All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1421 - Chapter 1430

รุ่ยอ๋องดึงสติกลับมาทันที“นางไปที่ใดแล้ว!”หลิวหวานำจดหมายฉบับหนึ่งมอบให้ “นี่คือจดหมายที่พระชายาทิ้งไว้ให้ท่าน! ให้ท่านเปิดดูเอง”รุ่ยอ๋องรับจดหมายมา แล้วรีบเปิดออกทันทีถ้อยคำในจดหมาย แม้ดูเหมือนเพียงไม่กี่บรรทัด แต่กลับเหมือนมีดที่คว้านหัวใจเขาหร่วนฝูอวี้รู้ดีว่าเขาไม่อาจทิ้งทุกสิ่งในหนานฉีแล้วไปกับนางได้ ดังนั้นนางจึงจากไปก่อนนางยังกำชับเขาว่า ให้ดูแลลูกของพวกเขาให้ดีวันหน้าหากมีโอกาส นางจะไปเยี่ยมลูกตอนท้ายของจดหมาย นางเขียนไว้ว่า——【การที่ท่านลังเล ก็ยืนยันแล้วว่าท่านได้ตัดสินใจแล้ว ก็ถือว่าข้าได้ตายไปแล้ว จงแต่งงานใหม่ และหามารดาที่ดีให้ลูก มิเช่นนั้น ข้าจะไม่อาจปล่อยวางพวกท่านได้】รุ่ยอ๋องถือจดหมายไว้ อ่านไปมาอยู่หลายรอบ ราวกับว่ากำลังทรมานตัวเองหลิวหวาเห็นสีหน้าของท่านอ๋องดูไม่ดีนัก จึงถามด้วยความกังวล“ท่านอ๋อง จะให้ไปตามพระชายากลับมาหรือไม่ขอรับ?”รุ่ยอ๋องห้ามปรามด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ไม่ต้องหรอก”ตามนางกลับมาเพื่ออะไรกัน?หนานเจียงยิ่งต้องการนางมากกว่าเขาไม่อาจปล่อยให้นางเมินเฉยต่อหนานเจียง เพียงเพื่อความเห็นแก่ตัวของตนเองอีกอย่าง เขามีเหตุผลใดที่จะตา

เฟิ่งจิ่วเหยียนมองดูภาพวาดนั้น และจดจ่ออยู่ชั่วขณะผู้คุ้มกันในจวนก็ค้นหาจนมาถึงที่นี่ นางจึงรีบนำภาพนั้นไป และหนีออกไปอย่างรวดเร็วเรือนตะวันตกผู้คุ้มกันรายงานต่อฮูหยินนั่วและสามีของนาง“ฮูหยิน นายท่าน ยังไม่สามารถจับนักฆ่าผู้นั้นได้ คิดว่าคงหนีไปแล้วขอรับ”ฮูหยินนั่วกังวลเรื่องความปลอดภัยของบุตรชาย จึงไม่มีเวลาที่จะสนใจเรื่องนี้สามีของนางเสนอว่า: “เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเอง”ฮูหยินนั่วพยักหน้า แล้วดึงแขนเสื้อเขาไว้ พร้อมกับเตือน“แจ้งให้ท่านพ่อทราบก่อน ให้เขาระวังตัวไว้ กลัวว่านักฆ่าผู้นั้นจะมุ่งไปหาเขา”“ได้”หลังจากบุรุษออกไป ฮูหยินนั่วถามสาวใช้ด้วยสีหน้าวิตกกังวล“จะไม่เกิดเรื่องใดขึ้นใช่หรือไม่?”สาวใช้ก้มหน้าตอบ: “ฮูหยินวางใจเถอะเจ้าค่ะ ในจวนมีผู้คุ้มกันมากมาย จะต้องปกป้องท่านกับคุณชายได้แน่นอน”ฮูหยินนั่วรู้สึกหวาดวิตกอยู่ตลอดเมื่อนางเห็นบุตรชายที่ได้รับบาดเจ็บ หัวใจก็แทบแตกสลายเจ็บใจเหลือเกินที่ไม่อาจรับความเจ็บปวดแทนเขาได้ในระหว่างที่หยวนตั๋วใส่ยา เขาก็เจ็บปวดจนหมดสติไปในช่วงครึ่งหลังของคืน ฮูหยินนั่วเฝ้าอยู่ข้างเตียงเขาตลอดเวลา และคอยดูแลด้วยตัวเองเมื่

