บททั้งหมดของ POSSESSION OF LOVE: บทที่ 51 - บทที่ 60

Sa isang abandunadong warehouse dinala si Kariel ng lalaking kumidnap sa kanya sa loob ng bar. Nakagapos at pilit niyang kumawala sa lubid na nakatali sa oanya habang nakaupo siya sa bangko. Subalit ang mga lubid na nakagapos sa kanya ay masyadong mahigpit. Sa bawat galaw, parang mas lalo lang itong humihigpit at nagsasanhi ng matinding sakit sa kanyang mga pulso ramdam niyang humahapdi at batid niyang nasugatan na iyon. Pinipilit niyang maging kalmado, ngunit ang lamig na dumadampi sa kanyang pisngi ay biglang nagpabalik ng kanyang ulirat. Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata. Isang malamig na halakhak ang narinig niya. Nang maaninag niya ang anyo ng taong nasa harapan, halos tumigil ang tibok ng kanyang puso. "Jason..." bulong niya, at halos hindi makapaniwala sa kanyang nakikita. Si Jason na nasa kulungan, ay nakalabas na. "Hindi! Paano ka nakalabas?" hindi makapaniwalang tanong niya rito. “Nice to see you, my Dear.” tugon ni Jason, at isang nakalolokong ngiti an

Nagmamadaling nagmaneho si Darrius, na halos sumasayad na ang mga gulong ng sasakyan sa kalsada habang patuloy niyang pinipilit makalampas sa bawat traffic light at mga sasakyan na kanyang binabagtas. Sa bawat apak niya sa gasolinador ay panay rin ang tingin niya kay Kariel na nakahiga, walang malay, habang patuloy na umaagos ang dugo mula sa katawan nito. Hindi pa man kumpirmado, pero iisa lang ang pumasok sa kanyang isipan kung bakit dinugo si Kariel. Sa bawat segundo ay tila baga nagiging isang makakapal na ulap ng pag-aalala na nagbabadya ng panganib."Kariel... please, huwag kang bibitaw. Kailangan mong manatili, kailangan mo!" halos magmakaawa si Darrius, ramdam niya ang pagkasabik sa bawat salitang kanyang binibigkas. Hawak niya ang manibela nang mahigpit, tila ba iyon na lamang ang bagay na kaya niyang kontrolin sa sandaling iyon. Ngunit alam niyang ang buhay ni Kariel ay hindi na niya hawak, at iyon ang pinakamasakit sa lahat. Wala na siyang magawa kundi ang umasa at ipagda

Pagkalipas ng ilang araw matapos magising si Kariel, siya ay nailipat na sa isang private room para makapagpahinga nang mas maayos. Bagamat kailangan pa rin ng masusing pagmamatyag, malaki na rin ang ipinagbago ng kanyang kalagayan. Hindi na kailangan ng maraming aparatong nakadikit sa kanyang katawan at mas maluwag na ngayon ang kuwarto, tila simbolo ng pagbuti ng kanyang lagay. Anumang oras ay puwede na siyang magising at makausap.Tahimik na nakaupo si Darrius sa isang upuan malapit sa kama ni Kariel, hawak pa rin ang kamay ng nobya. Hindi mapigil ang kanyang damdamin—nagpapasalamat siya ng paulit-ulit sa Diyos, sa bawat hiningang kinukuha ni Kariel at sa bawat minuto na buhay siya. Pinagmasdan niya ang kanyang nobya, na tila mahimbing na natutulog, ngunit sa pagkakataong ito, hindi na siya natatakot. Alam niyang ligtas na si Kariel."Salamat, Diyos ko, salamat talaga," bulong niya, halos walang tigil ang pagbuhos ng kanyang pasasalamat. Sa mga oras na iyon, pakiramdam ni Darrius a

Pilit na iminulat ni Kariel ang kanyang mga mata, nang tumahimik na ang paligid. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang sinusubukang iproseso ang bawat imahe sa kanyang paligid. Naroon pa rin ang kanyang ina, pati na ang ama at mga kapatid niya. Ang ina ay nakaupo sa silyang nasa tabi ng kanyang hinihigaan. Habang hawak ang kanyang mga kamay. Habang nasa likuran ng ina nakatayo ang ama kanyang ama. “Mom,” kunwari niyang tawag. Para kuno sabihin na kagigising lang niya. Agad namang nagsilapitan ang ama at kapatid.“Kumusta na ang pakiramdam mo, bunso?” tanong agad ni Keith.“Anak, kamusta ang pakiramdam mo?” mahina ngunit puno ng pag-aalala ang mangiyal-ngiyak na tanong ni Margarette, at hinagkan ang kanyang kamay na hawak nito.Napasulyap si Kariel sa kanyang ina, ngunit wala siyang salitang naisagot. Pakiramdam niya ay tila natuyo ang kanyang lalamunan. She heaved a sigh, bagay na ikinakunot ng noo ng ina."Kariel," muling tawag ng kanyang ina. "Anak, ano ba talaga ang nangyari

Kinaumagahan, ay desididong bumalik si Darrius sa ospital. Para kumustahin ang kalagayan ng babaeng minamahal. Taliwas pa kung galit sa kanya ang pamilyang kinilala niya. Nang makarating siya sa hallway ng ospital, bumilis ang tibok ng puso niya. Pagod man sa dami ng iniisip at ang bigat ng sitwasyong hinaharap, hinahanap niya ang lakas mula sa pagnanais na makitang muli si Kariel at ang magiging anak nila. Nang marating niya ang labas ng silid ni Kariel, ay agad siyang hinarang ng kapatid nilang si Kennetth, na palapit sa kanyang puwesto. “Hindi ka puwedeng pumasok, Darrius,” mariing sabi ni Kenneth. Bakas sa mukha nito ang galit, habang nakakuyom ang mga kamao. “This time, hindi nakita tatawaging kuya, total hindi ka naman nagpaka-kuya sa amin. I admire you, but you failed,” dagdag pa nito. “Kenneth, hindi ako nandito para makipag-away. Gusto ko lang makita si Kariel, gusto kong malaman kung—” ngunit hindi pa man siya natatapos ay bigla siyang tinulak ni Kenneth palayo sa p