All Chapters of Addicted to the Imperfect Billionaire: Chapter 21 - Chapter 30

MATAMANG SINUNDAN NG mga mata nina Melissa at Warren ang likod ni Daviana na nagkukumahod ng lumabas ng restaurant. Mababakas sa mukha ng nobya ni Warren na hindi nagustuhan ang inasta ni Daviana kung kaya naman mayroon itong komento sa kanya. “Ang bastos niya naman! Anong klaseng ugali iyon? Bigla ba naman tayong nilayasan?” gigil na gigil nitong tanong, walang filter ang pagkainis na nilingon na ang katabi. “Tamang ugali iyon, Warren?” Natatabangan naman siyang nilingon ng lalaki. Puno ng paninisi ang mga mata nito sa ginawa ni Daviana. Hindi alam ni Melissa kung ano ang hirap na pinagdaanan niya mapapayag lang niya si Daviana na akuin ang kasalanan ng nobya sa kanyang mga magulang. Dismayado siyang inilingan na ni Warren. “Kung hindi mo paulit-ulit na binalikan ang tapos ng mangyari, hindi sana siya aalis agad!” tahasan nitong sumbat kay Melissa na biglang napaayos sa inuupuan niyang bangko. “Kasalanan mo, Melissa!” Hindi makapaniwala si Melissa na sa kanya ibubunton ni Warren

NANG SUMAPIT ANG gabi at mahiga na si Daviana ay hindi nawala sa kanyang isipan kung paano nasabi ni Rohi ang bagay na iyon sa kanya. Pilit niyang inapuhap sa kanyang isipan kung ano ang sanhi noon. Hindi siya nito patulugin. Binabagabag ang kanyang isipan at puso ng litanya niyang iyon. Wala tuloy siyang choice kung hindi ang balikan ang kanilang nakaraan habang hindi pa siya dinadalaw ng antok.“Hindi naman ako sobrang naging masama sa kanya noon ah? May panahon namang mabait ako.” Noong bata pa sila, palagi siyang nagtutungo sa bahay ng mga Gonzales para makipaglaro kay Warren. Pinapayagan naman siya ng kanyang ina dahil kalapit bahay lang nila. Halos araw-araw niyang ginagawa iyon lalo na sa hapon, ngunit minsan lang niya kung makita si Rohi na nakikisalamuha. Parang may sarili itong mundo. Dahil walang may gusto kay Rohi kung kaya naman palagi itong nakakulong sa kanyang silid sa second floor. Kapag kakain lang, o kapag naisipan niya lang bumaba at kumuha ng bote ng tubig na mai

MARIING NAIKUYOM NA ng dalaga ang kanyang mga kamao. Kahit kailan talaga, ang eskandaloso ng lalaking ito! Parang pumunta lang ito sa lugar upang asarin siya at ipahiya sa mga makakakita at makakarinig. Hindi niya tuloy mapigilang sumagi sa isipan niya si Rohi na tinawag siya sa buong pangalan noong una silang magkita nito sa hotel. Nakalimutan niya na oo nga pala at magkapatid pa rin ang dalawa. Malamang ay iisang dugo ang nananalaytay sa katawan nila. “Narito ako, Viana. Yohoo! Dito banda sa harapan mo! Saan ka pa ba pupunta? Hindi mo ba ako nakikita?” dagdag pa nitong tanong na siniguradong mas malakas ang boses kanina upang mapansin siya ng mga dumadaan. “Huwag ka ngang magpanggap na hangin ako!” Wala tuloy choice si Daviana kung hindi ang muling humarap at puntahan na ang kaibigan. Kung hindi niya iyon gagawin ay baka kung ano na namang kalokohan ang gawin nito or worst kung anong klase ng basura ang sabihin nito. Matapang na siyang humakbang palapit sa kay Warren na halos um

MASAMA ANG LOOB na lumayas si Warren sa harapan ng magkaibigan. Hindi niya nagamit ang plano niyang pagkain ng almusal kasama si Daviana upang humingi ng tawad at muling makipagbati sa dalaga. Tinanaw lang naman iyon ng dalawa. Nagpalitan sila ng makahulugang mga tingin lalo na nang mabilis na paharurutin ng lalaki ang dala niyang sasakyan. Kumabog ang puso doon ni Daviana ngunit mabilis niya rin naman iyong iwinaglit nang hawakan na ni Anelie ang kanyang isang braso upang ayain na. “Tara na Daviana, ang lakas makasira ng mood ni Warren umagang-umaga.” hila niya sa dalaga. Nagpahila naman si Daviana na parang nalunok na naman ang kanyang dila. Hindi kasi mawala sa isip niya ang hitsura ni Warren noong tumalikod ito at hindi siya muling nilingon. Mabagal na silang naglakad upang pumanhik ng kanilang silid. Patuloy pa rin sa pagdadaldal si Anelie, samantalang nanatiling tahimik naman si Daviana na ang isip ay mukhang sumama sa pag-alis ni Warren ng dorm. “Nakita mo ang mukha ng Warre

DALA PA RIN ng panic ay binura niya bigla ang message lalo at nakita niya pang kay Warren niya pala iyon naipadala. Nakasanayan na niya kasing mag-send ng message dito kapag may ganitong mga pagkakataon at problema siyang kinakaharap. Siya lang ang madalas niyang takbuhan kung kaya naman nakasanayan na iyon ng kamay. Ito lang ang nagiging comfort niya. Sa ibang pagkakataon, kung normal na araw lang iyon gaya ng dati at wala silang samaan ng loob malamang ay tatawag na ang lalaki oras na mabasa niya ang message upang pakalmahin lang siya. Iyon ang kailangan niya ng mga sandaling iyon. Ngunit sa hindi malamang dahilan, minabuti niyang i-unsent iyon habang hindi pa ito nagagawang i-seen ng lalaki. Ilang beses niyang muling tiningnan ang screen kung saan may nakalagay na unsent message. Muli pa siyang napamura nang malutong doon. Wala naman siyang pakialam kung ano ang sasabihin ni Warren oras na makita ang message niyang binura. Ang sa kanya lang ay ayaw niyang isipin nito na nagpapakumb