Semua Bab แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Bab 1411 - Bab 1420

รูม่านตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนขยายกว้าง จ้องหยวนตั๋วตาไม่กะพริบที่แท้ คนที่ควบคุมมนุษย์โอสถอยู่เบื้องหลัง ก็คือหยวนตั๋ว!ไม่แปลกที่นางจะตัดสินผิดพลาด หยวนตั๋วระวังตัวเป็นอย่างมาก เพื่อปกปิดตัวตน เขาให้สวีเจินอยู่ข้างกายตลอด อีกทั้งยังทำให้สวีเจินมีสภาพอัปลักษณ์ดูไม่ได้เหมือนในตอนนี้ไม่ได้มีเพียงเฟิ่งจิ่วเหยียนที่คาดคิดไม่ถึง เซียวม่อเองก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน“หยวนตั๋ว…เป็นหยวนตั๋วหรอกหรือ!”เฟิ่งจิ่วเหยียนตะโกนบอกตงฟางซื่อ“รีบขับพิษออกเดี๋ยวนี้!”ตงฟางซื่อเพิ่งรู้สึกตัว ที่หยวนตั๋วข่วนเขาเมื่อครู่ เหมือนแรงโจมตีจะไม่รุนแรง ทว่าความจริงกลับมีพิษของมนุษย์โอสถอยู่ในนั้นทว่าคิดอีกมุม เขาเคยกินเม็ดยาที่เฟิ่งจิ่วเหยียนให้เขา เม็ดยานั้นสามารถต้านทานการโจมตีของมนุษย์โอสถ สถานการณ์ไม่น่าจะแย่เกินไปทว่าในขณะนี้ ท่าทางเคร่งเครียดของเฟิ่งจิ่วเหยียน ทำให้เขาพลันได้สติเม็ดยานั้น เพียงหลีกเลี่ยงมนุษย์โอสถได้ ทว่าไม่สามารถกำจัดพิษของมนุษย์โอสถได้!นั่นหมายความว่า อีกไม่นานเขาก็จะกลายเป็นมนุษย์โอสถ…ได้ยินมาว่า กระบวนการเปลี่ยนเป็นมนุษย์โอสถเจ็บปวดทรมานอย่างมากตงฟางซื่อหรี่ตายิ้ม ดูไ

ดวงตาของเฟิ่งจิ่วเหยียนเผยให้เห็นไอพยาบาทที่ไม่อาจบรรยายได้ ราวกับนางอยู่ในสนามรบ ฆ่าคนโดยไม่กะพริบตา ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น หยวนตั๋วสูญเสียพละกำลังเพราะฝ่ามือนั้น หร่วนฝูอวี้ตามมาทันที ใช้แส้รัดรอบคอของเขา แล้วดึงกลับมา ใบหน้าของหยวนตั๋วเขียวคล้ำ พยายามเอื้อมมือไปปลดแส้ที่รัดคอออก ทว่าครู่ต่อมา เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ตัดมือทั้งสองของเขาออก เลือดพิษสาดกระเซ็นทั่วพื้นทันที มีบางหยดกระเด็นใส่ใบหน้าของนาง แต่นางไม่แสดงอาการใด ๆ แม้แต่กะพริบตาก็ไม่ หร่วนฝูอวี้ตื่นตกใจ “ถอยออกไป! เลือดของเขามีพิษ!” เฟิ่งจิ่วเหยียนรู้ดี ทว่านางไม่มีอะไรที่ต้องกังวลแล้ว เพราะนางรู้ว่าเลือดของเขามีพิษ จึงไม่ตัดมือเขาระหว่างต่อสู้กันในเมือง ด้วยกลัวว่านางและเซียวอวี้จะสัมผัสโดยไม่ตั้งใจ แต่ตอนนี้ เซียวอวี้ถูกข่วนเข้าแล้ว นางยังจะต้องกลัวอะไรอีก หยวนตั๋วเจ็บปวดมาก จนพูดไม่ออก หร่วนฝูอวี้รัดคอจนเขาหมดสติ แต่ไม่ได้ฆ่าเขา เพราะหากต้องการล่อกู่ราชาออกมา จะปล่อยให้เขาตายไม่ได้ นางมองเฟิ่งจิ่วเหยียน สตรีทั้งสอง มีแววตาที่เด็ดเดี่ยวเป

ตงฟางซื่อผลักเซียวอวี้อย่างแรง “ฝ่าบาท พวกเขามาแล้ว!” ดวงตาของเซียวอวี้มองอยู่ข้างบน ครั้นตงฟางซื่อตะโกนเช่นนั้น พลันเลื่อนสายตาลงมา จากนั้นเขาก็เห็นร่างที่คุ้นเคย เป็นจิ่วเหยียนของเขา ไม่ผิดแน่! แต่นางไม่ควรกลับมาอีก แววตาของเซียวอวี้เผยความยินดีของการได้พบกันอีกครั้ง และความกังวลในความปลอดภัยของนาง สายตาของเขามีเพียงเฟิ่งจิ่วเหยียน จึงไม่เห็นว่ารุ่ยอ๋องก็มาด้วย พวกเขาขี่ม้าเข้ามา “ไป!” เฟิ่งจิ่วเหยียนยกแส้ม้าขึ้น ห้อตะบึงไปหาเซียวอวี้ด้วยความเร็วสูง จากนั้น นางไม่พูดให้มากความ และไม่แม้แต่จะหยุด ก้มตัวลงและยื่นมือออกไปทันที เซียวอวี้ยื่นมือออกไปตามสัญชาตญาณ จากนั้นก็ถูกเฟิ่งจิ่วเหยียนดึงขึ้นบนหลังม้า นั่งลงอย่างมั่นคงที่ด้านหลังของนาง เวลานั้น เขากอดเอวนางไว้แน่น พลางซุกศีรษะลงที่คอของนาง “ไยจึงกลับมา เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่อันตรายมากเพียงใด...” เฟิ่งจิ่วเหยียนกระตุ้นม้าไปข้างหน้า ด้านหลังเป็นเพลิงไฟพวยพุ่งเหมือนกระแสน้ำหลาก นางไม่มีเวลาเอ่ยกับเซียวอวี้มากนัก “จับให้แน่น!” ในเวลาเดียวกัน รุ่ยอ๋

