Semua Bab ชายาแพทย์พลิกชะตา: Bab 2181 - Bab 2190

“เจ้าเล่ห์สมกับคำร่ำลือจริง ๆ”กู้หว่านเยว่เบะปาก นี่ไม่เรียกเจ้าเล่ห์เรียกว่าฉลาดต่างหากละเมื่อขี้เกียจโต้เถียงกับเกาเถียนจวิน กู้หว่านเยว่โบกมือทันที สั่งให้คนจับตัวพวกเขาไปเมื่อกลับไปถึงจวนสกุลอวิ๋น กู้หว่านเยว่นำเกาเถียนจวินออกมาไต่สวนเพียงลำพัง“รีบพูดมา ตกลงพวกเจ้ามาต้าฉีต้องการทำสิ่งใด มีแผนการใด?”เกาเถียนจวินเป็นคนปากแข็ง ไม่ยอมปริปากด้วยซ้ำกู้หว่านเยว่เองก็ไม่รีบร้อน “ทางที่ดีเจ้ายอมพูดความจริงแต่โดยดี ไม่อย่างนั้น ข้ามีสารพัดวิธีทำให้เจ้ายอมปริปาก”เกาเถียนจวินแค่นหัวเราะ “ลัทธิล่าอาณานิคมของแคว้นอู๋วั่งคงอยู่ยืนยาว พวกเจ้าต้าฉีมีสิทธิ์อะไรมาไต่สวนข้า ข้าไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้น”กู้หว่านเยว่ขมวดคิ้วจนเป็นปม รูปแบบการพูดจาเช่นนี้ทำไมยิ่งฟังก็ยิ่งคุ้นเคย?“อย่านึกว่าจับข้าได้แล้ว พวกเจ้าก็สามารถสบายใจไร้กังวลข้าจะบอกพวกเจ้า คนที่มาเยือนต้าฉีไม่ได้มีเพียงข้าคนเดียว นอกจากข้า ยังมีอีกหลายหน่วยซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ”เกาเถียนจวินเอ่ยด้วยใบหน้าได้ใจในเมื่อพวกเขาแคว้นอู๋วั่งส่งคนออกมา ย่อมไม่ส่งเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น นอกเหนือจากเขา ยังมีอีกหลายคนซ่อนตัวอยู่ในที่ลับกู

“อาจารย์หญิง ท่านอย่าพูดเช่นนี้ เรื่องเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าสมควรทำ” หลี่เฉิงอันกำลังลังเล ดูเหมือนอยากพูดบางอย่างกู้หว่านเยว่ดูออกว่าเขามีบางอย่างจะพูด จึงพูดโดยตรง “เฉิงอัน วันนี้เจ้ามามีสิ่งใดจะพูดหรือไม่?”เดิมทีหลี่เฉิงอันลังเลว่าจะพูดหรือไม่ ทว่ากู้หว่านเยว่เป็นฝ่ายถามด้วยตัวเองแล้ว เขาจึงไม่ลังเลอีกต่อไป กล่าวด้วยใบหน้าแดงก่ำ“ข้ากำลังจะหมั้นแล้ว”เสียงเบาจนเหมือนเสียงยุงเขาก้มหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอาย“ฝ่ายหญิงที่เป็นคู่หมั้น คือคุณหนูคนหนึ่งในตระกูลขุนนางของเจดีย์หนิงกู่ พวกเราโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก”“ข้าอยากจะถามว่าตอนข้าแต่งงาน อาจารย์หญิงกับอาจารย์สามารถมาร่วมงานได้หรือไม่...หากไม่มีเวลาก็ไม่เป็นไร ข้าแค่ถามดูเท่านั้น” “ย่อมมีเวลาแน่นอน”กู้หว่านเยว่กล่าวอย่างรวดเร็วนางรู้ดีว่าที่หลี่เฉิงอันกล่าวเช่นนี้ เป็นเพราะบัดนี้บิดามารดาของเขาล้วนเสียชีวิตไปหมดแล้ว ในบ้านไม่มีญาติผู้ใหญ่ มีเพียงนางกับซูจิ่งสิงสองคนที่พอจะถือได้ว่าเป็นญาติผู้ใหญ่ของเขาในเมื่อกู้หว่านเยว่คิดได้ดังนั้น ย่อมไม่ปฏิเสธคำขอร้องของหลี่เฉิงอันแน่นอนหากลองคำนวณเวลาดูหลี่เฉิงอันก็สมคว

