู่ในมือ แล้ววิ่งกลับไปทางสำนักอย่างเร่งด่วน“อาจารย์ ศิษย์พี่ มีพลุสัญญาณสีขาว อาจารย์อากลับมาแล้ว”บนเกาะเซียนเฝิงไหล ศิษย์หลายคนที่สวมชุดสีน้ำเงินยืนล้อมวง แล้วพูดคุยเรื่องพลุสัญญาณสีขาว“อาจารย์ล่ะ เมื่อกี้ตอนข้าอยู่ที่ชายหาดเห็นพลุสัญญาณสีขาว! อาจารย์เอาแต่บ่นทั้งวันว่าเมื่อใดจะได้พบอาจารย์อาอีกไม่ใช่หรือ ในที่สุดตอนนี้อาจารย์อาก็กลับมาแล้ว”ศิษย์พี่ศิษย์น้องหลายคนในสำนักสบตากัน ใบหน้าล้วนเผยความตกตะลึง“ข้าจะเข้าไปบอกอาจารย์เดี๋ยวนี้”หนึ่งในศิษย์คนหนึ่งรีบเดินเข้าไปในเรือน“……”“ผู้อาวุโส พลุสัญญาณปล่อยออกไปครู่หนึ่งแล้ว ทำไมถึงยังไม่มีใครออกมาต้อนรับพวกเราล่ะ?” ฟางอวี่เกาหัว“หรือว่าจะไม่มีใครเห็น ถ้าอย่างไร ผู้อาวุโสจุดอีกอันหนึ่งเถอะ”ปรมาจารย์แพทย์ยื่นมือเขกมะเหงกใส่หัวของเขา“จุดอีกอัน จุดอีกอัน เจ้านึกว่าพลุสัญญาณเป็นผักปลาหรือไร ที่ข้ามีเป็นอันสุดท้ายแล้ว”กู้หว่านเยว่ที่อยู่ข้างกันสีหน้าสับสนปรมาจารย์แพทย์ไ

สายตาเหิงหย่วนอิจฉา“รอให้มีเวลาว่าง เจ้าต้องรีบเล่าให้ข้าฟัง ในสิ่งที่ได้พบเจอภายนอกในหลายปีนี้ ให้ข้าได้เปิดหูเปิดตาบ้าง”ปรมาจารย์แพทย์กระแอม หันสายตา มองไปที่กู้หว่านเยว่แล้วรีบกล่าว “ยังไม่ต้องพูดเรื่องอื่น แนะนำให้ท่านรู้จักยัยหนูที่ข้าได้รู้จักก่อน อายุยังน้อยแต่วิชาแพทย์ไม่ด้อยไปกว่าข้าหรือท่านเลย”กู้หว่านเยว่เดินเข้าไป แล้วทักทายเหิงหย่วน “คารวะเจ้าสำนัก”เนื่องจากคิดว่าเกาะเซียนเฝิงไหลอยู่ไกลโลกภายนอก ดังนั้นกู้หว่านเยว่จึงไม่เปิดเผยฐานะของตัวเอง“ข้าน้อยแซ่กู้ นามว่าหว่านเยว่”เจ้าสำนักลูบเครา ในดวงตาไม่ค่อยกล้าเชื่อ “ที่แท้เจ้าคือสหายกู้น้อยที่ศิษย์น้องข้ากล่าวถึง เจ้าอายุเท่าใดกัน ถึงได้มีความสำเร็จขนาดนี้?”ไม่โทษเจ้าสำนักที่รู้สึกเหลือเชื่อ แต่เพราะกู้หว่านเยว่อายุน้อยเกินไปแม่นางที่อายุน้อยขนาดนี้ ภายในสำนักก็มีหลายคนศิษย์เอกที่เพียบพร้อมที่สุดของเขาพอจะรับหน้าที่เพียงลำพัง แต่จะบอกว่าวิชาแพทย์เทียบได้กับคนแก่อย่างพวกเขา นั่นยังห่างชั้นกันมาก ประสบการณ์ที่ได้พบเจอมีน้อยเกินไป“ข้ามีศิษย์เอกคนหนึ่งชื่อชิงซู่ ไว้วันไหนมีเวลาพวกเจ้าลองมาแข่งวิชาแพทย์กัน”ปรมา