Lahat ng Kabanata ng POSSESSION OF LOVE: Kabanata 61 - Kabanata 70

Lumipas ang mga linggo mula nang muling nakaligtas si Kariel at kanyang ang anak sa bingit ng kamatayan. Sa kabila ng mga pangyayaring iyon, nanatiling malalim ang sugat sa kanyang puso. Hindi siya mapakali; bawat araw ay tila nagiging paulit-ulit na panaginip, hindi na siya muling nakakita o nakarinig ng balita mula kay Darrius. Walang palya sa mga araw na iniisip niya kung nasaan na ito. Nagpasya ang kanyang pamilya na ilayo siya sa lahat ng bagay na maaaring magpaalala kay Darrius. Hanggang sa isang araw, matapos ang ilang linggong pagpapagaling, pinayagan na siyang makauwi sa mansyon. Pagdating sa kanilang bahay, tila hindi na siya ang dating Kariel. Laging nagkukulong sa kanyang kuwarto, hindi kumikibo, at bihirang magpakita sa kanilang pamilya. Kung dati’y masayahin at palaging puno ng sigla, ngayon ay tahimik na siyang nakahiga sa kama, nakatitig sa kawalan, pilit na binubura sa kanyang isipan ang alaala ni Darrius ngunit hindi magawa. "Kariel, anak," tawag ni Margarette, h

Hindi mapakali si Kariel, habang nakahiga sa kanyang kama, dagdag pa ang pagkalam ng kanyang sikmura. Napagpasyahan niyang bumaba at kumuha ng pagkain, pariwar’y nakatulog na ang lahat dahil malalim na ang gabi. Bumalikwas siya ng bangon at bumaba ng kama, saka dahan-dahang lumabas ng silid. Nang makarating siya sa may sala, narinig niya ang mga pabulong na pag-uusap ng kanyang mga magulang. Tumigil siya sa tapat ng pintuan at pinakinggan ang bawat salita, at ang mga narinig niya ay parang mga palasong tumama nang diretso sa kanyang puso. "Nakagawa na ako ng mga plano," seryusong ani Manolo, sa kanyang ina. "Kailangan na niyang umalis bago pa man siya makipag-ugnayan ulit kay Darrius. Hindi na ako papayag na mangyari ulit ang dati. Ipapaayos ko ang lahat ng papeles, at kapag handa na, aalis siya papuntang Australia." Nanginginig ang buo niyang katawan sa narinig. Hindi siya makapaniwala na ang ama niya, na minsang naging mapagmahal at protektibo, ay gagawin ito sa kanya. Pilit

Sa loob ng eroplano, tahimik na umiiyak si Kariel, naka-upo malapit sa bintana. Puno ng luha ang kanyang mga mata, kahit pa ilang ulit niya nang pinunasan ang mga ito. Ang malamig na salamin ng bintana ay tila nagiging salamin ng kanyang damdamin — malamig, madaling mabasag, at nag-iisa. "Kariel, hindi mo pwedeng ipilit ang hindi na pwedeng ituloy," mahinang sabi ng kanyang ina, na ngayon ay nakatingin sa kanya. Pilit nitong hinahaplos ang kanyang kamay, ngunit nararamdaman ni Kariel ang pagkabalisa sa mga galaw nito. "Mom, hindi niyo ako naiintindihan," sagot ni Kariel, pilit na iniiwas ang mga mata. Pilit niyang pinipigil ang hikbi, ngunit hindi niya mapigilan ang panginginig ng kanyang boses. "Si Darrius lang ang nagpapasaya sa'kin. Bakit kailangan niyong agawin siya sa akin?" "Anak," buntonghininga ng kanyang ina, "alam kong mahal mo siya. Pero hindi sapat ‘yan sa mundong ginagalawan natin. Hindi mo pa naiintindihan ang mga responsibilidad na kasama ng pagmamahal. Hindi lang b

PAGKALUPAS ng ilang buwan mula nang lumipad patungong Australia, unti-unting natutunan ni Kariel na tanggapin ang katotohanang wala na si Darrius sa buhay niya. Masakit man, lalo na sa mga unang linggo, pero para sa anak nila, pilit siyang nagpakatatag. Ilang linggo na lang, at isisilang na niya ang kanilang anak. Pero sa bawat gabi, sa katahimikan ng silid na pinaghahandaan niya para sa sanggol, bumabalik ang mga alaala ni Darrius—mga sandaling puno ng pagmamahal at pangarap na magkasama nilang hinubog, ngunit ngayo’y naging alaalang nagpapabigat sa kanyang dibdib. “Mom, I’m fine,” saad ni Kariel sa ina, habang nakahiga sa kama at hinihimas ang kanyang tiyan. “Konting sakit lang, normal naman daw ‘to sa ganitong stage ng pagbubuntis, sabi ng doktor.” Nakaupo sa gilid ng kama ang kanyang ina, bakas sa mukha ang pagkabahala. “Alam kong sinasabi mo ‘yan, anak, pero nakikita ko rin ‘yung lungkot sa mga mata mo. Hindi lang ‘to tungkol sa pagbubuntis, hindi ba?” Napangiti si Kariel

Nakahiga sa malamig na semento si Darrius, halos hindi na niya maramdaman ang buong katawan. Ang mga sugat at pasa sa kanyang mukha ay tila ba manhid na, at ang dating matinding sakit ay napalitan ng tila isang malalim na pamamanhid. Ramdam niya ang pagtulo ng dugo mula sa kanyang mga sugat, ngunit higit pa roon, ang tanging naririnig niya ay ang mabibigat na yabag ng kanyang puso—mabagal, parang nag-aagaw-buhay. Pumikit siya, at handa nang tuluyan na lamang siyang lamunin ng dilim, nang marinig niya ang mga yabag na papalapit sa kanya. Hindi na niya magawang igalaw ang kanyang katawan upang makita kung sino ang paparating, ngunit alam niyang may isang tao na huminto sa kanyang tabi. “Diyos ko… Darrius?” Ang boses na iyon. Hindi siya sigurado kung totoo ba iyon o bahagi na lang ng kanyang imahinasyon. Malabo na ang kanyang paningin at ang mga tunog ay tila ba lumalabo rin. Isang pamilyar na boses ang naririnig niya, ngunit hindi niya matukoy kung sino. Bago siya tuluyang mawalan ng