“น้องหญิง เรื่องที่พวกเราสองคนเดินทางมาถึงหลูโจวอย่างให้ผู้ใดรู้”สิ่งที่ซูจิ่งสิงคิดคือเมื่อเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ หากพวกเขาทั้งสองเดินทางมาอย่างเปิดเผยแล้วอีกฝ่ายรู้ เกรงว่าคงจะป้องกันล่วงหน้าด้วยการทำลายหลักฐานเมื่อเป็นเช่นนั้น พวกเขาอยากรู้ความจริงก็จะยิ่งยากมากขึ้นไม่สู้มาอย่างเงียบเชียบ ศัตรูอยู่ในที่แจ้งเราอยู่ในที่ลับจะหาหลักฐานได้ง่ายกว่ากู้หว่านเยว่เข้าใจความหมายของซูจิ่งสิง จึงรีบพยักหน้านางนำหน้ากากแปลงโฉมออกมาจากมิติสองอัน มอบหนึ่งในนั้นให้ซูจิ่งสิง“เพื่อความปลอดภัย พวกเราแปลงโฉมก่อน เช่นนี้ไม่มีใครจำพวกเราได้แน่นอน”ซูจิ่งสิงพยักหน้าแล้วรับหน้ากากแปลงโฉมมา จากนั้นแปลงโฉมเป็นคนขับรถม้าคนหนึ่ง ส่วนกู้หว่านเยว่กลับแปลงโฉม เป็นคุณชายน้อยท่านหนึ่ง“น้องหญิง นับจากนี้ข้าจะเรียกเจ้าว่าคุณชายเยว่”กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ข้าเป็นคุณชายตระกูลขุนนางที่ออกมาท่องเที่ยว ท่านคือองครักษ์ของข้า”เมื่อทั้งสองยืนยันสถานะเสร็จเรียบร้อยก็ไม่เสียเวลา รีบเข้าเมืองหลูโจวทันทีสิ่งที่ทำให้พวกนางปวดใจคือสถานการณ์ในเมืองหลูโจวรุนแรงกว่านอกเมือง“เจ้าหวังฉงเหวินนี่มันเป็นอย่างไรกัน มีป

“ท่านพ่อ” หวังโหรวเจาขอบตาแดงก่ำหวังฉงเหวินกล่าวเสียงเย็น “เขื่อนพังทลาย ทำให้ชาวบ้านตายไปมากขนาดนั้น เมื่อใดที่ทางราชสำนักรู้ ข้าที่เป็นบิดาของเจ้ามีแต่ต้องตายเท่านั้น เรื่ององค์หญิงมาเยือนเจ้าห้ามพูดออกไป ไม่อย่างนั้นข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”เมื่อกล่าวคำนี้จบ หวังฉงเหวินเดินเข้าไปในห้องส่วนหวังโหรวเจาเสียใจกับคำพูดของเขามาก รู้สึกว่าเป็นเพราะตัวเองไร้ประโยชน์จึงทำให้บิดาต้องตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบเช่นนี้ จะกล้าตามไปโน้มน้าวต่อได้อย่างไร“ไป พวกเราตามเข้าไปฟังว่าตกลงหวังฉงเหวินวางแผนทำสิ่งใด”กู้หว่านเยว่จับมือซูจิ่งสิง เพื่อความปลอดภัย ทั้งสองเข้าไปในมิติทันที แล้วควบคุมมิติเข้าไปในห้องรับแขกภาพในห้องรับแขกปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนบนหน้าจอในมิติ เมื่อหวังฉงเหวินเข้าไปแล้วเห็นหญิงสาว เขารีบคุกเข่าลงพื้น“ขอคุณหนูช่วยข้าด้วย ขอเพียงคุณหนูช่วยให้ข้าผ่านพ้นวิกฤติครั้งนี้ไปได้ ข้าจะยินดีรับใช้คุณหนูขอรับ”หญิงชุดขาวหันหลัง ในแววตาเจือด้วยความเย้ยหยัน“ดูเหมือนใต้เท้าหวังจะไม่สูงส่งอย่างคราวที่แล้วนะ”ที่แท้นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทั้งสองพบหน้ากันแววตาหวังฉงเหวินมีความเกลียดชังแวบผ

“ผู้เฒ่าเย่ ไม่พบกันเสียนาน”“ครั้งนี้ข้าปลอมตัวมา เพื่อจัดการธุระในเมืองหลูโจวโดยเฉพาะ ฐานะของข้า เจ้าอย่าแพร่งพรายออกไป”ซูจิ่งสิงเข้ามาจากประตูหลังโดยเฉพาะ นายท่านเย่จึงคาดเดาได้บ้างแล้ว บัดนี้เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยขึ้น เขาจึงรีบพยักหน้า“คุณชายโปรดวางใจ ในจวนล้วนเป็นทาสในเรือนเบี้ย ไม่แพร่งพรายแม้แต่คำเดียวแน่นอน ทั่วทั้งจวนข้าจัดการเรียบร้อยแล้ว หากมีใครถาม ให้บอกว่าเป็นสหายน้อยจากการค้าขายของข้ามาพักไม่กี่วัน” นายท่านเย่พูดอย่างน่าเชื่อถือซูจิ่งสิงพยักหน้า “รบกวนแล้ว”นายท่านเย่ทำหน้าลนลาน โอรสสวรรค์มาเยือน ในใจเขาไม่รู้ว่าลนลานถึงเพียงใด จะกล้าพูดว่ารบกวนได้อย่างไร“คุณชาย ฮูหยินเชิญทางนี้” นายท่านเย่พาพวกนางไปเรือนหลัง ที่นั่นเขาสร้างเรือนเล็กแยกออกมาอีกหลัง เพื่อให้ทั้งสองคนพักโดยเฉพาะกู้หว่านเยว่กวาดตามองรอบด้านไปด้วย สายตามองนายท่านเย่ไปด้วย แล้วพูดคุยจิปาถะ“นายท่านเย่เป็นพ่อค้าเมืองหลูโจว บรรพบุรุษทุกรุ่นก็พำนักอยู่ที่นี่หรือ?”“ขอรับ บรรพบุรุษของข้าน้อยตั้งตัวที่เมืองหลูโจว ดังนั้นหลังการค้าของข้าน้อยใหญ่โตก็ไม่เคยไปจากที่นี่”“ถ้าอย่างนั้นช่วงก่อนเจ้าเคยได้ยินเรื่