เซียวอวี้เป็นห่วงความปลอดภัยของเฟิ่งจิ่วเหยียน แม้รุ่ยหลินจะขวางม้าไว้ ก็ไม่อาจทำให้เขาสั่นคลอนแม้แต่น้อยเขาใช้ขากระแทกข้างท้องม้า ทำให้ม้ายกกีบเท้าขึ้นและพุ่งออกไปทันทีรุ่ยอ๋องมิได้หลบหลีกแม้แต่น้อยในช่วงเวลาสำคัญ หร่วนฝูอวี้ก็พุ่งเข้ามา และดึงเขาออกไปทว่า ถึงแม้ไม่มีหร่วนฝูอวี้ ม้าที่เซียวอวี้ขี่ก็วิ่งเบี่ยงออกไป เฉียดผ่านตำแหน่งที่รุ่ยอ๋องยืนอยู่เดิมพอสมควรม้าเตะฝุ่นจนฟุ้งกระจายทั่วบริเวณท่ามกลางสายตาที่ประหลาดใจของทุกคน เสียวอู่ตาไวมือไว กระโดดขึ้นหลังม้าไปแต่แรก โดยนั่งอยู่ด้านหลังของเซียวอวี้ ทั้งสองคนขี่ม้าตัวเดียวกันเฉินจี๋กับเหล่าองครักษ์เงาก็รีบตามไปอย่างรวดเร็วรุ่ยอ๋องมีสีหน้างงงัน ไม่อาจเรียกสติกลับมาได้เป็นเวลาเนิ่นนานหร่วนฝูอวี้จึงเรียกเขา“รุ่ยหลิน เมื่อครู่ท่านบุ่มบ่ามเกินไปแล้ว!”เหตุใดเขาจะไม่รู้ว่า ฮ่องเต้ฉีทรงห่วงใยเฟิ่งจิ่วเหยียนมากเพียงใดรุ่ยอ๋องค่อย ๆ หันมา มองไปที่หร่วนฝูอวี้เขามองใบหน้าที่พุพองของนาง ได้แต่เจ็บปวดใจจึงยกมือขึ้น อยากจะสัมผัสหร่วนฝูอวี้เอียงศีรษะทันที เพื่อหลบมือของเขา“รีบจัดหาที่พักให้พวกมนุษย์โอสถเหล่านั้น ฮองเฮาทร

รุ่ยอ๋องนิ่งเงียบอยู่นานหร่วนฝูอวี้กับหนานฉี ล้วนเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจละทิ้งได้หนึ่งคือภรรยา อีกหนึ่งคือชาติบ้านเมืองที่ต้องปกป้องบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่นของเขาล้วนอยู่ที่หนานฉี และต่างก็ปกป้องหนานฉีเขาก็ปกป้องฮ่องเต้มาตั้งแต่เด็กหากจะให้เขาทิ้งทุกสิ่งในหนานฉี เขาก็ไม่อาจพูดว่า “ได้” อย่างง่ายดายหร่วนฝูอวี้เดาได้ถึงสิ่งที่เขาคิด“ยังไง? ท่านอยากให้ข้าย้ายกู่ราชาไปให้คนอื่น แล้วกลับมาอยู่เคียงข้างท่านหรือ?”นี่คือสิ่งที่รุ่ยอ๋องปรารถนาเพราะอย่างไรนี่คือทางออกที่ดีต่อทั้งสองฝ่ายราชาพิษหนอนกู่มิได้มีแค่นางที่สืบทอดได้เท่านั้นอีกทั้งนางก็ยังใส่ใจรูปลักษณ์ภายนอกถึงเพียงนั้น...หร่วนฝูอวี้ถอนหายใจใส่เขา“รุ่ยหลิน ท่านคิดว่า ในหนานเจียงยังมีผู้ใดที่มีความสามารถในการปกป้องกู่ราชา? ท่านคิดว่าข้ายังมีทางเลือกอีกหรือ?”ความลับของกู่ราชา ถูกคนของแคว้นตงซานล่วงรู้แล้วกระทั่งว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์วุ่นวายของพวกมนุษย์โอสถ คนทั้งใต้หล้าต่างก็รู้กันว่า กู่ราชาของหนานเจียงมีสรรพคุณพิเศษเช่นนั้นมันย่อมต้องกลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่แคว้นต่าง ๆ ต้องการจะช่วงชิงกันในสำนักของนาง แม้จะมีคนท