ในเมื่อตัดสินใจจะให้เสียวอู่ไปที่จวนตระกูลหยวน เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ไม่ปิดบังเขา พร้อมเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังเสียวอู่ฟังที่มาที่ไปทั้งหมดจนจบ ก็ใช้เวลานานมากกว่าจะเรียกสติกลับมาได้เขาหยิบภาพของมารดาที่พกติดตัวออกมา แล้วถามอย่างไร้เดียงสา“ดังนั้น...นี่ก็มิใช่แม่ของข้า?”เซียวอวี้: โง่เพียงนี้ ต้องมิใช่คนในตระกูลเซียวของเขาแน่พอนึกย้อนดูอีกที คนในตระกูลเซียวที่โง่เขลายังมีน้อยหรือ?เซียวม่อก็คือหนึ่งในนั้นเพื่อตำแหน่งฮ่องเต้ จึงสมรู้ร่วมคิดกับแคว้นศัตรู แม้กระทั่งชีวิตก็ยอมเสี่ยงเฟิ่งจิ่วเหยียนถามเสียวอู่อย่างจริงจังเป็นพิเศษ“เจ้าเต็มใจจะไปจวนตระกูลหยวนหรือไม่?”เสียวอู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าอย่างหนักแน่น“ข้าก็อยากสืบหาให้แน่ชัดว่า คนผู้นั้นเป็นมารดาของข้าจริงหรือไม่! และข้าก็ยิ่งอยากจะจับตัวหยวนตั๋วให้ได้ เพื่อช่วยถอนพิษให้ศิษย์พี่!”เซียวอวี้เตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ”เสียวอู่ฉีกยิ้มกว้าง: “ศิษย์พี่ หากท่านเป็นพี่ชายของข้าจริง นั่นคงจะดีมาก!”เขาโตมาคนเดียวตั้งแต่เล็กถึงแม้อาจารย์และเหล่าศิษย์พี่จะดีกับเขามาก แต่ทุกคนก็มิใช่ญาติที่แท

เสียวอู่เดินตามท่านผู้เฒ่าอย่างระวังทุกฝีก้าวจู่ ๆ คนด้านหน้าก็หยุดก้าวเท้า ขณะยังหันหลังให้เขา ก็ถามด้วยน้ำเสียงเบา“ในเมื่อแค่ต้องการสิ่งของของแม่เจ้า ไม่คิดอยากกลับมาตระกูลหยวน เหตุใดคืนก่อนหนีไปแล้ว แต่วันนี้ยังกลับมาอีกเล่า?”เขาสามารถนำเอาสิ่งของแล้วหนีไปได้เลยเสียวอู่ถูกถามอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ ฝ่ามือเริ่มเปียกชื้นก็มิใช่เพราะว่า เดิมทีแล้วเขามิใช่นักฆ่าของคืนก่อนอย่างไรเล่า!ทว่าเขาบอกความจริงไม่ได้อย่างแน่นอนเสียวอู่เอ่ยอย่างจริงจัง“คืนก่อนข้านำภาพวาดออกไป ก็เกือบถูกคนจับได้ ไฉนเลยจะมีเวลาไปขโมยของอย่างอื่น“ภายหลังย้อนกลับมาคิดดู การที่ข้านำสิ่งของของท่านแม่ข้าไป ก็เป็นเรื่องที่ชอบธรรม ครั้งนี้จึงเป็นฝ่ายมาขอพบที่จวนด้วยตัวเอง”ท่านผู้เฒ่าหยวนมิได้ถามต่อเสียวอู่จ้องมองแผ่นหลังของเขา มองไม่เห็นความรู้สึกบนใบหน้าชัดเจนมิรู้เช่นกันว่าท่านผู้เฒ่าเชื่อหรือไม่......ในโรงพักแรมแห่งหนึ่งในเมืองเฟิ่งจิ่วเหยียนดูแลเซียวอวี้ด้วยตนเองร่างกายของเซียวอวี้ร้อนขึ้นเป็นครั้งคราว แต่ละครั้งจะนานต่อเนื่องหนึ่งเค่อไปจนถึงหนึ่งชั่วยามตอนนี้เป็นปลายเดือนเก้า อากาศเ

หว่างคิ้วชายหนุ่มปรากฏความประหลาดเขารีบปิดประตูหน้าต่าง ก่อนหันมากำชับภรรยาด้วยเสียงเข้ม“ฮูหยิน พูดมากไปมักจะพลาด”ฮูหยินนั่วสะสมความคับแค้นใจมานานเกินไป คิดเพียงอยากระบายออกมานางหัวเราะเยือกเย็น“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ก็เพราะเรื่องนี้ ท่านพ่อทำเย็นชากับเราสองสามีภรรยา อย่ามองว่าเขาไม่พูด แต่เขาโทษท่านที่ทำให้พี่หญิงใหญ่ต้องตาย! ไม่อย่างนั้น ทำไมเขาไม่ช่วยให้ท่านได้ก้าวหน้า ไม่ช่วยให้ท่านได้เข้าสู่งานราชการ?“ตอนนี้ก็มีเสียวอู่โผล่มาอีกคน“ไม่ว่าเขาจะเป็นลูกชายของพี่หญิงใหญ่จริงหรือไม่ เขาก็ไม่ควรมาปรากฏตัว!”ชายหนุ่มอธิบายอย่างไม่มีความต้องการใด ๆ“ท่านพ่อไม่ช่วยข้า เพราะข้ามีความรู้ความสามารถตื้นเขิน ไม่เกี่ยวกับเรื่องของพี่หญิงใหญ่ ท่านมิใช่คนใจแคบเช่นนั้น“ตอนนั้นที่ส่งพี่หญิงใหญ่ไปยังแคว้นหนานฉี ท่านพ่อก็เห็นด้วย”ฮูหยินนั่วขมวดคิ้ว“ท่านลืมไปแล้วหรือ ตอนนั้นที่ท่านพ่อตกลง แต่มีข้อแม้คือ พวกท่านต้องรับประกันความปลอดภัยของพี่หญิงใหญ่ ไม่ว่าจะลอบฆ่าฮ่องเต้ฉีได้สำเร็จหรือไม่ ก็ต้องพานางกลับมาอย่างปลอดภัย!”ฝ่ายชายถึงกับพูดไม่ออกเขามองตาของภรรยา ฉายแววสำนึกผิด“ล้วนเป