For a split second, akala ko guni-guni ko lang. Parang multo lang siya na lumitaw sa gitna ng bangungot ko. Dahil sa lahat ng tao, siya ang huling aasahan kong makita roon. But no—he was there. Real. His broad frame filled the doorway, the dim light catching the sharp angles of his face. His eyes narrowed the moment they landed on me, then his lips curled in frustration.“D*mn it, Kleer,” he muttered under his breath, voice rough, parang pinipigilan ang mas malakas pang mura.I didn’t know if it was anger, exhaustion, or something else buried beneath his tone, pero ramdam ko ang tensyon. He stepped inside, shoulders stiff, his gaze heavy on me, at kasabay no’n, unti-unting nagsara ang pinto, sealing us inside the cramped metal box.My chest constricted. Hindi ako makapagsalita. Ang takot at panic ko ay napalitan ng gulat dahil sa kaniya. Mas rumahas pa lalo ang tibok ng puso ko pero hindi ko na alam kung dahil pa ba 'yon sa trauma ko o dahil na sa kaniya. Every thud echoed painfully
Sandali akong naestatwa sa aking kinatatayuan. Ronnilaine.It slipped from his lips so effortlessly, yet it struck me like a thousand needles. Siya lang ang tumatawag sa akin sa pangalang 'yon. No one else. Everyone calls me Kleer. Everyone… except him.And this was only the second time I’d ever heard him say my second name. The first was that night. The night something happened between us—something I swore I’d lock away in the darkest corners of my memory. A night I could never erase, no matter how hard I tried. A night where Rovie was conceived... A night he claimed he regretted.I bit my lower lip, tasting the faint metallic tang where my teeth pressed too hard. Parang sinadya niyang sambitin ang pangalan para ipaalala kung gaano niya akong kayang wasakin sa pinakamadali at pinakamasakit na paraan. Every syllable sounded like mockery, like he was spitting out a piece of my soul I once gave him, only to crush it right in front of me.Ramdam na ramdam ko na ang luha ko, kaonti na lan
Halos hindi ako makahinga sa bigat ng tanong niya. Napalunok ako, pilit na pinipigilan ang kaba sa dibdib ko."I adjusted the time already but you're still late? Gano'n ba talaga kahalaga sa'yo ang love life mo para ma-late ng almost 40 minutes?" may bahid na panunuya at panghuhusgang aniya.I gasped.Bakit ba iniisip niya na love life ang pinagkakaabalahan ko? For pete's sake, it's her daughter! Sabagay wala nga pala siyang alam. I silently calmed myself. Hindi ako pwedeng makipagtalo sa kaniya. Useless din naman. I set aside my frustrations. Kailangan kong tapusin na agad itong meeting nang makauwi na ako kay Rovie.Observing his looks, masasabi kong medyo tinamaan na siya ng alak.Hindi ito ang unang pagkakataon na nakita ko siyang ganito. Noon pa man, mabilis na siyang malasing. Pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit siya uminom gayong may meetin
The MeetingPagkatapos ko pag-isipan nang mabuti ang dapat kong gawin bumalik ako sa kwarto ni Rovie. Kakausapin ko si Mamita, I had no choice but to prepare for the meeting later. Hindi ko maiwasang mapaisip, how could he be so mean and cold to me? Samantalang kay Jamaira napakalambot niya na nagagawa na siya nitong lokohin. Naabutan ko si Mamita na hinahaplos ang buhok ni Rovie na nakatulog na ulit. A soft smile on her face and I felt a little relieved. I walked over and stand beside her."Mamita," panimula ko, mahina lang para hindi maistorbo sa pagtulog si Rovie."Ano 'yon, apo? Sino ang tumawag?"Nagdadalawang isip pa ako pero sa huli ay napabuntong-hininga na lang. "Si Arrex po, he scheduled a meeting at 6 pm later," I started, trying to keep my voice calm, though I could feel my heart racing. "If I don't attend, it will be over. The proposal will be rejected."Mamita turned to me, her eyes filled with wisdom and understanding. She sighed deeply, as if contemplating what I ha
It's Arrex.Nilingon ako ni Mamita at Rovie. Tinago ko ang pagkagulat sa isang ngiti at minuwestra ang cellphone ko para ipaalam na may kakausapin lang ako sabay labas ng kwarto. I walked to the staircase far from Rovie's bed and Mamita.The silence from the other line only made my chest tighten. Paano niya nakuha ang number ko? At bakit siya napatawag? Humugot ako ng malalim na hininga para isantabi ang mga tanong sa aking isipan. "What do you want?" I asked, keeping my voice as steady as I could."Let’s talk about your business proposal," he replied smoothly, kasing lamig pa rin ng yelo ang boses. "Schedule a meeting at 2 PM."I gasped softly. Tinignan ko ang oras sa cellphone ko. It was already 1:47 PM! I hadn’t expected this, especially not today when Rovie is sick.Kakausap lang namin kahapon tungkol sa business proposal, a? Bakit? Is he going to reject the proposal now? Kumabog ang dibdib ko sa naisip. Sana hindi.Sandali akong natahimik para mag-isip ng magandang isasagot. Ni
Buo na ang desisyon ko. I knew it was a gamble, but I couldn’t just sit idly by while Jamaira manipulated Arrex further. Kailangan ko siyang iligtas sa sarili niyang bulag na pagmamahal para sa babaeng iyon. The first step was simple, get closer to Arrex. The rest? Bahala na. But I knew one thing for sure, hindi ako papayag na hindi mabunyag at maparusahan si Jamaira.Madalim na ang kalangitan nang makauwi ako sa mansion. Sinabi ni Manang Edna na masyadong napagod ang maglola kaya nakatulog na si Rovie at si Mamita naman ay binabantayan ito. Dumiretso na ako sa kwarto namin ni Rovie at nakitang mahimbing na nga ang kaniyang pagtulog. Sa tabi niya ay si Mamita na may hawak na libro. Kaagad siyang ngumiti nang makita ako at maingat na umalis sa kama. Binaba ko ang mga gamit ko at kaagad ding ngumiti upang maisantabi muna ang ibang iniisip. "Good evening, Mamita. Maagang nakatulog si Rovie?" tanong ko pagkatapos bumeso. "Nag-enjoy siya masyado sa pag-p-paint kaya napagod at mabilis