Semua Bab After Divorce: Escaping With My Ex-Husband's Daughter : Bab 21 - Bab 29

Napabuga ako ng hangin nang tuluyan akong nakalabas ng opisina ni Arrex. Ngayon ko lang napagtanto na kanina ko pa pala pigil ang aking hininga. Handa na sana akong umalis pero iilang hakbang pa lang ang nagagawa ko nang makita ko si Jamaira. Naglalakad siya papalapit at sa iba nakatingin habang may bitbit na branded box ng cake. She was dressed impeccably as always. Katatapos ko lang kay Arrex, siya naman ngayon? Pero hindi katulad kanina, wala akong maramdamang kaba kundi iritasyon lang. Nagtagpo ang mga mata namin at hindi ko napigilang mapangisi. Kitang-kita ko ang gulat sa kanyang mukha, halatang hindi niya inasahang makita ako rito.The last time I saw her, she was arguing with that man outside the coffee shop. Her face was twisted in fear, her voice barely steady. But now, she looked composed—too composed—as if she wasn’t hiding a thing. She was a master of façade, wearing her confidence like armor.Hindi ko na sana siya pag-aaksayahan ng oras, ngunit bago ko pa magawa ang is

Pilit kong pinakalma ang sarili habang tumatakbo ang kotse pa-opisina. My thoughts were spinning, and the weight of everything I had learned felt like a storm brewing inside me. Napakamanloloko ni Jamaira! Tumintindi pa lalo ang nararamdaman kong poot para sa kaniya. Pinikit ko ang mga mata ko, trying to steady my breathing. Jamaira had lied to him, and not just lied– she had manipulated him to the point na ipinaniwala niyang may anak sila. At ako, tinatago ang totoong anak ni Arrex. This was bigger than I could’ve ever imagined, and one wrong move could put us all in danger. Pagbukas ng pinto ng opisina ko, halos ibagsak ko ang sarili sa swivel chair. Nanginginig pa ang mga kamay kong hinawakan ang mga dokumentong nilapag ko sa mesa, tila biglang lumamig ang paligid kahit tirik ang araw sa labas. Sumasakit ang sintido ko sa bigat ng mga iniisip. Kailangan kong pag-isipan nang mabuti ang bawat galaw ko. One wrong move, and this could all spiral out of control.Ibinagsak ko ang l

It's Arrex.Nilingon ako ni Mamita at Rovie. Tinago ko ang pagkagulat sa isang ngiti at minuwestra ang cellphone ko para ipaalam na may kakausapin lang ako sabay labas ng kwarto. I walked to the staircase far from Rovie's bed and Mamita.The silence from the other line only made my chest tighten. Paano niya nakuha ang number ko? At bakit siya napatawag? Humugot ako ng malalim na hininga para isantabi ang mga tanong sa aking isipan. "What do you want?" I asked, keeping my voice as steady as I could."Let’s talk about your business proposal," he replied smoothly, kasing lamig pa rin ng yelo ang boses. "Schedule a meeting at 2 PM."I gasped softly. Tinignan ko ang oras sa cellphone ko. It was already 1:47 PM! I hadn’t expected this, especially not today when Rovie is sick.Kakausap lang namin kahapon tungkol sa business proposal, a? Bakit? Is he going to reject the proposal now? Kumabog ang dibdib ko sa naisip. Sana hindi.Sandali akong natahimik para mag-isip ng magandang isasagot. Ni

Halos hindi ako makahinga sa bigat ng tanong niya. Napalunok ako, pilit na pinipigilan ang kaba sa dibdib ko.  "I adjusted the time already but you're still late? Gano'n ba talaga kahalaga sa'yo ang love life mo para ma-late ng almost 40 minutes?" may bahid na panunuya at panghuhusgang aniya. I gasped.  Bakit ba iniisip niya na love life ang pinagkakaabalahan ko? For pete's sake, it's her daughter! Sabagay wala nga pala siyang alam. I silently calmed myself. Hindi ako pwedeng makipagtalo sa kaniya. Useless din naman. I set aside my frustrations. Kailangan kong tapusin na agad itong meeting nang makauwi na ako kay Rovie.  Observing his looks, masasabi kong medyo tinamaan na siya ng alak.  Hindi ito ang unang pagkakataon na nakita ko siyang ganito. Noon pa man, mabilis na siyang malasing. Pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit siya uminom gayong may meetin

For a split second, akala ko guni-guni ko lang. Parang multo lang siya na lumitaw sa gitna ng bangungot ko. Dahil sa lahat ng tao, siya ang huling aasahan kong makita roon. But no—he was there. Real. His broad frame filled the doorway, the dim light catching the sharp angles of his face. His eyes narrowed the moment they landed on me, then his lips curled in frustration.“D*mn it, Kleer,” he muttered under his breath, voice rough, parang pinipigilan ang mas malakas pang mura.I didn’t know if it was anger, exhaustion, or something else buried beneath his tone, pero ramdam ko ang tensyon. He stepped inside, shoulders stiff, his gaze heavy on me, at kasabay no’n, unti-unting nagsara ang pinto, sealing us inside the cramped metal box.My chest constricted. Hindi ako makapagsalita. Ang takot at panic ko ay napalitan ng gulat dahil sa kaniya. Mas rumahas pa lalo ang tibok ng puso ko pero hindi ko na alam kung dahil pa ba 'yon sa trauma ko o dahil na sa kaniya. Every thud echoed painfully